"Less is more...."

Oooooooooh Valentijnsdag….!!! De dag van de liefde…. Rozen, chocola….. Vliegende eenhoorns, een banjo onder het raam….. Althans voor een ander dan want voor mij is dit nooit echt een dag geweest welke zich ooit vulde met hoogstaande romantiek, hartjes of diner bij kaarslicht… Als ik een vriendje had dan was die vaak ziek op die dag (achteraf begreep ik dan waarom…) en ooit kreeg ik een kaart van mijn ex Dennis, maar dan eentje zonder tekst… Die mocht ik namelijk zelf schrijven… Zooooo romantisch….De schat! Al was het grootste fiasco een paar jaar geleden toen mijn laatste avond in Cuba op deze datum viel, en ik niks vermoedend uit eten ging. Het thema van deze dag was mij iets ontgaan maar de hartjesboog bij de ingang van het restaurant (welke zich vulde met stelletjes) herinnerde mij weer aan deze romantiek, welke in Cuba groots gevierd werd! Fijn… dat had ik weer… “Eh… a table for….one?” De bloemenblaadjes op de tafel, waar ik tegenover een lege stoel zat maakte het er niet minder pijnlijk op…. Net als het feit dat er geen wifi was waardoor je niet net kon doen alsof je vrienden had. Een verademing was dan ook het Nederlandse stelletje naast mij, wiens avond ik verpestte … maar he, die van mij was gered!! Haha! ;)

Maar nu zat ik in Kathmandu wederom alleen aan een tafeltje op 14 februari, zonder de ware voor mij neus maar wel met ware kriebels in mijn buik…. Want de volgende ochtend was het dan zo ver, Gerdien en Marleen gingen landen in Nepal! Nooit eerder ben ik met zoveel kriebels deze Valentijnsdag doorgekomen. De voorpret was meer dan geweldig, met een glimlach zat ik daar tegenover een lege stoel….het kon mij niks schelen want ze kwamen er aan en ik… ik was ZOOOOO ENTHOUSIAST!!!

De volgende ochtend stond ik dan ook met een grote glimlach op. Ik verhuisde naar het hotel welke Marleen geboekt had en waarvan zij dachten dat ik er in lobby op hun zou zitten wachten. Maar ik ging hun natuurlijk ophalen! Want zo ben ik! Met 2 oranje bloemenkransen stapte ik de taxi in op naar het vliegveld waar ik na 20 minuutjes wachten twee blonde bolletjes naar buiten zag lopen! Gillend van enthousiasme rende ik op ze af! (dit is gefilmd!) Oooooooh ik kon wel huilen zo blij dat ik was! Hoe geweldig om twee bekende gezichten te zien in een wereld die voor mij inmiddels zo natuurlijk geworden was! Net als toen ik Tanja trof op Johannesburg, FANTASTISCH! 

Marleen kwam klappend in haar handjes naar buiten en zoals verwacht keek Gerdien met grote ogen in de ronde als aangeschoten wild. Om te gieren! “Waarom kijken ze allemaal naar ons?” Haha! “Wat doen al deze mensen hier?!” Nou schat, ook in Nepal worden mensen door hun familie opgehaald ;) Vele dikke knuffels later stapte we de taxi in, op naar Thamel, op naar een geweldige vakantie met z’n drietjes!

De eerste dag stond vooral in het thema van bijkomen en een eerste indruk op doen! Even landen…. Want het contrast is natuurlijk gigantisch. De eerste beelden van Thamel werden opgesnoven samen met wat uitlaatgassen…. ;) Er werd stevig bij gekletst, lekker gegeten, gedronken en vooral geslapen in een heerlijk luxe hotel! Zo mooi had ik ook nog niet gezeten!

De volgende dag was het Tempel-dag! Een dag welke ik al weken geleden had uitgestippeld.

Op het menu ten eerste: The Garden of Dreams: niet heel bijzonder, en niet dat de bloemen daar vol van in de bloei stonden want deze gingen helaas nog altijd gebukt onder de vele uitlaatgassen.. maar het feit dat je toch even een muurtje verwijderd was van de chaos van Kathmandu, was inderdaad wel een droomwereld op zich….

Vervolgens door naar de Monkey tempel met de Nepalese fietstaxi! Gierend gingen we door Kathmandu langs de vele winkeltjes, toeristen, slagers en dwars door al het verkeer. Eenmaal bovenop de berg hadden we een indrukwekkend uitzicht over Kathmandu tussen de apen en vervolgde we onze weg naar het plaatselijke crematorium: Pashupatinath. Naast de belangrijkste hindoetempel in Nepal.

Tja, en daar sta je dan…. Tussen de vele andere bezoekers en het rondvliegende as, aan een wazig watertje naar familieleden te kijken die een laatste eer aan hun overleden dierbare bewijzen, door hem of haar in de fik te steken. Een soort van “doe het zelf crematorium” onder enige begeleiding van een deskundige die volgens traditie een paar keer om het lijk heen wandelend en ervoor zorgt dat de vlammen ‘in leven blijven’. We moesten alle drie even wennen aan deze nieuwe omgeving! Het vuurtje wordt gestart in de mond, daar waar de eerste adem een lijf in kwam maar ook waar de laatste adem het lichaam verliet. Symbolisch prachtig en deze eer is dan ook veelal weg gelegd voor de zoon, en anders een mannelijk familie lid omdat vrouwen sneller geneigd zijn te huilen en overstuur te raken. Vind ik ook altijd zooooo ongepast… huilen bij een uitvaart…. Hoe kun je? ;)  

Onze gids vertelde ook dat vrouwen van de overleden mannen in vroegere tijden geneigd waren in het vuur te springen omdat er veelal geen leven meer was na het overlijden van hun partner. De familie zou hun het leven zuur maken omdat zij vaak de schuld kregen van de dood van hun man, maar ook omdat het voor een vrouw verboden is opnieuw te trouwen. En dat is toch vervelend als je net 20 bent en kinderloos…. Een man daarentegen mag uiteraard wel weer trouwen…. Ik zou dus bij zo’n uitvaart persoonlijk niet de mond maar een andere ingang kiezen voor dat eerste vuurtje…. ;)

Het was een verdomd interessante middag! We zagen enkele crematies maar ook het traditionele wassen aan de rand van het water waarbij wat resterend incontinentie materiaal in het water gegooid werd. Naast mij zat een verwaarloosde hoer een sigaretje te roken… We spraken met een stelletje die op date waren daar tussen de dampende crematie-assen ( ook daar zou ik dus op Valentijnsdag niet veilig zijn..), liepen langs de tempels der vruchtbaarheid ( kan nooit kwaad) en we leerde meer over de Sadhus,: De heilige man die als eerste drie levensdoelen: plezier, rijkdom en juist handelen hebben. Nu lijkt mij plezier hebben en juist handelen niet de meeste ideale combinatie, maar deze mannen schijnen het te kunnen!

Een Sadhu is volledig toegewijd aan het behalen van spirituele bevrijding door meditatie en loopt rond in een oranje gewaad en prachtige versieringen, maar dompelt zich ook veelal volledig onder in het as van een overleden persoon. Dit zou hun seksuele lust doen minderen waardoor ze minder behoefte hebben aan een vrouw want seks mogen ze niet hebben. Mijn inziens werkt het andersom, geen enkele vrouw die nog tegen je aan wilt kruipen wanneer je je lijf bewerkt hebt met deze lijkenpoeder…. Misschien dat ze daarom hun verdriet aan het wegroken waren met wiet!

Onze grande tour eindigde in het bejaardentehuis welke naast dit openbare crematorium lag. Mocht je namelijk je laatste minuten doorbrengen op een heilige steen aan de rand van de rivier des doods, dan ga je rechtstreeks naar Nirvana: het paradijs! Niks nog een nieuwe ronde door het leven maar gelijk door naar de hoofdprijs! Dat klinkt toch geweldig! Want hier gelooft men in reïncarnatie welke zich net zo lang blijft herhalen totdat je alle punten bij elkaar gescoord hebt, je een goed mens bent geweest en dus door mag naar het hoogst mogelijke einddoel. Oh en een mens wordt je pas nadat je alle 84.000 soorten dierenlevens hebt doorlopen, met als laatste leven die van een hond. Nou en dat verklaart dan eindelijk waarom sommige mannen dus altijd nog een beetje zijn blijven hangen in het gedrag van een....vuile hond.

De meest aandoenlijke grijze gerimpelde oude snoetjes verschenen op ons netvlies toen we binnen kwamen! En omdat zojuist de activiteiten middag begonnen was in de Nepalese Joachim & Anna werd er nog gedanst ook! En zo’n kans benut ik ten alle tijden dus stond enkele seconden laten met deze heerlijke fossielen te dansen! Marleen en Gerdien volgde ook en een kwartiertje later liepen we dan ook alle drie met een enorme glimlach van geluk en ontroering naar buiten. Hoe briljant was dit?! Haha!

We eindigde onze Tempeldag bij de grootste Stupha van Kathmandu, dronken een bakje koffie bij Himalaya Java en maakte ons klaar voor een derde dag in Nepal, namelijk die in het ziekenhuis….

Ik was wat nerveus, ondanks dat ik zeker wist dat ik mijn weg wel naar binnen gebaand had in de afgelopen maand. Maar ik was nu ook al een week niet meer in het ziekenhuis geweest en voelde ik mij enorm verantwoordelijk voor de ervaring van Gerdien en Marleen. Na het ontbijt nam ik ze mee naar een straat waar we in alle hysterie en dampende gassen in een lokaal busje stapte. We gingen met het openbaar vervoer want ik wilde hun laten ervaren hoe mijn maand er ongeveer uit had gezien! Beetje jammer dat hun net een zitplaatsje wisten te bemachtigen terwijl ik mij weer eens in de letter L-vorm manoeuvreerde! Ze keken hun ogen uit, zowel binnen als buiten het busje terwijl ik de bekleding wederom van dichtbij aan het inspecteren was en maar hoopte dat het een vrouw was die zo tegen mij aan stond….

Eenmaal in het ziekenhuis, waar Marleen haar primeur had op een hang-wc en waar we ons gierend om stonden te kleden, ging het feest van start! Radboud presented, “At your cervix!”

Het was een briljante dag waarin ik de dames een rondleiding gaf en we binnen enkele uurtjes 8 kinderen ter wereld zagen komen in Nepalese stijl. Enkele uurtjes waarin Gerdien haar schoonmaakkriebels in bedwang moest houden en Marleen haar inmiddels geïndoctrineerde ABC moest vervangen voor de LOM ( “Laat ook maar…”)! En ik stond dit allemaal eens heerlijk van een afstandje te bekijken…. Ik had even een dagje vrij… Maar overhandigde wel mijn documenten waar uren werk in hadden gezeten en welke in goede aard ontvangen werden. Dat was heel leuk, nu maar hopen dat er ook wat meer gedaan wordt… Maar ik heb mijn best gedaan!

En na een indrukwekkende vruchtbare dag waar de “What the Fuck?!” tactisch vervangen werd voor “Oh Jeetje”….  sprongen we moe maar voldaan wederom een lokaal busje in! Ditmaal staand tussen de bevolking, heup schuddend op wat lokale muziek! Douchen, eten en op tijd naar bed want de wekker ging vroeg. We gingen naar Pokhara! De bergen in! Op naar zuurstof!!!

Via mijn gastgezin had ik deze tour geboekt ( purenepal.nl), een 5 daagse Poonhill trek inclusief overnachtingen in Pokhara, eten en een busrit met uiteraard….. een wc! Om 07:00 stonden we er klaar voor die zaterdag, ik had de vakantiekriebels, Gerdien de zenuwen en dat alles terwijl Marleen met haar plastic fantastic even de hotelrekening betaalde!

De bus stond geparkeerd achter vele andere bussen in een grote straat. De fruitverkopers stonden alweer klaar want toeristen betekend: eten en drinken en dus regelde ik als goede leidster 2 heerlijke cappuccino’s voor de dames! Ik wilde heel graag dat alles in goede banen bleef verlopen, maar deze 7 uurtjes in de bus maakte dat ook ik even verplicht tot rust kwam. Mijn trein stond na weken van chaos even stil, ik keek naar buiten en moest in alle eerlijkheid even een traantje laten. Ik dacht aan al mijn avonturen tot zo verre en mijn vader terwijl we de stinkende uitlaatgassen van Kathmandu achter ons lieten….de natuur aan de andere kant van het raam groener werd en de lucht schoner…. Maar ook dat hoort erbij… Een reis maakt nu eenmaal een hoop los in een mens!  En ook daar ben ik dankbaar voor.J

Halverwege de rit kwamen onze gids en drager erbij, op dat moment nog vreemden voor ons maar in de dagen die volgde werden we toch een soort van eenheid.

Onze gids heette Govinda, Go…wat? Govinda. Sorry…Gobinda? Ja Govinda…. Precies ja, iets met Bin dus….dus Ben! Zo gezegd zo gedaan, onze gids Ben was zojuist geboren en samen met Burn-out-anti-depressiva-slikkende-drager die we de naam Teddy gaven, ging de Poonhill trek van start! En onze Teddy had geluk want hij hoefde maar 1 backpack te dragen, terwijl we menig ander met onmenselijke hoeveelheden op hun rug gebonden de berg op zagen gaan. Dit kan echt niet…. Dus ga je ooit zoiets doen, houdt rekening met deze mannen!

Oh wat waren we nog vrolijk op de eerste dag! Geen vuiltje aan de lucht, gewoon 5 dagen wandelen, hoe erg kan het zijn?!?! Nou, dat antwoord was aan het einde van de dag toch beduidend anders dan bij de start van de dag! Compleet gesloopt na 6 miljoen traptreden kwamen we aan bij onze eerste slaapplek, een huisje op een berg, tussen de koeien waar Gerdien even wat voedsel eruit kotste, terwijl Marleen en ik de Ipad klaar stoomde voor de eerste aflevering van Boer zoekt vrouw! Well….a Farmer is looking for a woman, probeerde we Ben uit te leggen in onze zelfgemaakte weiland-bioscoop. Hilarisch! We sliepen die nacht als een roosje…in onze berghut… omringd door oranje bloemen.

De dagen er na waren heftig, vooral de 2e dag en nacht waar het heel koud was en we vroeg op moesten om de Poonhill top te bereiken. Van stilstaan naar de 5e versnelling, zo voelde het…. Hartslag 180 en wederom heel veel traptreden, in het donker, in de kou….en een zaklamp die het zojuist begeven had. Maar de beloning was dan ook groot! Samen pinkte we een traantje weg, zoiets wringt je emotioneel en lichamelijk uit…. En daar sta je dan, met z’n drietjes tussen de vele toeristen naar de prachtige Annapura gebergten te kijken. Sommige wel meer dan 8000meter hoog, bedekt met sneeuw en een glans van de opkomende zon. Yes we did it! Een beetje trots waren we wel, daar met ons heerlijke warme kopje thee en wat was het overweldigend mooi! Zelfs onze depressieve Teddy kwam een beetje los…..

En wat hebben we ook vreselijk gelachen! Met name ook door het gebrek aan kleding en we dus veelal in de herhaling vielen met onze outfits. “Zeg….Wat vinden jullie van deze Human Nature trui?” “Oh wat leuk zeg, is die nieuw?” “Ja ik dacht, ik trek vandaag eens iets anders aan…” Maar ook de liedjes die we verzonnen en voortkwamen uit extreme agressie en sarcasme van vermoeidheid! Ben en Teddy maakte wat mee! Haha! “Don’t stop me now!!” En "Poonhill trek, Poonhill trek, de volgende die dit adviseerd, die sla ik op zijn bek!"

Zwaar vermoeid en met meer spierpijn dan benen kwamen we terug in het goddelijke Pokhara! Op naar de massagebank ( Jiva Spa, fantastisch!) pedicure en leuke restaurantjes! God wat was dit lekker!!! En waar Marleen en ik de sprong waagde met paragliden, ZO VET! De weg er naar toe in het busje welke bol stond van de testosteron door de paraglide mannen welke gevoed werd door hun muziekkeuze: “Tonight I’m F… you!” “You blow my whistle baby”….was al een belevenis op zich. Maar de daadwerkelijke sprong en 30 minuten in de lucht was nog mooier! En beduidend minder spannend dan parachute springen. Want als je alleen het geluid van dit filmpje zou horen… waar ik in Apeldoorn uit een vliegtuig spring, zou je denken dat ik in een groepsverkrachting terecht was gekomen…

Na een verademende tijd in Pokhara waar we nog steeds als randdebielen de trap afliepen pakte we de bus naar Chitwan! Ditmaal zo’n 5 uurtjes op weg naar de Jungle, de Olifanten en neushoorns! Gerdien verbaasde zich wederom weer over het grote gemak van dit reizen, busje…hotelletje… het is ook allemaal zo geregeld! En hoe graag ze dit even naar haar moeder had willen appen… dat ging wat lastig want haar telefoon begaf het enkele dagen later. Gelukkig had Marleen de meest briljante overnachting voor ons geboekt, namelijk Sapana Lodge. De moeite waard om dit even op te zoeken, er zit een prachtig verhaal achter! http://www.sapanalodge.com

In Sapana Lodge was het alsof ik weer terug was in Afrika… de inrichting, de locatie… de sfeer… echt geweldig! We boekte onze kano-tocht over een rivier met krokodillen en onze Jeepsafari diezelfde middag. Marleen pakte ook nog een wandelsafari wat maakte dat ze enkele meters van een luipaard af kwam te staan….. Helaas hadden we niet zo’n geluk in de jeep, toen bleef het bij een stel apen, een neushoorn en wat krokodillen. Maar dat mocht de pret niet drukken, het was wederom hilarisch!

En toen kwamen we vorige week woensdag terug in Kathmandu, voor wat laatste souveniers en gezelligheid en een laatste nacht in Nepal. De volgende dag was het dan zover, aan het einde van de middag vertrokken deze twee toppers weer terug naar huis. En stonden we huilend afscheid te nemen van elkaar. Dat was best even intens, ik die Suzuki taxi nog de hoek om gaan en liep in tranen terug naar mijn hotelkamertje. Want wat was het een meer dan te gekke tijd met elkaar, wat ging het allemaal goed en was het ongelofelijk bijzonder allemaal! Vanaf dag 1 zat de humor er in, is er bezichtigd, verwonderd, bewonderd, gewandeld, geleerd, geleefd, genoten, gegeten, gehuild en gegroeid. Lieve Marleen en Gerdien, met tranen in mijn ogen in OR2K schrijf ik dit…. BEDANKT voor jullie bezoekje, bedankt voor jullie gezelligheid! Ik ga dit nooit meer vergeten!!!

De laatste dagen in Kathmandu heb ik in stapjes afscheid genomen van deze geweldige stad, en daarbij dit fantastische land. Ik heb er buikpijn van dat ik dit achter moet laten….

Ik heb voor een laatste keer door de vele kleurrijke straten gewandeld waar ik mij altijd veilig heb gevoeld, gekletst met de man op de straat, films gekeken in mijn hotelkamer, curry gegeten totdat het letter mijn **** uitkwam, genoten van de muziek, de geuren van wierrook, de geluiden, wat laatste spullen achter gelaten bij een minder bedeelde op straat, nogmaals een ultra-hippie uitgelachen, maar ook geleerd van vele gesprekken met Amerikanen, Canadezen en nog zoveel meer. En waar ik het laatste weekend met nieuwe vrienden dansend tussen de Nepalezen, aritmische Koreanen en mannen uit India de dansvloer in de Budhabar op zijn kop heb gezet! Wat heb ik vreselijk gelachen en vreselijk veel plezier gehad hier!!!!

Ik laat een land achter mij waar ik in twee maanden tijd vriendschappen voor het leven gesloten heb, als verpleegkundige mijn eigen kleine bijdragen heb mogen leveren aan de zorg rondom moeder en kind, talloze fantastische mooie dagen heb gehad, een meer dan geweldige tijd met Marleen en Gerdien had in de bergen en zoveel heb geleerd, wederom, over mezelf maar ook de wereld en de mensen om ons heen. Want reizigers geven hoop, dit zijn mensen die met een open blik en onbevooroordeelde houding naar deze wereld kijken en ook zo omgaan met de mensen die er wonen. Heerlijke linkse rakkers die heel goed weten hoe de wereld politiek gezien echt in elkaar steekt en verder kijken dan dat hun neus lang is. Er zijn gelukkig nog altijd meer goede dan slechte mensen op deze aardkloot, en dat geeft hoop.

De mooiste gebaren of hulp kwamen uit de meest onverwachte bijzondere hoeken. Opnieuw kreeg ik het bewijs dat het uiterlijk, religie, cultuur of afkomst van iemand zo compleet los staat van de behulpzame menselijkheid die in iedereen verscholen is. Als je het maar op durft te zoeken…

De Nepalese bevolking, deze lieve mensen, deze oh zo vriendelijke mensen ga ik nooit meer vergeten. Wat een toppers zijn het, wat een prachtige mensen! Ik raad het iedereen aan! Nepal zit in mijn hart.

Ik ben zo ongelofelijk dankbaar voor deze twee maanden in Nepal, maar ook de maanden daarvoor in Afrika waar het allemaal begon in Malawi. Ik zie mij daar nog staan op dat vliegveld…. In de 40 graden…En voel ook nog heel goed de kou die ik ervaarde op mijn eerste dag in Nepal. Al zal dat niks zijn in vergelijking wat ik straks in Mongolië ga ervaren…. Waar het momenteel winter is! Ik heb mijn North Face/Fake jas al gekocht en heb wat truien en spullen van Marleen en Gerdien in beslag genomen. Waaronder de Human Nature trui van Gerdien… die is toch niet zoveel gedragen dus dat is wel fijn…;) Maar eerst morgen op naar China! Op naar de Chinezen en de Mongoolse ambassade! Wens me geluk mensen!!! Daar tussen de 21,5 miljoen chinezen in Beijing! Yoehoe!!!

Dikke kus van het gelukkige reismeisje!