“Bolgurnu,! En Tapnu Tapnu Tapnu!!!!

Oftewel “ Persen en doorgaan, doorgaan, doorgaan!!!” een niveau Nepalees wat ik nog wel aan kon. Het wordt namelijk al een stuk lastiger bij: Het was leuk je te ontmoeten: “Tapailaibhetdakhusilagyo” en als je dan besluit dat het maar beter is om aan te geven geen Nepalees te kunnen spreken komt het neer op: “Malai Nepali boinaaudaine” Oftewel… het is gemakkelijker om iedereen te adviseren vooral lang door te blijven persen!

Al moet ik zeggen dat de inburgering nu toch al aardig van start is! Ik struin inmiddels met het grootste gemak door de straten van Kathmandu, schrik al iets minder van een zoveelste luidde rochel die uit het diepste van de mens naar boven gehaald wordt en ik leer allemaal nieuwe mensen en leuke plekjes kennen. Ik pak de bus naar het ziekenhuis, en ik slaap in een Nepalees gezin waar ik vorige week vrijdag arriveerde!

Het voelde gelijk goed, mijn kamer was lang niet zo koud, de badkamer was binnen, er was warm water en een normale toilet. Oftewel alles wat ik nodig had… bedacht ik mij, terwijl ik in mijn kamer met mijn thermosokken in afschuwelijk lelijke slippers (mijn schoenen komen niet verder dan de voordeur) mijn waslijntje voor mijn strings stond op te hangen. De overige was doe ik boven op het dak waar ik gelijk een geweldig uitzicht heb over vele andere daken met mensen en gekleurde waslijntjes. Zo mooi… En wanneer ik geen zin heb in een zoveelste handwas, dan kan ik op 100 andere plekken terecht waar ze je was voor 1 euro per kilo doen! Dat is Azie… en ik hou er van ;)

Het huisje ( met 4 verdiepingen, de 3e is van de vrijwilligers) ligt een kwartiertje lopen van Thamel af, DE populaire backpackersbuurt, en bevind zich in een echte Nepalese woonwijk waar geen toerist te bekennen is. Of Europeaan met een jute regenboogbroek…. Ik blijf mij er over verbazen, die mannen die ineens dit Hippie-gedrag gaan vertonen na Nepalese grond te hebben aangeraakt door in een gekleurde poncho met kwastjes rond te lopen…. Serieus…? Kwastjes?! Het wierrook is deze mannen naar de bol gestegen….Echt, hoe aseksueel wil je overkomen…? En het worden er steeds meer want ineens zijn er veel meer toeristen en wordt het ook warmer! Overdag zo’n 20 graden, heerlijk! Al vrees ik wat dit nu weer met die mode trend gaat doen… de sokken zullen wel uit de Teva’s verdwijnen…

Maar goed, terug naar mijn nieuwe buurt! Groentewinkeltjes worden afgewisseld door theehuisjes, naaiateliers, supermarktjes, groentekraampjes en slagerijen waarbij de stukken vlees nog even wat fijner gehakt worden op een houten plank in de buitenlucht… Of het een onsje meer mag zijn? Nou als het aan die levende kippen voor de slagerij en die geit aan dat touwtje ligt, liever niet! Die staren naar de kaalgeplukte konten en afgehakte hoofden van hun recentelijk overleden familieleden… Hun noodlot…Ik zou er bijna vegetarisch van worden… bijna dan ;)

Alles is hier verkrijgbaar, van eten tot wc-papier, pennen, koffie, batterijen en enveloppen. Op de straat spelen kinderen voetbal op een veldje van zand waar een koe in het midden even een rustpauze genomen heeft, de kapper is druk met het bijwerken van vele baardjes en van de week kwam er een stoet mensen voorbij met een overleden persoon op een brancard. Zo door de straat….langs de fruitverkoper…. op naar het openlucht crematorium. Ik dacht even dat ook hier de carnaval begonnen was… Je netvlies verveeld zich niet snel hier zullen we maar zeggen!

Het gastgezin is een lief gezin met 2 jonge kinderen, een Nederlandse moeder en Nepalese vader. Ook de drie dochters uit een eerder huwelijk (17-20-22 jaar) en hun moeder wonen hier ook nog. En die moeder mocht de eerste dagen de keuken niet in omdat ze ongesteld was… Dat is hier in Nepal nu eenmaal de regel, dan mag je niet met je onreine lijf en je volgezogen maandverbandje in een reine keuken staan. Zelf had ze hier zichtbaar moeite mee vanuit de deuropening, maar ik zou dit juist als een kleine mini vakantie beschouwen, even niet koken of afwassen is ook wel eens fijn! Hoger in de bergen doen ze dit overigens nog extremer, daar worden de vrouwen het huis uitgezet en mogen ze ergens in een schuurtje verblijven. Lekker een weekendje weg… even een momentje voor jezelf…met je onreine lijf ;)

http://www.npo.nl/menstruatie-metropolis-tv/04-11-2010/POMS_VPRO_156805

We krijgen hier 2x per dag te eten en wanneer er op de gong geslagen wordt weet ik dat ik aan tafel kan! Traditionele Nepalese gerechten worden geserveerd zoals Dal Bhat, rijst met linzensoep en een vegetarische curry. Zoals vele andere Hindoes (87%) is ook dit gezin vegetarisch en gelooft men in reïncarnatie, een geloof dat de ziel eeuwig is en meerdere levens leeft. Soms in een menselijk bestaan, soms in een dierlijk bestaan of zelfs een plant ( toch klote als je als grasspriet terug komt…). Samsara betekend dat je een cirkel van verschillende geboortes doormaakt en het succes van je volgende leven hangt af van je huidige leven. Men gelooft in Karma en in 1 God genaamd Brahman maar er zijn ook weer meerdere Goden die men helpen Brahman te vinden (Brahman, Vishnu, Shiva). Zo… weten jullie dat ook weer! Verdomme wat is dit toch een leerzame blog aan het worden. En iets zegt me dat die macrobiotische mannelijke zweefteven hier toch iets niet helemaal goed hebben gedaan in een vorig leven… ;)

Fenna, Laura ( twee andere vrijwilligers van 19-20 jaar oud) en ik eten met bestek, de rest met hun handen. De rechterhand dan wel, want de linkerhand gebruikt men hier op de toilet en is dus onrein. Nog een reden waarom ik die Namaste begroeting zo ideaal vind! Je zegt dan “ik buig voor de God in jou” en plaatst je handen tegen elkaar. Dit scheelt dus heel wat vieze handen schudden… Ook in het ziekenhuis is dit meer dan een aanrader want zo heb ik op de verloskamers al heel wat handjes bij drukgevoel naar achter zien grijpen. In het geval van hun rechterhand heb ik daar natuurlijk wel even wat van gezegd… wel zo netjes.

Na wat relax dagen achter mijn laptopje was vorige week maandag dan de grote dag, mijn eerste dag in het grootste vrouwenziekenhuis in Kathmandu! Ik besloot mijn uniform maar in het ziekenhuis aan te doen omdat ik vreesde dat de vele uitlaatgassen mijn maagdelijk witte pakje zouden vergallen. Mijn gezicht is al bijna zwart aan het einde van dag…Ik pakte mijn Zuster-klompen in, wat verpleegkundige attributen en een wc-rol! Zodoende leert men…. ;) Er restte mij nog 1 ding te doen, en dat was DE busrit!

Ik had op zaterdag eenmalig geoefend met de oudste dochter maar dat liep door de ‘zaterdagdienst’ een beetje mis, en nu ging ik dit dus alleen doen. Prima, dit kan ik! Ik kan dan wel geen Nepalees lezen op die bordjes bij het voorruit, maar ik heb een mond en een briefje, dit ging goed komen! En in het ergste geval is er altijd nog een taxi! Zo’n 3429 stuks…

Naar buiten, steegje door en eerst de straat over. Een avontuur op zich door de regen van brommertjes en auto’s maar het is gewoon een kwestie van doorlopen en je niet gek laten maken. Goed, dan nu het eerst volgende busje aan houden. Bingo! Gelijk de goede, namelijk die naar R.N.A.C. (het zegt mij ook nog steeds niks) en ik stapte in. Haha, geweldig! Ik stapte in een volkswagenbusje waar direct zo’n 18 paar ogen mij aankeken, “Namaste!” zei ik met een grote glimlach. Ik vulde het laatste gaatje staand op en moest mijn hoofd schuin tegen het plafond houden omdat ik niet rechtop kon staan. Drukte en verdrukt worden maar het is vooral leuk daar tussen al die lokals en de Nepalese muziek die door de boxen heen galmt. Saai is zo’n ritje dus zeker niet te noemen! Alsof je een Bollywood film op 4 wielen in stapt, geweldig! Gisteren zat ik voorin met te veel andere waardoor ik praktisch uit de bus viel toen de deur weer open ging, fantastisch!

Zo’n 15 minuutjes later uitstappen en op zoek naar mijn aansluiting naar Thapathali. Ik betaalde 0,15 eurocent aan het mannetje die verantwoordelijk is voor het in en uitladen van de mensen ( vaak ook eentje met stevige stembanden) en stopte wat geld in het mandje van de zoveelste lepra-patiënt die zonder handen of voeten stuipend op een kleedje op de koude grond lag te bedelen. Ook zijn gezicht was bedekt ( vermoedelijk voor onze eigen bestwil, het was al erg genoeg…) en ik heb het vermoeden dat deze mensen door hun familie daar in de ochtend worden neer gelegd om ze vervolgens later weer met een goed gevulde zak op te halen. Echt afgrijselijk…. Het is namelijk niet zo alsof deze man zelf naar deze plek ‘gelopen’ is! Ze voeden hem waarschijnlijk net genoeg om in leven te houden… Of dat centje nu zo verstandig was? Ik had hem liever een spuitje gegeven…

Ook het volgende busje ging soepel, ik stapte op een druk kruispunt uit en liep mijn laatste stukje door de straat naar het ziekenhuis waar een groep mensen wat aangeslagen naar een dode aap op de stoep stonden te kijken. Een paar andere apen hingen in de vele elektriciteitsdraden boven me. Ik kocht een flesje water en ging de poort van het ziekenhuis door.

Opnieuw langs de directeur achter het rommelige bureau die mij koppelde aan Lia, een verpleegkundige. Ik kreeg een korte rondleiding langs de verschillende afdelingen door een groot gebouw welke mij aan een middelbare school deed denken. Er liep veel familie door de gangen, het was er wat kalig en koud, er vlogen wat duiven rond en ik zag wat honden. Mogelijk op zoek naar een verloren placenta… ;)

We vervolgde onze weg naar de Hoofdverpleegkundige voor een kennismaking en er werd mij direct verteld op een wat strenge toon dat ik alleen mocht observeren… Sorry? Alleen observeren? Met moeite had ik de deal kunnen sluiten om dan toch een bloeddruk te mogen doen maar dat was het dan ook wel… Oke, nou dan ken je mij nog niet… vanaf de zijlijn met een zak popcorn toe staan kijken is niet voor mij weg gelegd! Dit zou wel los lopen zei ik tegen mezelf. We liepen de gang door en Baringsland in, een chaotische afdeling verscheen er op mijn netvlies. Het was erg druk dus trok ik snel mijn uniform aan, ik “Namaste-de” er even flink op los tegenover het personeel en dook achter een van de vele gordijntjes.

Op de verloskamers zijn 6 verlosbedden, afgeschermd van elkaar met muurtjes die je doen denken aan de stemhokjes in Nederland in verkiezingstijd, en welke bij het voeteneinde afgesloten kunnen worden met gordijntjes. Op zich meer privacy dan in Afrika maar omdat er hier wel familie bij mag zijn ( 1 familie-lid) staat er met enige regelmaat een nieuwsgierige buurvrouw gewoon gezellig mee te kijken. Maar dit betekend dan ook dat de toekomstige vader er ook bij kan zijn! En dat is echt geweldig en prachtig om te zien. Ze zijn lief voor hun vrouw en sterker nog, ze gaan achter hun vrouw zitten met hun muts op, op bed om haar te ondersteunen tijdens het persen! Zo mooi doen we dit in Nederland veelal niet eens en ik heb in mijn hoofd zoveel prachtige foto momenten voorbij zien komen! Als ik toch een foto kon maken door simpelweg mijn ogen te knipperen… dan had ik nu de meest prachtige plaatjes gehad.

In tegenstelling tot Afrika is het hier koud en liggen vrouwen op dikke gekleurde dekens in fleecevesten en lange rokken en sokken hun contracties weg te zuchten. Of nou ja zuchten, ze krijgen een soort van hyperventilatie aangeleerd die ik maar niet uit hun systeem krijg. Maar de uitdrukking op hun gezicht… de emoties…. de houding met hun partner achter zich ( of ander familie-lid), gemengd met de kleuren van de kleding en het personeel rondom het bed. Prachtig…. En er wordt eindelijk weer gelachen en gehuild van geluk zodra het kind geboren wordt, dat heb ik in Afrika zo gemist! Het personeel bestaat voornamelijk uit vrouwen, ook omdat mannen in Nepal geen verpleegkundige opleiding mogen doen. Maar ze zijn aardig voor hun patiënten en moedigen de vrouw aan. Dat is fijn om te zien want ook dat heb ik in Afrika gemist. De verpleegkundige worden hier ook opgeleid tot verloskundige maar een echte goede opleiding hiervoor is er nog niet. Ik begreep dat ze dit nu pas net doorgedrukt hebben, dat er dus naast een verpleegkundige opleiding ook een officiële verloskundige opleiding komt.

Er staan kleine kacheltjes op de grond, er lopen ‘zorghulpen’ rond, de gebruikte handschoenen worden na desinfectie hergebruikt, het maandverband is gemaakt van een ‘verband-netpanty-opgevuld-met-watten’. Er wordt veel gebruik gemaakt van de ouderwetse jodium en anders afgekoeld gekookt water en de familie/partner wordt gevraagd glucose-poeder in het water te doen. Ze zweren hier bij glucose water.

De vrouwen mogen de verloskamers op bij 4cm ontsluiting, daarvoor liggen ze op zaal ergens de latente fase door te komen. Ik hoor ze veelal schreeuwen door de muur… Elke 4 uur wordt er inwendig beoordeeld, (ook wanneer een vrouw mee drukt zonder te weten of ze wel volledig ontsloten is..). Er is geen echoapparaat, elke 30 minuten wordt er naar de harttonen van de baby geluisterd met of een ‘toeter’ of een doptone en meet men de contracties op de hand. Hoe vaak en hoe sterk. Ik hield mijn hart vast toen ik constateerde dat moeder dezelfde hartslag had als het kind, (130BPM) wie van de twee waren we nu aan het registreren? Geen echo om dit te bevestigen.. Ik uitte mijn zorgen tegenover een arts maar die zag het probleem niet zo. En haar gevoel klopte, een gezond meisje werd geboren. Gelukkig!

Vrijwel elke vrouw krijgt een infuus, ongeacht het verloop en er wordt veel oxytocine gebruikt. Het protocol zoals ik deze vernomen heb ( het staat nergens genoteerd) is 2,5 mE synto in 500ml nacl0,9%, starten met 10 druppels/minuut welke elke 30 minuten opgehoogd wordt. Eerst naar 20 druppels, dan 30, 40, 50 en 60. Echter zijn deze druppels op de hand heel lastig in te stellen omdat vele infusen niet goed lopen of onbeheerd gelaten worden. En toen ik vroeg hoeveel eenheden ze nu dan eigenlijk bij 20 druppels geven konden de studenten hier geen antwoord op geven, het waren gewoon 20 druppels.

Omdat het een ziekenhuis van de overheid is, is de zorg gratis. Sterker nog, de vrouwen krijgen na hun bevalling 1000roepies ( zo’n 10 euro) om naar huis te komen. Netjes! Maar ook veel arme mensen dus met wederom weinig vragen en slechte hygiëne. Ook hier lopen de kakkerlakken gewoon over de muren… en ligt er veel bloed op de grond. Ik heb in 5 dagen ( ik begin om 09:30-17:00) al 23 bevallingen voorbij zien komen, deze dames zijn vlot! En veelal 21 jaar of jonger wat het mogelijk verklaard en ze worden begeleid door de studenten van dezelfde leeftijd. Zij krijgen op hun beurt weer begeleiding van een opper-verpleegkundige/verloskundige en de sfeer hierbij is goed. Men wacht veelal het verloop af voor mijn gevoel, er ontbreekt een hoop echte controle of overzicht mits iemand echt stagneert in haar ontsluiting dan komt de gynaecoloog erbij en wordt er soms besloten een keizersnede te verrichten. Helaas ben ik nog niet de OK opgekomen want daarvoor moet ik eerst toestemming hebben van de verantwoordelijke Zuster en die is er maar aldoor niet! Ze zijn beduidend strenger hier…

De dossiers zijn van papier en tot op heden blijft het voor mij een warboel. De temperatuur van een barende wordt niet of zeer nauwelijks gemeten en pijnstilling is een cocktail van buscopan en pitocin ( dit is oxytocine…). Bij vrijwel elke primigravida wordt een episiotomie geplaatst welke met een hoorbaar gebrek aan lidocaïne gehecht wordt. Maar niet voordat DE grabbelton net als in Afrika heeft plaats gevonden. Oftewel, even lekker zoeken naar stolsels door er met je complete hand een paar keer stevig in te gaan. Serieus… ik heb die vrouwen meer horen gillen na de geboorte dan daarvoor… En als ik dan vraag waarom ze dit toch doen, krijg ik als antwoord dat dit preventie van ruimer bloedverlies is. Zelfs bij een goed gecontraheerde uterus en minimaal bloedverlies…. Op den duur liep ik maar even weg, ik kon het niet meer aan zien…

Oke, observeren dus! Eh…. Nee, sorry, gaat niet! Ik durfde zeker geen infusen erin te jagen , sommige “verloskundige” waren echte heksen maar die vrouw ondersteunen dat leek mij toch geen probleem! Ik heb dus veel ruggen gemasseerd, aangemoedigd ( sommige konden goed Engels), kinderen aangelegd en rechter-handjes vast gehouden. Ook heb ik de studenten (allemaal schatjes!) wat meer geprikkeld door vragen te stellen en gaf ik tussen de bedrijven door uitleg over bijvoorbeeld pre-eclampsie en hoe te handelen bij een schouderdystocie. Dit wisten ze namelijk niet…. Mc Roberts? En toen ik een verloskundige hard zag trekken aan een hoofd bij een zichtbaar moeilijke schouder, vroeg ik mij af of hun dit wel wisten.. Oei, dat ging er echt heftig aan toe!

Na de geboorte wordt het kind na 1 minuut weg gehaald bij moeder en in een andere ruimte onbeheerd warm gemaakt op een kindertafel. Jammer…. In het geval van meconium wordt er een plastic kap over het hoofd gezet met een zuurstofslangetje erin. Zodoende blijft de zuurstof bij het kind, is de gedachte… Dit kind lijkt eerder op een astronaut die zojuist op de maan geland is… En het is doodzonde van de HOH-tijd, ja en dat komt uit mijn mond. Maar ik vind huid-op-huid na de geboorte zo waardevol ( wat het ook is), en daar ligt de kleine spruit dan vanuit zijn vissenkom alleen de wereld in te kijken…

Het is overigens zo dat het illegaal is in Nepal om het geslacht te laten bepalen omdat meisjes veelal illegaal afgebroken worden…

https://www.youtube.com/watch?v=b_wN6NVQY7U

Mijn dienst begint om 09:30 en eindigt om 17:00. Ik sta dus om 08:00 op en vertrek om 09:00. Om 18:00 moet ik thuis zijn voordat er op de gong geslagen wordt! Voor de rest van het personeel gelden de volgende diensten; Dagdienst: 07:00-14:00 Avonddienst: 14:00-19:00 Nachtdienst: 07:00-08:00 ( no way…..) Maar dit is omdat er na 20:00 praktisch geen openbaar vervoer meer is…. Mijn lunch nuttig ik in de straat bij een lokaal druk curry tentje. Mijn motto: als het er druk is, dan is het eten goed! En het klopt! Daarbij heb ik ook daar weer nieuwe vrienden gemaakt, als enige blanke in een wit uniform tussen de Nepalezen is all it takes… ;)

Op de terugweg neem ik wederom een stevig volgepropt volkswagenbusje en stap ik uit bij Kathmandu Mall om mijn volgende aansluiting naar Nayabazar te pakken. Dat is wat ik dus elke dag doe maar na mijn eerste dag, vervolgde ik deze lange straat juist gedurende 20 minuten in stevige pas over een oneven weg langs honderden mensen, winkeltjes, kraampjes en chaos. Ik kocht een maiskolf bij een zwart aangebakken vrouwtje op straat, een vers granaat-sinaasappel sapje bij een fruitwinkeltje, gaf een centje aan de olifantenman die een linkerbeen heeft waarvan de huid en omvang je aan zo´n slurfbeest doet denken en dook vervolgens Thamel in waar ik mijn paspoort ophaalde inclusief chinees visum! Yes ik heb hem!!! Nu de Russiche nog….

Om dit te vieren besloot ik bij de kapper mijn haren lekker te laten wassen! Je hebt hier honderden zo niet duizenden salons waar je terecht kunt voor alles variërend tussen een massage en knipbeurt. Dit is inmiddels mijn favo-kapper geworden en ik heb zelfs al mijn haren laten knippen! Het is ook zo komisch…. “Dit putje stinkt een beetje”, realiseerde ik mij toen ik met mijn gezicht voorover in de wastafel hing. Van de buitenkant moet het eruit hebben gezien alsof ik aan het kotsen was maar in werkelijkheid werden mijn haren gewassen. Ik moest echt mijn best doen niet in de lach te schieten, hoe geweldig grappig was dit! Met een emmertje gooide hij water en shampoo over mijn hoofd, het rook heerlijk! Niet veel later ging de kam er doorheen, deed de föhn zijn werk en liep ik met glanzende lokken de deur uit! Dit ga ik vaker doen, die 2,60 euro kan er ook nog wel van af…

Oftewel het gaat heerlijk met me! Ik voel me goed en heb mijn draai gevonden, de tijd vliegt nu echt voorbij! Afgelopen weekend heerlijk de avondklok van 21:00 ontvlucht door een hotel te pakken met Fenna en zijn we wezen stappen in Thamel. Super leuk! Dit doe ik het volgende weekend weer! Budha Bar, OMG en volgend weekend de grote club Karma! Deze week ben ik overigens begonnen op de OHC, een compleet andere wereld weer en met een veel leuker team! Maar daarover de volgende keer meer!

Liefs van mij!!!