"From Russia with Love"

3 april 2017 - Sankt-Peterburg, Rusland

Ten eerste, Ik ben oke! Ik was gelukkig niet in de metro toen daar vanmiddag bommen afgingen. Ik was aan het winkelen toen ik op straat onwijs veel politie, ambulances en brandweer zag, al leek ik op dit moment de enige te zijn die dit opviel. Eenmaal in een Adidas winkel werd ik ingelicht door het personeel die mij heel lief informeerde over de zojuist gepleegde aanslag. Gevolgd door een telefoontje van mijn moeder. Ik ben snel terug gelopen naar het hostel door deze enorm grote en drukke winkelstraat, waar ik opnieuw de enige leek te zijn die wat aangescherpt rond liep. Het nieuws was sneller in Nederland dan St Petersburg zelf verspreid…. Het wordt tijd dat ik even naar huis ga morgen!

Even terug naar Beijing….

Fuck… dit werd meer uitdagend dan gedacht… Hoe kreeg ik dit nu voor elkaar…? In de afgelopen maanden had ik nooit eerder moeite gehad met het vinden van een taxi… en daar stond ik dan, met mijn zware backpack en nog wat meer tassen tussen de chinezen aan de rand van de weg te azen op een taxi…in hartje Beijing… Maar ze reden mij gewoon voorbij! En de enige die wel stopten wimpelde mij weer af omdat ze mijn Engelse brief met de naam van het hotel niet konden lezen..Oke, got it… ze lezen natuurlijk geen Engels, stom van me! Dat had ik kunnen weten, maar zelfs nadat ik het personeel van de Starbucks de naam in het Chinees had laten vertalen werd ik genegeerd. Verdomme, dan maar weer terug naar het hostel waar ik de balen van had en mijn schouders deden pijn…. Ik kreeg het advies dan toch maar de bus te nemen omdat ze geen taxi voor mij konden regelen, ook dit was een primeur. Een accommodatie die geen taxi kan regelen….maar dan ook echt niet. Dus weer terug dezelfde straat in, op naar de bushalte!

Shit! Lijn 22… reed zojuist aan mij voorbij. Ik rende als een idioot met al mijn bagage als en waggelende pekingeend naar de halte. Ik leek meer op een tas met twee benen terwijl ik `gesandwiched` werd tussen mijn tassen in, tot groot vermaak van de lokale bevolking! Ik was gefrustreerd, moe en het huilen stond mij even nader dan het lachen. Ik weet ook niet zo goed waarom, misschien omdat ik zojuist weer afscheid had genomen van een plek/hostel en van mensen waar ik zo´n gouden tijd mee had gehad. De moed zakte mij dan ook in de schoenen toen bleek dat ik niet met contant geld kon betalen maar ik eerst een pasje ergens moest bemachtigen. Wat?! Ik ging van een fietstaxi in Malawi tot opgepropt zitten in een Nepalese bus naar een elektrische bus met een bleeb systeem! De wanhoop was schijnbaar zichtbaar op mijn gezicht waardoor de buschauffeur mij met een knikje en knipoog de bus in liet gaan zonder te betalen… Ineens was een Chinees toch weer aardig!

De bus was zoals vele andere voertuigen dus elektrisch, ik begreep ook later dat de stad in mijn aanwezigheid zo schoon was omdat de fabrieken in staking waren. Wat een geluk! De mensen in de bus waren schoon en hip en wederom vriendelijk want zo stond er iedere keer weer iemand voor mij op zodra ik met mijn enorme tas op mijn rug opstond voor een omaatje. Komisch gezicht! Zonder elkaar te kunnen verstaan hielpen ze mij en stapte ik een half uurtje later uit bij de juiste bushalte. Ik liep de hoek om en het hotel in waar ik mij moest melden.

Ik deelde de hotelkamer met Sasha, een meisje uit Nieuw Zeeland (27jaar) die net als mij een jaar aan het reizen is en de Vodkatrain ging doen, en later ontmoette we de rest van de groep: twee andere meiden uit Australië. Oké, ik had op een wat grotere opkomst gehoopt, met minder tieten en een beetje meer testosteron… maar dat was helaas niet het geval. Geen paniek, dat maak ik wel weer goed in Suriname… ;)

Sasha was de leukste, 27 jaar, vrolijk en in voor een wijntje en wat girls-talk. Emma was onze 21 jarige wandelende encyclopedie (heel vermoeiend) die maakte dat ik echt het gevoel had een paar jaar school te hebben overgeslagen en Jackie die…  nou die zei niks. Praktisch niks, mits je haar iets vroeg…Of er een liter wodka in gooide… Niet heel sociaal dus maar ze wilt later professor worden ( studie rechten) dus dat verklaart het dan wel weer… Je kunt niet extreem slim en sociaal tegelijkertijd zijn want de kroeg valt nu eenmaal niet te combineren wanneer je 90% van je tijd in de boeken wilt/moet hangen. Daar heeft de natuur dan wel weer goed over nagedacht… Zo’n hele slimme tante die de dan weer slecht is in de simpele dingen zoals eten met bestek, of met je mond dicht…. Maar alles bij elkaar niet bepaald mijn groepje mensen, jammer!

De volgende dag gingen Sasha en ik naar de Chinese Muur, de andere meiden hadden dit al gedaan dus om 07:00 werden wij in de vroege glorie opgehaald door een vrolijke chinees. Onze reisleidster was van een ander soort, zo’n eentje met een vlag en het karakter van een dictator. In twee rijen liepen we strak achter haar en haar vlag aan, langs de wc en wat winkeltjes. Ik volgde braaf en lag ondertussen in een deuk, nooit eerder heb ik zo idioot achter een vlag aangelopen! Oh en nog een klein detail over die wc’s in Beijing, die zijn namelijk in geen enkel restaurant te vinden. Ja heel bijzonder maar ze werken daar met public toilets, outside… Dus om de zoveel honderd meter is er buiten een openbare wc te vinden waar je dus naar toe moet wanneer je ergens binnen in een restaurant zit… En om het nog leuker te maken…. Je zit daar vaak niet alleen! Wat je letterlijk mag nemen, want jawel zo’n wc bestaat veelal uit 3 gaten in de grond, zonder muurtjes ertussen! Ja je leest het goed, terwijl jij je broek op je knieën hebt hangen en in de meest charmante positie je best doet om je poten niet onder te pissen en je uitwerpselen de juiste hoek in te mikken, kun je gezellig bijkletsen met de vrouw naast je! Sterker nog, je kunt elkaar in de ogen aankijken en de dag doornemen! Geen Chinese muur te vinden dus….in deze openbare wc’s… ;)

Want ja de Chinese muur, wauw, daar sta je dan… zo mooi, zo overweldigend gaaf! De ruim 6.000 kilometer lange muur, die in het Chinees lange muur van 10.000 li heet, moest het Chinees Keizerrijk beschermen tegen vijandelijke nomadische ruitervolkeren. Oke, eerlijk is eerlijk, deze laatste zin is natuurlijk gejat van Wikipedia….  Al wist ik dit natuurlijk wel… maar ik dacht… ach wel even zo gemakkelijk! En ik kon Emma later onmogelijk teleurstellen…

Ik vond het echt schitterend! En nadat ik gedanst had met een chinees op de muur ( want dat klinkt zo logisch om te doen!) en we van toren 14 naar toren 23 gelopen waren waardoor we het hoogste en verste haalbare punt gehaald hadden, gingen we weer terug naar ons hotel. Nog 1 nachtje en het was zover…. Ik hoorde de “kedengkedeng” al op de achtergrond….

De volgende ochtend bepakt en bezakt met onder andere boodschappen ( lees heel veel, te veel noedels) op naar het enorme treinstation van Beijing! Groot gebouw, indrukwekkende beveiliging en uiteraard veel chinezen. We namen afscheid van onze Honcho ( gids Vodkatrain in Beijing) die ons de treinkaartjes gaf en liepen naar binnen. Onze trein arriveerde enkele minuten later en dit viel niet tegen! We hadden de complete wagon voor onszelf en konden dus per twee in een cabine slapen ipv met zijn viertjes.

In zo’n cabine zijn twee onderbedden ( hier kunnen je tassen onder leggen) en twee bovenbedden. De schuifdeur kan dicht, er hangt een gordijntje, tafeltje, gezellig kleedje en dat was het dan wel. Een soort van hostel kamer met stapelbedden maar dan op de rails en te grote van twee Nederlandse wc’s naast elkaar. De toilet waar je door het gehobbel je buikspieren kon trainen was op de gang alleen werd deze bij stilstand op slot gedaan, en daar begon mij paniek al een beetje op te borrelen…. Ik heb namelijk behalve een blaas tussen mijn benen, er ook eentje tussen mijn oren….En die is nog een fractie kleiner… De eerste nacht verliep behoorlijk rommelig, het was even wennen in zo’n wiebelende wagon maar ook door de eerste grens/paspoort/visum controles. Ten eerste uit checken in China!

Een Gestapo figuur kwam onze hut binnen, strak serieus gezicht, “Paspoort!”.  Eh ja oke, hier heb je mijn paspoort. Een uurtje later kregen we deze weer terug met een exit stempel en wederom een uurtje later was daar de volgende en nog meer serieuze controle want we gingen de grens over naar Mongolië. Een Mongoolse dame in uniform inclusief zo´n zwart bonten bolhoedje en geen gevoel voor humor klopte op de deur. Ze sprak enkel met 1 woord, namelijk paspoort, en verdween weer de gang op. Best intimiderend en irritant, kan er dan echt niet gewoon een lachje vanaf? Volgende fase, het checken van de kamers. Bedje uit, vrouwtje erin die alles vrijwel op zijn kop zetten om te controleren of we niet ergens een chinees met een zak cocaïne verstopt hadden… En weer door. Goed, we waren China officieel uit en Mongolië officieel ingekomen, maar mijn slaap/nachtrust was verdwenen. Het werd een lange nacht…..”Kedengkedeng…

De volgende ochtend zat ik zwaar geradbraakt voor mij uit te staren… Wat een kutnacht was dit zeg… en we hadden geen koffie. Al werd dit gelukkig al snel gecompenseerd met een prachtig uitzicht. Prachtige bergen, wit van de sneeuw.. kuddes met schaapjes….zo ver als je kon kijken, echt adembenemend mooi…. Ik voelde mij weer iets beter…

Om 15:00 kwamen we aan in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië maar zeker geen mooie stad. Behoorlijk industrieel, grijs, saai… maar zoals altijd zijn er geheime leuke plekken te vinden zoals ons Hostel! Oh jaaaaaaaa, een bed, een goed bed! En een heerlijke douche om de geur van die trein er even af te wassen en even te scheren. Er was goede wifi ( Boer zoekt vrouw!) en onze gids Annie (met alcohol probleem) was gezellig en sarcastisch. Heerlijk, daar was ik wel echt even aan toe tussen dit vermoeiende drietal…! Dus terwijl ik Annie vertelde dat je een string in feite 6 dagen kon gebruiken wanneer je deze triangle door blijft draaien, vervolgens binnenste buiten draait en opnieuw begint, vertelde Annie dat alle chinezen lelijk waren en dat de Mongoolse bevolking een stuk knapper was. Nou en dat kan ik zeker beamen! Slik je Mongolen-grappen maar in hoor, want wat een prachtige vrouwen zeg! En ook de mannen waren duidelijk van een heel ander soort in vergelijking met hun buurland. Ze zijn groter, breder, kleden zich een stuk beter en ik heb ze zelfs zien salsa dansen en breakdancen! De vrouwen zijn vrouwelijk, hun gezichten mooi rond, volle lippen en kleding van de Zara/Mango… En daar loop je dan weer, ja weer…. in je aseksuele thermokledij, op bergschoenen, met je panterlegging van de Hema en je North Fake jas met ganzenveren uit Nepal… (Alles aan deze laatste zin is gewoonweg fout….) Het is echt tijd voor verandering…

Maar wat is dat toch ook verdomd interessant dat mensen een stuk verderop zo’n ander gelaat en uiterlijk krijgen… Ik bedoel, wij mensen hebben ooit grenzen gemaakt, die waren er van oorsprong nooit, en dan ineens heb je een heel ander soort mens. Fascinerend vind ik dat. Dat voelde ik ook ooit toen ik het rondje Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja ging doen. Elke keer weer andere mensen… andere ogen, jukbeenderen, lippen, bouw. Mooi is dat.

Maar goed we waren dus officieel in Mongolië! Een land waar ik al maanden geleden enorm naar uit keek maar ook als de dood voor was ivm de extreme kou. Zo zou het in de nacht wel min 20 kunnen worden en ik was maar al te bang dat mijn kleding niet warm genoeg zou zijn. “Mag het raampje even open? Ik ga alvast even naar buiten! Is het oke als ik de deur open doe? Oh even mijn jas open….” Waren niet de zinnen die ik gedacht had om uit te kramen, maar ze rolde mijn strot had voordat ik en mijn oververhitte lichaam het door hadden. Mijn aankoop in Nepal was zijn geld nu al waard, of de temperatuur was lang niet erg als gedacht.

De volgende dag gingen we naar ons Ger-kamp, een uurtje van Ulaanbaatar vandaan en schitterend…. Het kamp was voornamelijk voor toeristen opgebouwd en bestond uit zo’n 12 nomadententen, midden in de bergen. Echt zoals ik gehoopt had dat het zou zijn.. De omgeving was prachtig, stilte, sneeuw, goede temperatuur en zo’n Ger is echt briljant gemaakt. Rond, ruim en kan in 30 minuten afgebouwd worden voor wanneer ze door moeten naar een volgende bestemming. Een echte Trekkershut! Omdat het niet heel hoog is, bestaat het interieur voornamelijk uit op het oog poppenkasten of een poppenkeuken. Heel aandoenlijk! Ik kreeg er een beetje een Sneeuwwitje gevoel van met onze vier bedjes in een rondje om een kachel heen die maakte dat we het alles behalve koud hadden in de nacht. Sterker nog, we zweette ons de pleuris! En het was dan voor de eerste keer geen straf om er in de nacht uit te moeten om te plassen…. Sokken aan, schoenen aan, jas aan, zaklamp op je kop, bukken bij het deurtje en naar buiten. Aaahhhh frisse lucht, zwarte lucht met waanzinnig veel sterren! Zucht…. Wat mooi….

De wc was een houten hutje met uiteraard een gat, en wel eentje die zo groot was dat je ervoor moest waken dat je er niet met een misstap in zou vallen… In Rusland zag ik later een mannen wc waar ze het gepresteerd hadden om de stapel met stront boven het gat uit te laten komen… Dat was een stevige stapel stront en bijna knap te noemen… Ik heb dus wederom aardig wat foto’s bij elkaar verzameld voor mijn wc thuis! Daar hangen namelijk allemaal foto’s van wc’s over de hele wereld van vele reizen. En dit thema WC op de muur maakt dat je je als een koning/koningin op mijn plee voelt…

In Mongolië heb ik vooral veel gewandeld in de sneeuw daar, even lekker mijn hoofd leeg gemaakt en alles wat ik in de afgelopen maanden heb meegemaakt even de revue laten passeren… Het is soms maar moeilijk te geloven dat ik daar ooit op het vliegveld in het oververhitte Malawi stond, zo met mijn bergschoenen in de sneeuw…

Na Ulaanbaatar wederom de trein in! Op naar Irkoetsk in Russia… We zeiden Annie gedag en daarbij ook alweer Mongolië en stapte de trein in, die ditmaal wat minder mooi was… Beetje ouder, gore kolen geur, stukje voller en ditmaal met zijn viertjes in de coupe waar ik natuurlijk een onderbed afdwong ivm mijn leeftijd…. ;) en mijn plasgedrag, en waar we ons gelijk al klaar konden maken voor de nacht. Zodoende viel iedereen vredig hobbelend in slaap…. Behalve natuurlijk… IK. Verdomme, wat een frustrerend iets is dat toch! Ik kon maar niet in slaap vallen en dat had ook te maken met mijn naderende verkoudheid, jawel… na 10 jaar ofzo zat mijn neus vol met snot! Koppijn… tranend oog… Vreselijk… Het goede nieuws, we waren in Rusland! POET me erIN!”

Opnieuw stroomde de wagon over met mannen en vrouwen in een serieus uniform, deur open! “Paspoort!” Maarrrr met een glimlach! Er begon er zo waar eentje tegen mij te praten, nou gezellig! Ook deze test kwamen we door met vlag en wimpel. Onze visums waren goed, geen lijk, spion of vluchteling te vinden door de controleur toen we met zijn viertjes op de smalle gang buiten onze kamer stonden te wachten, en ook de hond kon geen poedertje bespeuren! Pffff hello Rusland! En hello verkoudheid… en gezellige groep Mongoolse vrouwen die allen docent waren en ons iedere keer hielpen als er weer eens iets gebeurde waar we niet van op de hoogte waren. Eentje bracht mij zelfs naar de wc buiten toen we stil stonden en onze wc op slot was…. De schat betaalde zelfs want ik had nog geen roebels. Ja ik mocht die mongolen wel… echt aardig volk… ! Zeker in vergelijking met die Russen…

Na twee helse nachten kwamen we eindelijk aan in Irkoetsk waar het Vodkatrain-team ons alweer aan het opwachten was. Het station was koud, grauw en ik stapte het busje in met inmiddels een milde migraine na twee slapeloze nachten…. Ja dat het geen vakantie is maar een avontuur was mij inmiddels wel duidelijk!! Bah bah zeg… Gelukkig kreeg ik mijn misselijkheid onder controle en kon ik drie nachten bij komen in een heerlijk bedje in een accommodatie bij het Baikalmeer! Een enorme meer gevuld met zoet water, zelfs zo groot dat de complete mensheid in het geval van waternood 60 jaar zou kunnen teren op dit waterreservoir. De lengte is rond de 640 km, en de grootste breedte is net geen 80 km. Met een maximale diepte van 1642 meter en de oppervlakte van 31.500 km² (ongeveer zo groot als België) is het Baikalmeer het diepste meer en het grootste zoetwaterreservoir ter wereld. Sinds 1996 staat het meer op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. En dit meer, was door de winter, compleet bevroren… Heel indrukwekkend! Wederom veel wandelen, musea, ijsscooters, markt en lekker slapen!

En ja, die Russen… Stug, nors, groot, grijs, grauw…. Ik test mensen altijd door ze onverwacht vriendelijk te groetten wanneer ik aan ze voorbij loop en dat was ditmaal niet anders. Maar zelden kreeg ik een Hallo terug, of een vriendelijk lachje. De dames hebben veelal een pony ( en dan heb ik het over haar), hoge zwarte leren laarzen en kunnen wat Dynastie achtig gekleed zijn. Soms zelfs met van die brillen met bruine glazen… Maar er lopen er ook genoeg met een lichtelijk porno gehalte rond. Wat ik begreep van onze gids is dat de man heel attent is maar dan ook wel hoge verwachtingen heeft van zijn vrouw. De vrouwen spelen deze afhankelijke rol graag mee al begint het feminisme nu ook wat meer te groeien. De videoclips zijn hoe dan ook vol met half naakte opgepompte vrouwen en oudere zangers.. De mannen zijn simpel gekleed, spijkerbroek, T-shirt, slecht kapsel, wit en er valt weinig lol mee te beleven. Nee de meeste Russen zijn in mijn optiek erg op zichzelf, terug getrokken en komen lang niet altijd even vriendelijk over. Gelukkig blijf ik altijd maar vrolijk lachen, zelfs tussuh de Russuh!

Deze drie dagen waren echt even bijkomen met als toetje de Russische Sauna! Oftewel, stomen in een sauna hokje en vervolgens door de sneeuw in! Wat ik overigens niet gedaan heb, maar ik heb wel buiten gestaan in mijn bikini. Ook weer zoiets wat ik NOOIT gedacht had! Haha! En toen waren de drie nachten alweer voorbij en kon ik er niet langer meer om heen, daar gingen we dan… op naar het treinstation, naar de trein richting Moskou…. Van 4 dagen en 4 nachten… En eerlijk is eerlijk, ik had hier gewoon echt geen zin in. Die laatste twee nachten in die trein met mijn snotneus en halve migraine lagen mij nog iets te vers in het geheugen. En nu waren het er 4…

Met een fles wodka, 2 flessen wijn en 300 pakjes aan fucking noodles stapte we onze wagon weer in. Wederom met zijn viertjes maar wel met stopcontact in onze coupe! En er was warm water in de wc om onze handen te wassen! Yessss wat een upgrade! De dagen die volgde gingen traag maar omdat ik goed sliep ( eindelijk!) was het zeker een ander verhaal. En de wodka deed zijn werk goed waardoor het iets minder pijnlijk werd dat we eigenlijk verder terug de tijd in gingen omdat Moskou 7 tijdzones verderop lag…. Yep, 7 tijdzones mensen, talking about traveling back in time! Ik deed dit geleidelijk aan, dus elke dag 1 uurtje terug op mijn horloge… Was het eindelijk middag, werd het alsnog ochtend…. Marteling…

Het uitzicht leek ook niet echt te veranderen. Veel sneeuw, bomen en zielige houten huisjes. Little house on the prairie Russian style… De armoede hier werd mij wel duidelijk gedurende deze treinrit. Je zou er maar wonen….  Soms konden we even de trein uit, wanneer deze iets langer stil stond. Dan renden we met onze sokken in onze slippers als een idioot over het treinstation om even wat bloed door onze kont te laten stromen. En als je dan die trein uit stapte had je vaak het gevoel een slechte oude filmset op te stappen…. Grijs, grauw, triest, koud, treinen uit de Sovjet unie tijd en met hier en daar een russische soldaat waardoor het eerder een oorlogsfilm leek te zijn. Nee, weinig aan hier in Rusland. Althans gedurende deze 4 dagen dan! Gelukkig had Sasha wat series van Netflix gedownload en werden er heel wat boeken verslonden. Maar had ik ook een gesprek met een oudere Rus van 80 jaar oud, een gesprek welke werd plaats vond met behulp van een jonge Rus die voor ons vertaalde. Kijk, en daar hou ik nu zo van, even praten met de man op de straat! Of rails in dit geval... Hetgeen wat ik ook wilde doen toen ik tijdens een wandelingetje een wagon in liep met 50 jonge mannelijke Russen, allen met een kaalgeschoren hoofd en een gestreepte pyama. Alsof ik een oorlogsbarak in liep ( geen coupe met hokjes maar 1 open ruimte met alleen maar bedden) in de film:"A boy in the striped pyamas". Helaas werden we weggejaagd door hun begeleider, want schijnbaar behoorde deze jongens tot het geheime leger en waren het dus soldaten. Grappig, soldaten.... ik zag alleen maar 50 hele jonge puppies die overeind schoten bij het zien van vrouwen... Ik had graag wat langer met ze gekletst!

Om 04:11 in de vierde nacht waren we dan eindelijk in Moskou…. Moskoud… Het voelde als een bevrijding! De douche in het hostel was goddelijk, ik sopte voor een laatste keer mijn strings met een handwasje door de wasbak en we hadden vers voedsel als ontbijt. Ik kon geen noodles meer zien, nooit meer denk ik!

Moskou was een indrukwekkende stad, het Kremlin, rode plein, vele musea en een architectuur die je het gevoel geeft in het land van Laaf in de Efteling te zijn. Prachtig! Helaas was het maar voor1 nachtje die we comateus van de wodka hebben doorgebracht en vertrokken we de volgende dag alweer met de trein naar St Petersburg. Onze eindbestemming… Opnieuw veel wandelen en enkele musea en paleizen, in de regen! Echt, dit is gewoon de eerste keer dat het in Nederland warmer is dan waar ik ben… Tijd om eigen bodem even aan te tikken…

En dan vlieg ik morgen naar huis. Na 5 maanden van intensief reizen en werken in Afrika en Nepal vlieg ik naar huis voor een paar dagen. Wat is het bizar snel gegaan allemaal. Het voelt ergens nog als vorige week dat ik aankwam op Malawi/Blantyre en mijn tas op een bagage karretje gooide waar 3 wieltjes het van deden… Dat ik in de vurige hitte de nachten zwetend doorbracht tussen de nonnen om vervolgens op mijn roze klompen op tijd in mijn groene plastic stoel plaats te nemen voor de ochtendoverdracht. Het waren 6 intensieve weken in Muona en het Trinity ziekenhuis met weinig elektriciteit en stromend water, maar waar de gebreken opgevuld werden met nieuwe bijzondere ontmoetingen, prachtige natuur en Afrikaanse geluiden. Ik heb als verpleegkundige veel kunnen betekenen voor de barende in nood en zal mijn hilarische en bijzondere tijd tussen de nonnen nooit meer vergeten.

Ik zie het nonnenklooster nog zo voor mij toen ik voor een laatste keer achterom keek vanuit de auto, zwaaiend naar Sister Catherine toen ik Muona verliet en mijn weg vervolgde naar Johannesburg. De plek waar ik Tanja in de armen vloog en wij samen een mooie tijd hadden in het Krugerpark. Maar ook de tijd waar ik het telefoontje kreeg met het bericht van het overlijden van mijn vader… Wat was ik blij dat Tanja net twee dagen daarvoor op Afrikaanse bodem was geland… Nog steeds heb ik vrede met mijn beslissing om hier te zijn gebleven, ook omdat wij vanuit Mozambique en dankzij de huidige techniek van Skype de uitvaart hebben kunnen bijwonen. Ik heb elke dag aan hem gedacht… vaak zijn aanwezigheid gevoelt en regelmatig een traantje weggepinkt. Vooral in Mongolië waar ik omringd was door de meest prachtige bergen en natuur wat een hoop in mij los maakte.

Ik dacht terug aan het goddelijke eten uit de zee en de feestjes in Mozambique, vooral het oud en nieuw feestje tussen de honderden Afrikanen op het strand! De Afrikaanse autoritjes en heerlijke wijntjes en hoe zenuwachtig ik mij voelde toen ik vanuit Mozambique doorvloog naar Nepal, naar een compleet andere wereld.

Een vooral meer koude wereld! Maar ook zo’n prachtige wereld…. Nepal en zijn mensen zitten in mijn hart, het waren twee zeer bijzondere maanden. De eerste in het ziekenhuis waar ik elke dag naar toe reed opgepropt in een busje… en vele barende bij stond. Waar ik gouden tijden had in Thamel met onder andere Fenna, Stijn en Laura. En de tweede maand waarin ik met Gerdien en Nepal de string uit mijn reet gelachen heb! Oh wat was dit een briljante tijd!

Door naar Beijing waar ik mijn ogen uit keek, heerlijk gegeten heb en gruwelijk veel plezier heb gehad met iedereen die ik leerde kennen in het Leo-hostel! Vrienden voor het leven gemaakt… wauw… echt! En mij klaar maakte voor het laatste avontuur van deze maanden: de Transmongolie expres. Mongolie was schitterend, de trein heftig maar een ervaring en Rusland… interessant! Haha!

De wereld is mooi, reizen verrijkend en de mensen hoopgevend...

Trots, gegroeid, sterk, gezond, moe maar zo voldaan… En nog 7 heerlijke maanden te gaan ;)

Op naar huis, bedankt voor het volgen van mijn verhalen tot zo verre! Jullie enthousiasme maakte dat ik veel plezier had in het schrijven van deze verhalen!

Dikke kus van mij!

Foto’s

3 Reacties

  1. Janneke:
    3 april 2017
    Wat een prachtig verhaal weer. Heel blij om te lezen dat je niet betrokken bent bij de aanslagen . Ja ik dacht aan jou meteen. Gecondoleerd met je vader.
    Fijne tijd in nl en op naar volgende avonturen!
    Gr janneke
  2. Inigo:
    4 april 2017
    Hoi lieverd! Ben weer helemaal in je verhaal op gegaan! Het is heerlijk als je daarbij ook nog eens gezegend bent met een goed voorstellings en inlevings vermogen.
    En vrijdag natuurlijk een fijne knuffel !!! liefs! xxx
  3. R'moon:
    4 april 2017
    Ciel wijffie,
    Wat fijn dat jij ongedeerd was , want ook wij dachten meteen aan jou! Heel ff thuis komen , ff knuffelen en dan op naar het volgend avontuur! Enne dit heb je maar mooi vet gefikst. Ben ongelooflijk trots op je. Van ons allen een dikke knuffel xx