Slippers , stuwing en dansende dokter!

Dag beste mensen!!!!

Jawel hoor daar zijn we weer! En zoals altijd gaat het goed hier! Ik raak een beetje uit mijn kleding combinaties door mijn beperkte garderobe, maar gelukkig is UIT de mode zijn hier juist IN de mode. ;) En ook de menselijke puzzel in de toverdoosjes ( busjes) begin ik steeds beter door te krijgen. Mijn buikspieren worden tegelijkertijd getraind en 20 min op 1 been over iemand zijn schoot hangen lukt ook al aardig. Al was het wel wat ongemakkelijk toen ik op schoot belandde bij een man die zijn handen daar nog gevouwen had liggen… maar dat heb ik maar even voor lief genomen! "So since were getting so close… What’s youre name?” ;)

Nee ik ben echt gelukkig! En alweer een jaartje ouder… 35 gewoon, hoe idioot! Zo voel ik mij helemaal niet, en zie ik er gelukkig aldus vele ook niet uit ;) Ik word nog altijd 25 geschat…

Het is zo’n bijzondere tijd….. echt te gek! Kathmandu blijft in de weekenden echt een feestje, het voelt als een weekendje weg zodra we op een vrijdag voor twee nachten, 15 minuten verderop in een hotel gaan zitten! In het familiehuis hebben we namelijk een avondklok van 21:00…

In het ziekenhuis doe ik steeds meer, ben ik een docent voor de verpleegkunde studenten aan het worden, kan ik mij steeds vrijer bewegen en heb ik mijn weg aardig naar binnen weten te ouwehoeren bij de artsen en Opperzusters! Geen verrassing voor de mensen die mij kennen…. ;)

Ik kreeg zelfs via Shiva ( contactpersoon) te horen dat de grote baas van het ziekenhuis weer had vernomen dat het personeel zeer tevreden met mij was! En dat is best wat, hier in het toch wat autoritaire strenge Nepal… ;)

Al neemt het behoorlijk wat energie want ik ben volle dagen van maandag tot vrijdag op de been en laat het duidelijk zijn dat niemand je in het ziekenhuis bij de hand pakt, er is nul komma nul begeleiding wat voor mij geen probleem is, maar energie…. Vreet het zeker! Ik kom serieus ook gewoon tijd tekort hier… Dit is mijn laatste week in het ziekenhuis maar deze blog gaat over week 2! Er volgt dus nog een eerste hulp week en nog een gierende verloskamer week! Het is echt zo leuk, baal dat het straks alweer voorbij is!

Twee weekenden geleden had ik echter even een mindere dag…. Eentje die ik niet ZAG aankomen. Na wederom een zeer geslaagde en gezellige avond in Thamel met het bij elkaar verzamelende groepje Nederlanders, merkte ik de volgende dag dat dit stappen mij als rijpe vrouw, toch niet helemaal in de koude kleren ging zitten. Ik ben verdomme ook niks meer gewend! Haha! En inmiddels een jaartje ouder… ;) Al wordt ik hier dus aldoor tussen de 25-28 geschat, en denken jullie allemaal dat ik 10 kilo kwijt ben of zo. Ga vooral zo door, het is een beetje compensatie voor hoe ik mij soms daadwerkelijk voel! Haha!

Oftewel, het leek Fenna en mij een goed idee eens lekker een massage te nemen om de restjes alcohol eruit te laten kneden en even wat ontspanning te vinden. We besloten de massagesalon “Seeing Eyes” op te zoeken, een salon gerund door blinde mensen die mede door een kneedcursus nu een goede baan hadden. Prachtig initiatief want het is een zwaar bestaan in Nepal voor blinde mensen. Vele zitten buiten op de grond met een microfoon en speakertje liedjes mee te zingen om centjes te verdienen…. Je moet ook klein beginnen zou Stevie Wonder zeggen…. Maar nee, dan kun je maar beter met je zonnebril een vrouwenlijf in de olie aftasten….dan het duister!

We gingen voor een vol uur (17 euro), Fenna had een vrouwelijke masseuse, ik een mannelijke. Dat maakte toch niks uit dacht ik nog, hij zag toch niks! Nooit eerder gingen de kleren in een salon zo gemakkelijk uit, hoppa! Beetje koud was het er wel, maar de massage was aangenaam op een paar pijnlijke drukpunten na. Deze man had helaas niet overal oog voor…. En dat bleek een uur na de massage wel… Want toen begon er toch een spier in mijn rug akelig vervelend aan te voelen. En dit werd erger, erger en ERGER… Ik kon bijna niet meer zitten, elke beweging deed pijn en zo was dus ook de nacht. De volgende ochtend werd ik misselijk wakker… van de rugpijn…. Nee niet van de alcohol of een onbevlekte zwangerschap… maar van de rugpijn…. Tot overgeven toe… Yep, ontzettend fijn. Inmiddels gaat het weer goed, maar Seeing eyes…ZIET mij niet meer terug!

Maar goed, het ziekenhuis! Waar ik steeds lekkerder in mijn vel zit en er rond loop alsof ik er al maanden werk. Echt leuk hoor! Ik leer de mensen kennen, en zij mij en ik lach wat af! En omdat ik merk dat de kennis onder de bijna afgestudeerde verpleegkundige erg laag is ( ik schrik soms van antwoorden, als ze die hebben…) fungeer ik steeds meer als docent op de werkvloer. Ik heb soms hele klasjes voor mijn neus staan.

”Oke dames, wie kan mij wat over deze patiënt vertellen, en wat zou jij dan nu als verpleegkundige in deze situatie doen?” Of stapsgewijs een ziektebeeld of situatie doorspreken, “Wat zijn dan mogelijke oorzaken van een hoge hartslag en wat doe je dan vervolgens?” Heel leuk en belangrijk!

Ik probeer ze ook meer bewust te maken van onze rol naar de patiënt toe. Beetje initiatief en liefde tonen kan geen kwaad, er worden vooral opdrachten uitgevoerd en ondertussen staan ze er maar een beetje bij terwijl de vrouwen kermend om hun heen liggen… en ik me het suffertje met ze mee puf en handjes vast houdt.

Ook de verhouding tussen verpleegkundige en arts ligt hier wat anders, dus toen ik laatst een “infuus-wedstrijd” gewonnen had (patiënt met ruim bloedverlies) van een arts en ik hem een ‘Boks’ gaf, werd er heel wat gegiecheld! En het wordt gewaardeerd, want ik kreeg zelfs een compliment van hun docent die goede verhalen over mij gehoord had! Ik ben binnen…. ;) 

De dokters heb ik dus ook aan mijn kant gekregen, wat een kat in het bakkie was na de feestelijke avond afgelopen woensdag. “There is the Dancing Doctor! You were great!” Daar is elke man nu eenmaal gevoelig voor….Ik heb me kapot gelachen!

Het was namelijk de dag van de God der Educatie. Er is hier voor elke situatie wel een god te verzinnen maar omdat dit veelal feest betekend, begrijp ik dat volkomen! Ik moest komen kijken van de artsen, nou en dat leek mij in het kader van het ”observeren” dan ook wel aan mij besteed!

Samen met een arts liep ik naar de feestzaal, enkele verdiepingen boven de verloskamers. Ik ging van koude grillige duistere gangen bezaaid met familieleden met gekleurde muts, naar een kleurrijke aula vol met ballonnen, slingers en een podium die mij aan mijn groep 8 musical deed denken. En dat podium was twee uur lang het middelpunt van vele dansoptredens door artsen en verpleegkundige, die dit uitermate serieus namen! Ik wist niet wat ik zag, Fantastisch! Aandoenlijk!

Een verpleegkundige startte de avond met haar 10 minuten durende breakdance moves lichtelijk buiten het ritme om…. gevolgd door wat traditionele dansjes en als kers op de taart DE Dansende Dokter! Met zijn stoere jas en zonnebril kwam hij het podium op met Robot bewegingen. En vooral het feit dat hij zichzelf daar ( samen met het publiek) heel serieus nam maakte het voor mij nog leuker! Ik keek om mij heen naar het publiek waar ik veel bekende gezichten zag die enthousiast naar mij zwaaide, en heb zelfs een traantje weggepinkt van geluk….. Hoe geweldig om in het midden van hun dit mee te mogen maken! Wat een mooie lieve mensen en wat mooi om opnieuw bevestigd te krijgen dat men wereldwijd veelal hetzelfde is. Oke, onze artsen zouden deze optredens iets anders aanpakken… maar ook wij houden van een personeelsfeestje net als in Nepal…. Afrika en zoveel meer landen!

Die week begon ik op de OHC (week2 ), oftewel de Obstetric High Care voor zieke zwangere vrouwen of vrouwen die net bevallen zijn. Het was aanvankelijk de bedoeling dat ik op de Emergency in week 2 mee zou kijken, maar omdat daar al een `buitenlander` liep, schoof ik toch even door naar de OHC. Een afdeling die alhier de MICU wordt genoemd, namelijk de Maternal Intensive Care Unit. Laat ik daar dan maar gelijk een beeld van proberen te schetsen want Intensive… dat was het wel ja!

Bij binnenkomst links de Zusterpost, een soortgelijke cockpit als bij ons in het UMCN maar dan uiteraard wat rommeliger. Elke patiënt heeft een dossier van papier en de bedden zijn genummerd van C1 tot en met C6. Er zijn dus 6 bedden, verdeeld over twee ruimtes en elk bed heeft een monitor. Of die het deed was een volgende maar ook zonder tensie, gaat het om de intentie!

Per dienst werken er twee verpleegkundige en de patiënten zijn bij de artsen onderverdeeld in groepen waardoor er een voortdurende in en uitloop is van witte jassen, met sjaal, lange mouwen, sieraden, mobiele telefoons en mondkapjes… In het geval van spoed kun je zo´n arts bellen (er is een telefoon!) en wanneer de familie opgetrommeld moet worden galmt de stem van de receptioniste door het complete ziekenhuis. En ik maar denken dat het verzoek daar was om Jantje uit de ballenbak te halen…. En die familie heb je veel en vaak nodig. Zo is het jouw man die jouw bloed naar de bloedbank moet brengen, of toestemming moet geven voor een operatie zoals een spoedkeizersnede. Maar daarover zo meer!

Om deze MICU te betreden moet je slippers aan doen want dat is wel zo hygiënisch. Net als je zojuist opgehaalde rochel uit het raam spugen in plaats van ergens op de grond. Doorslikken lijkt hier geen optie. Ja dat deed deze zorghulp toch best netjes, om de 15 minuten…. Je zou daar maar ergens beneden lopen…

De dekens waar de patiënten dagenlang onder liggen worden nooit gewassen, net als de patiënten zelf overigens. De maandverbandjes fungeren ook als absorberende matjes en vliegen een beetje door het bed. Maar nee….. durf niet die afdeling op te komen zonder slippers! ;)

Mijn klompen brachten wel wat verwarring met zich mee want er werd veelal gedacht dat dit mijn normale schoenen waren die ik dan dus ook buiten aan zou hebben. Eh…nee… haha! Dit zijn ZEKER niet mijn schoenen! Ik kan toch niet die hippies onderuit trappen met hun aseksuele kledij en er dan vervolgens zelf zo bij gaan lopen! Haha!

Zelf zouden de verpleegkundige die klompen nooit mogen dragen, omdat hakken nu eenmaal verboden zijn… precies ja… Haha!

De patiënten zijn opgenomen wegens pre-eclampsie, het HELLP syndroom, massale fluxus maar er zijn ook gynaecologische patiënten. Ze liggen allen voortdurend in bed onder die dikke dekens en hebben veelal een CAD welke je ook wilt als je de wc zou zien…. Ik sta of hang dagelijks voor aardig wat uitdagingen… Net als mij neus….

Er is mij verteld dat de patiënt elke ochtend gewassen wordt op bed maar dat geloof ik niet. ( ik werk van 09:30-17:00). Ook hier worden de handschoenen opnieuw gewassen maar zijn er wel voldoende naalden, spuitjes en katheters (maatje 16…en deze fungeren ook als stuwband). De temperatuur is daar anders, althans de bepaling. Zo is een temp van 98 goed en alles boven de 99 is koorts. Maar ook de datum is anders. Zo is het nu de 10e maand wat voor mij wel wat verwarring teweeg bracht maar uiteindelijk had ik dat door! Officieel is het in Nepal nu 2023 maar omdat mij dit dan 41 jaar oud zou maken negeer ik dit volkomen.

De familie is dus veelal belangrijk en omdat er maar 3x per dag een uurtje bezoekuur is, is de deur veelal een doorgeefluik. Want ja….die slippers!

Ze hebben de luxe dat de zorghulpen daar elke twee uur met een bokaal de CAD zakken legen en de hoeveelheid dan doorgeven aan de verpleegkundige (De 24 uurs urine wordt opgevangen in lege cola flessen). Deze dames zijn ook de vervoersdienst en zorgen voor de thee. En met deze dames heb ik toch behoorlijk gelachen geknuffeld en gedanst!

Het team op de OHC was echt een warm bad na de heksendans op de verloskamers. Lieve verpleegkundige, geïnteresseerd en ook de artsen waren een stuk losser en toegankelijker. En ik mocht meer, super leuk! Dat ging ook vrij vanzelf, monitoren zijn het thuisfront en ik mocht zelfs infusen prikken. Heerlijk! Ik kon eindelijk weer mezelf zijn wat dus onder andere betekende dat de heupjes los gingen! Ook de patiënten leken zo waar een keer een glimlach op hun opgeblazen gelaat te krijgen! Wat overig niet het enige was dat opgeblazen was….

Omdat bevallen vrouwen soms 3-4 dagen opgenomen liggen op deze OHC, en het verboden is op baby’s toe te laten op deze afdeling, stonden vele borsten op springen. Alleen wordt daar dus totaal niks mee gedaan…. Ook niet wanneer de baby op de Nicu ligt (opvang mogelijk vanaf 28wkn) mag de eventuele afgekolfde moedermelk niet naar de baby gebracht worden. Hier ga ik nog wel even achter aan, doodzonde, dit zou een fantastische verbetering zijn! Maar ook voor de kinderen die bij de familie thuis zijn wachtende op de thuiskomst van hun moeder, zou het mooi zijn als de melkfabriek in ieder geval al van start is. Ja, jullie voelen hem alweer aankomen…. Daar ging ik weer…. Handkolven!

Milliliters masseerde ik uit deze gestuwde heuvels en probeerde ik het de moeders een beetje uit te leggen. De melk voor de nicu ging verloren, maar ik kreeg wel een spuitje mee met papa naar huis! Mijlpaal! Ook de moeder was blij, ze was 19 en lag opgenomen wegens een massale fluxus al liet het dossier 800ml zien… Ze had een “Bakri-ballon” in de vorm van een condoom gekregen (met 300ml water) en het verdere protocol is oxytocine IV en 800mcgr misoprostol rectaal. Even voor mijn collega’s…. ;)

Het was een lief jong meisje die Engels sprak en toch een traantje liet gaan toen ik even bij haar ging zitten. Ze gaf aan haar zoontje te missen die ze maar zo kort gezien had en nu thuis bij haar schoonfamilie was….

Helaas was ik natuurlijk de enige die de productie op gang probeerde te helpen, maar het leek wel een kleine verschuiving in de gedachtegang/kijk van mijn collega’s te hebben. Ze stonden hier voor open. Nu nog een protocol opstellen en hopen dat dit in de toekomst opgepikt wordt. Zou fantastisch zijn voor die guppies op de Nicu waar ik een blik heb mogen werpen. Nooit eerder heb ik zulke gele kinderen gezien…. Of de veerkracht van een vrouwenlichaam…

De deur ging open en een brancard werd binnen gebracht, ze zou 32 zijn maar als dat waar was, dan was ik 15… Deze vrouw, zwanger, niet opgeleid en zonder een rode cent werd in een bed gelegd. Diagnose: PE en dus een hoge bloeddruk. Wel een hele hoge…. 220/134… slik, help… en nu?! Ze kreeg een tabletje nifedipine 10mg, en…. Dat was het. Ik kreeg het er Spaans benauwd van, moeten we niet even een arts bellen? Want ik zag deze vrouw al snel haar bed uit stuiteren (eclampsie). Een half uurtje later kwam er een arts die in tegenstelling tot mij er niet zo van onder de indruk was. 190/125…..200/133…..187/121….. Eh jongens… iets?! Bijvoorbeeld magnesiumsulfaat?!?!?!?! Nee, dat werd alleen gestart bij klachten of na een eclampsie. Oh god…. De uren gingen voorbij, de bloeddruk bleef hoog en het personeel had er een flinke taak aan om een goede anamnese af te nemen. Deze vrouw werkte moeizaam mee en haar man was in geen velden of wegen te bekennen.

Uiteindelijk werd er alsnog MGSO4 gestart en volgde er nog enkele tabletjes nifedipine 10mg. En geloof het of niet, maar deze vrouw lag er de volgende dag nog steeds, met dezelfde bloeddruk en zonder een insult te hebben doorgemaakt. Als er iets is wat ik hier leer dan is het wel dat een lichaam veelal sterker kan zijn dan gedacht….

Oke, Labetalol dan? Ja dat wilde men wel maar daarvoor hadden we een anesthesist nodig en dit medicijn was duur en lastig te verkrijgen. De MGSO4 was na de oplaaddosis gestopt, oftewel geen onderhoudsdosering was gegeven ( a 4 uur 5mg IM in elke bil). Het plan was nu om een keizersnede te verrichten maar daarvoor was goedkeuring van de familie nodig, en die man…. Was er nog steeds niet!

Maatschappelijk werk werd erbij gehaald samen met de politie die dit formulier uiteindelijk ondertekende. Daarmee proberen ze te voorkomen dat de familie, in het geval van een complicatie, stampij gaat maken. Maar ja, we waren alweer 4 uurtjes verder…. En hoe lastig en frustrerend dit ook was, ergens begreep ik hun ook weer. Ze konden niet anders, wil je niet in de problemen komen…

Na de goedkeuring van de politie werd uiteindelijk de anesthesioloog gebeld om labetalol te starten. Dit gebeurt zonder pomp dus handmatig. Het leek te werken maar na deze shot ( 5mg in 20 min) waren we weer terug bij af.

Desondanks (torenhoge bloeddruk!) toch door naar de OK, en ondanks mijn vele afwijzingen…. Probeerde ik het gewoon weer! Ditmaal met succes! Een leuke arts in opleiding uit de Malediven gaf mij middels een knipoog goedkeuring om de OK op te mogen. Yes!! En net wanneer je denkt dat het er qua kledij niet beroerder op kan worden…. Sta je in Nepal in je groene foute pakkie met hoog water naar jezelf in de spiegel te kijken…. Het staat me verdomme toch ook gewoon allemaal! Haha!

De keizersnede was heel fascinerend om te zien daar op mijn oerlelijke slippers! De vloer moest houten laminaat voorstellen maar was in werkelijkheid zeil, het personeel schreeuwde vooral om de patient heen en ook hier waren sieraden heel normaal. Die arme vrouw die door haar gebrek aan hersencellen en fatsoenlijke leefomstandigheden in een moeilijke wereld terecht was gekomen, werd moeder van een gezond klein mannetje. Gelukkig…. En ik was blij dat ze met die torenhoge tensie die spinaal overleefd had....De volgende dag waren de bloeddrukken alweer een stuk beter. Ik hoop dat ze hersteld… Haar man was inmiddels op komen dagen en zij was woest, hij had schijnbaar een tweede vrouw en onze patiënt was bang dat hij daardoor niet meer terug zou komen… Ik hoop dat ze inmiddels wat curry in zijn penis gestopt heeft…

De week ging snel voorbij en ik had het echt naar mijn zin. Met sommige patiënten kon ik communiceren, ik voelde mij vrij in mijn doen en laten en bouwde een leuke band op met mijn collega’s. Maar ik merkte opnieuw behoorlijk wat kennistekort op, zo wisten bijv geen van allen mij de werking van nifedipine uit te leggen of hoe preeclampsie nu echt precies werkte, maar stonden wel open voor tekst en uitleg. Leuk! Dit hoort ook bij mijn vrijwilligerswerk en is ook nog waardevoller dan het inbrengen van infusen!

Met pen, papier en gedownloade Youtube filmpjes gaf ik les over PE, HELLP en de werking van medicatie. En gaven zij mij weer huiswerk mee voor de volgende dag, “Tomorrow you have to tell me how the heart works!” Oke, dat was ook huiswerk voor mezelf… was even geleden maar leuk! Ik heb met mezelf afgesproken een MICU werkboek te maken waarin ik al deze onderwerpen nog eens uit werk zodat ze dit kunnen lezen en hopelijk een positieve bijdragen kan leveren aan de zorg voor deze kwetsbare patiëntengroep!

En zoals elke dag liep ik vervolgens om 17:00 het ziekenhuis uit, tussen de dampende uitlaatgassen langs de vele winkeltjes waar je pyjama’s, ochtendjassen, onderbroeken en eten kunt kopen. Ik liep langs mijn favoriete curry-lunch plekje, fruitkraampjes, het bedelende omaatje van 1.40meter, op naar de bushalte. Op naar Nayabazar, zodat ik om 18:00 thuis ben voor het eten… Even snel douchen, computer op en slapen…

Trouwens goed nieuws! Ik heb mijn Russiche Visum weten te bemachtigen! Het was even spannend maar uiteindelijk stond onze Vladimir aan mijn kant. Nu nog eentje te gaan… die voor Mongolie! Maar dat doe ik straks in Beijing, China!

Woensdag komen Gerdien en Marleen ( volgende week), ik kan niet wachten! Ook zij mogen een dagje mee kijken in het ziekenhuis en gaan we deze grote stad uit, op zoek naar bergen en zuurstof!

Tot snel! En dan….. de eerste hulp en de laatste baarverhalen!