TIA: "This is Africa!"

4 januari 2017 - Mozambique Island, Mozambique

Lieve allemaal!

Sorry voor de lange pauze… de reden zal wel begrijpelijk zijn, maar na wat stilte komt er nu weer een storm! Dus daar gaan we weer….. ;)

17 december

Ik vloog naar Johannesburg met kriebels in mijn buik. Het was moeilijk om afscheid te nemen van Sheila en Everson die ik de avond ervoor in Blantyre, samen met hun drie kinderen, mee uit eten had genomen. Ik had gekozen voor een Indian restaurant, chique tent, en zowel de curry als de luxe waren beide nieuw voor de familie Kadethe! Het was gezellig, er werden zo´n 350 foto´s gemaakt met hun telefoons in verschillende houdingen en met verschillende achtergronden, de tikka masala viel goed en ik moest 55 euro afrekenen. Kijk, dat is nog eens te doen!

Ik zwaaide met een dikke traan die twee vaarwel de volgende dag, het hoofdstuk Malawi zat er officieel op en ik was hun zo dankbaar voor alles! Ik checkte in op het vliegveld ter grote van een gymzaal en vloog Johannesburg tegemoet. Op naar Tanja!

Toen ik eenmaal mijn tas had, na een uur in de rij te hebben gestaan bij de douane, was ik niet meer te stoppen. Ik rende als een malle door de aankomsthal (met ditmaal een functionerend karretje) de laatste schuifdeuren tegemoet. En daar zag ik al snel achter de eerste rij mensen een bos met krullen en een flinke tas op en neer springen! Het was Tanja in levende lijven en we rende op elkaar af! Welkom in Afrika zei ik geëmotioneerd! Een bekend gezicht in een compleet andere wereld, fantastisch! We pinde wat geld en zaten niet veel later in de taxi naar het Mbizi Hostel. Het was warm, onze chauffeur met gouden tanden hield niet op met praten en het straatbeeld was saai en grimmig tegelijkertijd. Brede lange straten, huizen afgeschermd met prikkeldraad en ditmaal vulde ook blanke zwervers het straatbeeld. Niet dat dit zo onmogelijk is, maar het is toch een gek gezicht zo in Afrika waar de verdeeldheid tussen zwart en wit nog altijd voelbaar is in alles. De geschiedenis heeft rake klappen uitgedeeld en is zijn naweeën nog niet kwijt. De apartheid is een aparte gewaarwording voor iemand die uit het (gelukkig) liberale Nederland komt. En terwijl ik vrees dat deze nasleep hier nog wel jaren kan duren voor dat het over is, beweren andere dat een volgende escalatie alweer op de loer ligt…

Mbizi hostel was als thuis komen! Patrick, de eigenaar, had zijn ouderlijk huis omgebouwd tot een hostel en het was er meer dan fantastisch. Het gras was groen, er huppelde een konijntje rond, de setting was rustgevend, onze kamer heerlijk en het zwembad verfrissend! Er was elektriciteit en stromend water EN dankzij mijn moeder was er Rituals!!! Ooooh wat was dat heerlijk! Na 6 weken met een dove zeepje en zonnebrand als parfum geleefd te hebben was dit meer dan welkom! Ik denk dat mijn tas te vol zat voor parfum…. En het leek mij toen ook wel zo vriendelijk om met de rest van het ziekenhuis mee te ruften… Dolce Gabana leek mij niet echt gepast tussen de riekende vulva´s… Integreren was belangrijk!

We deden wat boodschappen met de Duitser Chris die ons mede door zijn enorme postuur veilig deed voelen op straat ( les 1: regel een grote man als vriend!). We kochten wat Braai-benodigdheden in een enorme supermarkt waar ik tegelijkertijd mijn ogen uitkeek. De blanke bevolking is toch een ander slag volk hier, beetje Jerry Springer gehalte, White Trash zoals je dit in Amerika zou noemen. Groot qua bouw, gevoelig voor een tijgerprintje en wittig ondanks de veelal blauwe lucht. En het is mijn persoonlijke handicap dat ik elke blanke hier als racist uit maak, wat niet helemaal eerlijk is, maar waarschijnlijk ook niet helemaal onterecht.

We sjouwden terug met drie zware tassen en zaten iets later die middag na een ultieme plons heerlijk op een barbecue kippetje te kauwen. Wijntje erbij… ontspannen…. Ik kon mij al nauwelijks meer voorstellen dat ik al die nachten in mijn nonnenkamertje had doorgebracht!

We hadden al snel een groepje vrienden gemaakt waar we in de avond gezellig wat mee gingen drinken en eten. Ik hou van die momenten…. Daar zit je dan, met mensen die je net hebt leren kennen, als goede vrienden een fijne avond te hebben. Met een tevreden glimlach keek ik om mij heen in deze White Trash bar, het leven kan in zijn eenvoud zo mooi zijn…

Na twee heerlijke luierdagen in Johannesburg stapte we samen met onze twee Amerikaanse nieuwe vrienden het busje in voor onze Krugerpark toer! We waren opgeladen en hadden er zin in! Op naar een safari van 4 dagen en 3 nachten. Het was tijdens deze heenweg dat ik het telefoontje van thuis kreeg dat mijn vader overleden was…. Ik wist even niet wat ik moest zeggen of doen maar was vooral blij dat Tanja naast mij zat… Het was enorm schrikken en de volgende dagen waren dan ook meer dan dubbel. Een emotionele achtbaan… Ik zal daar niet te veel aan uit wijken omdat ik deze blog vooral wil richten op mijn mooie en leuke ervaringen, maar met mijn vader ten alle tijden in mijn hoofd en hart.

De uitvaart welke Tanja en ik via Skype hebben bijgewoond heeft een diepe indruk gemaakt. Het was een zeer emotionele ochtend daar in Tofo Mar, het enige hotel met generator want het laatste wat je kon gebruiken was een stroomstoring in dat uur… Ik ben het personeel van dit hotel dan ook eeuwig dankbaar voor hun hulp en begrip.

Daar zaten we dan op een prachtige witte bank, met een mojito ter ondersteuning, de telefoon in de hand en oortjes in. Terwijl ik in Nijmegen met mijn hoofd op een Ipad zichtbaar was op een plastic standaard. Het was heerlijk om de gezichten van wat familie en vrienden te zien… moeilijk maar ook waardig om de kist van mijn vader te zien staan, en dankbaar voor de opkomst van iedereen en de waardevolle herinneringen die ik aan hem heb.

Als je zo ver weg bent is het logisch dat je iemand even niet ziet, de klap zal dus nog wel komen als ik bij terugkomst daadwerkelijk ervaar dat ik hem niet meer kan vinden… Al voel ik zijn aanwezigheid hier, daar geloofde ik nooit in maar het is echt zo. Je voelt het… Of je merkt het wanneer je langs een auto loopt die net een typisch nummer van mijn vader draait… in een setting die niet bij dit liedje past. Dan moet ik lachen en zeg ik: ……..“He pap…jij ook hier?” ;)

De 4 dagen op safari waren mooi. Op het luipaard na zagen we de complete Big 5, maakte we wederom nieuwe vrienden en werd upgrate onze nieuwe naam. No way dat ik in die tent ging slapen… of nou ja tent, het was eerder een bamboe hut met herberg kriebels en op verkracht-afstand van de wc die zich in een gammel hutje bevond. Sorry manager Victor, ik ben normaal geen Diva en kan een ritje met een plee-rol in de hand best waarderen, maar DIT gaan we niet doen! Voor een paar extra centen kregen we dan ook een prachtige boomhut toegewezen incl wc en douche en een fatsoenlijk bed! Daar kon ik mee leven, het was immers vakantie en als die schorpioenen zich al onder de tafel wisten te verstoppen, dan zou die tent al helemaal niet moeilijk te vinden zijn!

We aten bij het kampvuur, zagen een groep leeuwen zich verschranzen aan een giraffe, zopen we een fles amaroela leeg en overleefden het ontbijt zonder dat de apen ons ervan beroofde. De natuur was schitterend, het eten goed en er waren ook nog eens leerzame lessen! Zo blijkt olifantenstront goed te zijn voor… alles! Je moet die uitgedroogde homp in de fik steken zodat die lekker wat rook produceert, even inademen en weg zijn je problemen! Het kan zo eenvoudig zijn… ;)

Na vier dagen kwamen we terug in Johannesburg waar we na nog 1 nachtje Mbizi de volgende dag door vlogen naar Vilankulos Mozambique! Een korte vlucht bracht ons naar een land die ons tot de laatste dag niet teleurgesteld heeft. Een Caribisch gevoel vulde elke porie bij aankomst en onze eerste accommodatie was geweldig!

Casa Jules, gerund door een Belgisch stel, bestond uit verschillende turquoise Afrikaanse lemen huisjes met een rieten dak en een badkamer waar je in de buitenlucht stond. Met je blote kont onder een palmboom de zeep afspoelen en poepen in de open lucht, Breeze wc-spray is hier niet te verkopen, wat wilt een mens nog meer?! Nou kreeft en garnalen! Kan ook geregeld worden! Een klein beetje hemel op aarde…. Het was schitterend.. en we maakte al snel meer nieuwe vrienden waar we kerst mee vierde incl wijn en een Afrikaanse kerstman. Al gaat het kerstgevoel toch wel een beetje aan je voorbij zo in de zon maar dat was bij vertrek ook de bedoeling geweest, missie geslaagd dus…. ;)

Jonna & Shaun en Michelle kwamen alle drie uit Zuid-Afrika. Dit leuke vriendelijk stel en onze persoonlijke lesbische G.I. Jane maakte ons verblijf nog leuker! Het is ook zo grappig dat je Nederlands met hun kunt praten omdat dit zeer overeen komt met Zuid-Afrikaans, al lijkt het dan wel alsof je met een kleuter aan de praat bent… ;) Samen gingen we een dag snorkelen in Balzarute island (prachtig) en hingen we aan de bar en aan de lippen van GI Jane ( die in haar gezicht…) wanneer ze ons haar ervaringen vertelde uit de tijd dat ze werkzaam was als Security in Irak, India en voor Nelson Mandela. Toffe chick waar niet mee te sollen was maar met een gouden hart en de enige die een cocktail dronk bij het ontbijt. Ach, waarom ook niet?! Na zoveel bijna dood ervaringen moest het leven immers gevierd worden! Daar wisten wij inmiddels ook alles van…

Na Vilankulos zuidwaards door naar Tofo met een prive taxi want aan chappa’s ( de Volkswagen busjes ) doe ik niet… Niet meer dan. Die ervaring heb ik inmiddels al in mijn rugzak zitten… “Been there, done that, and did not like it!”  Dit zijn de lokale busjes die nooit vol lijken te zitten, ik noem het dan ook toverdoosjes… Net wanneer je denkt, “Jongens we zitten vol!” … Hoppa! Stapt er zo weer een compleet gezin in! Want in Afrika….Past alles! In meerdere opzichten…. ;)

In Tanzania telde ik zo ooit 27 hoofden in 1 zo’n busje. Ik kon die optelsom nog net maken ondanks die enorme Afrikaanse vrouw die op mijn schoot zat. Helaas maakte haar omvang ook dat het beetje frisse lucht van het raampje mij ook niet meer wilde bereiken en ik panisch onder mijn horloge aan het ruiken was, omdat dit nog beter rook dan die vent naast me…. En nog 6 uur voor de boeg… met een driver die zijn stoel ook nog eens deelde waardoor hij zelf half uit het raam hing…

Ik had ook geen zin meer in blaaskrampen, man wat heb ik daar de nodige trauma’s bij opgelopen…

Nee, nee, nee dit deden we niet meer! Dan maar wat meer uitgeven zodat je in alle luxe kan stoppen wanneer je wilt om je witte kont aan wat passerende locals te laten zien en een prop wc papier in de pure natuur achter te laten!

Zo gezegd, zo gedaan en na 5 uurtjes kwamen we aan in Tofo met 3 kilo aan mango voor 80 eurocent (…) bij Pariango, onze nieuwe accommodatie! Lees ook: een kuthut, van bamboe, met gedeelde badkamer en wc om het Kampeer gevoel af te maken! Oke, even schakelen… wat niet helemaal lukte, net als onze poging om te upgraden naar Tofo Mar, het meest luxe en te dure hotel in Tofo. We zaten er maar een beetje beteuterd bij op dat bankje bij de balie terwijl alle gasten voor onze neus begroet werden met een welkoms cocktail! Al hebben we daar ook weer vreselijk om moeten lachen!

Tofo was leuk, erg leuk! En schitterend! Klein maar lekkere eettentjes en het zat er vol met Zuid-Afrikanen en veel Mozambikaanse vakantiegangers en iedereen was in een beste stemming. Al werkt alcohol daar ook altijd goed bij… Het was ook best een beetje hip en gelukkig went alles en dan dus ook onze kuthut die achteraf gezien best mee viel. Oke het matras was een beetje dun, maar ik beeldde mij dan gewoon in dat ik hier zo’n last van had omdat ik natuurlijk enorm afgevallen was …;)

Veel backpackers uit verschillende hoeken van de wereld, gezelligheid, mooi uitgestrekt strand, prachtig water en sushi in Tofo Mar… ;) En veel uurtjes hebben we er dan ook niet in gemaakt in ons bed want vanaf 27 december werd het feest serieus in Tofo! En wij konden na die dag ( de uitvaart van mijn vader) wel wat vreugdes-sap gebruiken!  De muziek was goed, de mensen leuk en hilarisch en met het zand tussen de tenen danste we er op los! Heerlijk was dit! Vreselijk gelachen! Mocht je een impressie willen krijgen van dit feestje, ga dan ook zoek naar Fatima’s backpackers Tofo, Oceanfest. Daar staat een Youtube filmpje op welke goed weer geeft hoe deze avond was!

http://www.mozambiquebackpackers.com/tofo-ocean-fest

Meer dan geweldig, en die Afrikanen…. Damn wat kunnen ze goed dansen! Al begaf ik mij ook meerdere keren in de kring… ;) Lang niet zo goed maar samen gingen we op in de muziek! Soms een beetje te letterlijk want onze Afrikaanse duik-instructeurs waren net zo erg als de Europese ski-instructeurs…  of barmannen… ach het zijn mannen… laten we het daar maar op houden… ;)

Na 3 nachten Tofo door naar Ponta D’ouro! Nog verder naar beneden… en gelukkig waren er na de kerst weer vluchten beschikbaar naar Maputo wat ons 9 uur in een chappa scheelde…. Binnen een uur waren we in Maputo waar we voor 1 nachtje een heerlijk hotel geregeld hadden. Airco, een heerlijk bed, schone lakens en een decadent diner… Ach, omdat het kan! Even opladen want onze volgende accommodatie leek net zo erg te zijn als in Tofo. Maanden geleden zijn we begonnen met boeken maar door de feestdagen was alles al praktisch volgeboekt… op wat restjes na…

Vanuit Maputo moesten we de ferry pakken naar Catembe. Oke, hallo allemaal! Met ons gehelen hebben en houden ( mijn backpack lijkt wel een bodyback…) stapte we de taxi uit bij de haven. Goed, chaos… het zag er letterlijk zwart van de mensen en wij vielen nogal eh… op. Schouders naar achter en ouwehoeren is dan de tactiek! Twee ferry’s en een klein bootje en honderden mensen. Wij hadden 13 eurocent betaald wat maakte dat ik dacht dat we naar de overkant moesten zwemmen… maar in plaats daarvan mochten we plaats nemen in het kleine snelle bootje! Ook goed! Nou hallo allemaal! Bepakt en bezakt stapte we het bootje in waar ik plaats nam naast een politieagent die naar zijn familie ging. Ik kletste er druk op los terwijl Tanja niet misselijk probeerde te worden van het ritje van 15 minuten. Eenmaal aan de overkant zei ik haar al vooral even te blijven zitten, leer mij Afrikanen kennen… Chaos toen we aan wal waren en zij het bootje wilde verlaten, even blijven zitten totdat de storm over was en hoppa het dek op! Ik genoot hiervan, tussen de lokale bewoners de wereld verkennen en met een hoop bravoure mensen laten lachen. “Tell more White people to come!” …”Well they don’t dare! We are the only brave and strong women!” Haha!

Eenmaal aan land toch maar even snel op zoek naar een “taxi” om ons naar Hotel Marisol te brengen. Hier hadden we eerder contact mee gehad en zij zouden voor ons vervoer regelen naar Ponta d’ouro. En daar kwam onze politieagent weer bij te pas, je moet het gewoon slim spelen… ;) Niet veel later zaten we in een auto die bijna uit elkaar viel bij een jongen die je de stuipen op het lijf zou kunnen jagen maar in werkelijkheid heel aardig was. Weer zo’n voorbeeld dat je een boek niet kunt beoordelen aan zijn kaft… Doe dat aub nooit, want 9/10 keer zal je je vergissen….

Marisol had inderdaad zijn voorwerk gedaan en een uurtje later zaten we bij twee macho boys in hun chappa (Volkswagen busje) met goede beat op weg naar Ponta.  We deden er zo’n 4 uurtjes over waarin de driver meerdere keren zijn gereedschap buiten leegte en ik wonder boven wonder niet eens hoefde… Het is serieus iets psychisch, dat plassen…  Als je in een oke situatie zit hoef je niet, en in een onmogelijke situatie moet je om het uur…

Twee macho boys maar wel met het hart op de goede plek want ze wilde onze perse netjes op de goede plek afleveren. Ik denk dat ze net als ons een beetje stonden te kijken van onze Eco accommodatie… wel een flinke som neerleggen voor dit transport maar dan verblijven in een verafgelegen camping…

Mandy liet ons vrolijk met haar blonde lokken haar jungle van een accommodatie zien. De geur van verkeerd opgedroogde lakens kwam ons tegemoet bij het openen van onze nieuwe bamboe kuthut. Daar gingen we weer…. De verlichting was wel wat beter maar toch zakte de moed mij weer in de slippers. De wc en douche waren overigens prima en de rest van de gasten waren met name blanke zuid-afrikanen. Gezellige mensen die we later die avond bij het kampvuur beter leerde kennen.

We dropte onze tassen en wilde zo snel mogelijk de omgeving verkennen. Oh maar dat kon! Want volgens Mandy en haar zelfgetekende map, zou het strand op enkel 6 minuten lopen liggen. Een wat erg positieve rekensom bedachte we, toen we ruim 20 minuten later vermoeid aankwamen bij de zee…. En een wel hele witte menigte op ons netvlies kregen…

Het had eerder Loret de Mar kunnen heten, honderden blanke zuid-Afrikanen in plastic kuipstoeltjes, hangend aan de Surfbar, vretend aan pizza, luisterend naar house muziek … What the?! Ze zaten allemaal aan de R&R, rasberry and Rum, een roze mierenzoete limonade die je lippen en tong roze kleurde. Wij hadden een biertje en keken onze ogen uit in deze wat onverwachte setting! Merendeels verbleven op de camping met hele families incl kinderen of in een prachtig huisje op palen aan de rand van de baai. Een combinatie van Center Parks aan het Afrikaanse strand en Jercy Shore met al die opgepompte lijven. Elk jaar gingen ze naar deze plek in Zuid Afrika werd ons verteld, eh… je bedoeld Mozambique. Ja dat bedoel ik… en jullie? Nou wij kwamen uit Nederland. Oh, dat was nieuw voor ze, al hadden ze wel mensen uit Holland ontmoet…. Hahahaha!  Met bewondering luisterde ze naar mijn onderneming een jaar weg te zijn. Een vrijwel onmogelijke opgaven voor hen omdat de Zuid Afrikaanse Rand lang niet zo sterk is als de Euro en hun financiën dus niks waard zijn in het buitenland. Daar had ik nooit zo bij stil gestaan…. En ontslag nemen was al helemaal geen optie want een baan krijgen in ZA is al moeilijk genoeg. Het scheelt dat ze in een land wonen dat alles heeft waar wij Nederlanders zo hard voor reizen. Zon, zee, strand, bergen, dieren, natuur… zoveel ruimte maar toch een soort van gevangen.

Ja Holland is zo slecht nog niet… Al weet ik niet hoe dit in Nederland is…. ;)

We vervolgde onze weg door het zand met glas, langs vele 4-wheel drive auto’s. De auto die bijna elke rijke blanke Zuid Afrikaan of Mozambikaan heeft, en de enige die je door dit zand heen krijgt. Je moest echt oppassen waar je liep want deze joekels wilde je niet over je tenen heen krijgen… Er waren vele souvenir kraampjes met Afrikaanse doeken, houtwerk, kleding maar er werd vooral veel lokale rum verkocht en piri piri saus. Het was chaotisch druk, de hormonen vlogen door de lucht en het testosteron niveau was te meten aan de snelheid van de jongeren op de levensgevaarlijke quats. Zien en gezien worden was hier duidelijk het motto.

Halverwege het strand werden de mensen al steeds meer Mozambikaans en omdat we toch in Mozambique waren gaven we daar de voorkeur aan. Oke, je gebruinde huid valt direct in het niet tussen deze prachtige mensen maar we waren in Afrika, niet Salou!

Eenmaal terug in onze Ecologische camping waar duidelijk vermeld werd op bordjes dat muziek niet gewaardeerd werd, iemand op een schorpioen was gaan staan en er een slak ter grote van een hotdog aan ons voorbij glibberde, besloten we opnieuw op zoek te gaan naar een upgrade. Het was ook te ver weg want de betere weg ( minst afgelegen) naar ons “resort” was anderhalve kilometer… En nee Mandy, daar deed je geen kwartiertje over…. En met oud&nieuw leek het ons beter in de buurt te zitten van het strand waar het feestje was!

Al konden we volgens Mandy als we wilde, ook lekker rustig oud en nieuw bij hun vieren in alle rust en vreedzaamheid tussen de zeewierkransen… Eh….nope…Sorry Mandy, maar wij gaan niet om klokslag twaalf zuigend op een wortel 2017 in… dus ga jij anders even je schaamharen tellen, dan gaan wij op zoek naar iets anders!

En we slaagde! We troffen een plekje in een fantastische luxe tent met normaal bed zonder muffe geur dichtbij het strand en gerund door een Nederlander! “Devocean” was de naam en het was er heerlijk! Het eten was goed, het was het kampeerleven zoals wij Nederlanders dat graag hebben. Twee goede kampeerstoelen voor de tent waar ik dit verhaal heb uit zitten tikken, frisse lucht en goede sfeer. Echt een aanrader!

En we maakte een ladderzat zuid Afrikaans stel blij met onze nu lege hut anderhalve kilometer verderop. Zij hadden geen plek om te slapen toen ze aankwamen in Ponta dÓuro wat ons geluk was. Dus zij betaalde Devocean voor ons en konden bij Mandy in onze muffe hut hun gestegen alcoholpromillage doen laten afzakken. Ze zullen blij zijn geweest met de blonde lokken van Mandy want dit was het eerste jaar dat er zoveel zwarte waren… echt, ze wisten niet wat ze zagen. Ponta was altijd zo blank, en het was ook de plek voor de blanke!!! Hoe krijg je je het uit je strot in AFRIKA… Cecile, blijf rustig…. Geen ruzie maken nu, ze moeten nog betalen….

Oud en nieuw was fantastisch!!! We stonden op het stand tussen duizenden vrolijke en vriendelijke Mozambikanen te wachten op HET moment. En toen de klok ons naar 2017 bracht, ging het dak eraf! WAUW! Wat een feest! Wat een ervaring!!! Happy new year!!! Het vuurwerk bracht wat meer licht in de duisternis, al was de sterrenhemel prachtig en het was gezellig. We besloten de 20 euro pp neer te leggen voor het feestje in een club aan het strand en het was elke cent waard. Serieus, Mozambikanen zijn echt zo leuk! Een heel ander slag volk ook, al bevonden we ons nu natuurlijk wel tussen de rijkere onder hen maar toch. Ze zijn hip, toegankelijk en vooral gezellig! Stelletjes lopen hand in hand, de mannen lopen hier met hun kindjes aan de arm, baby’s draagt men hier voor ipv achterop de rug en ik heb tot zo verre nog geen hangtiet gezien, integendeel… deze vrouwen zijn jaloersmakend mooi en hebben prachtige vormen die ze op de dansvloer flink benutten. En ook de mannen mogen er wezen…. ;) Verdomme nog aan toe…. Die bouw en hun gevoel voor ritme! Ze domineerde de dansvloer wat in Nederland wel anders is… ;) Hun heupen weten met elk beat wel raad. Ik had het er nog over met een man die zei, je kunt in een menigte een niet-afrikaan heel gemakkelijk kunt herkennen aan de armen die de lucht in gaan. En het klopt, terwijl de afrikanen zich met name richten op elke spier onder de navel, zwaaien de niet-afrikanen druk met hun armen in de lucht! Haha!

We waren om 4 uur terug in de tent waar we enkele uurtjes later ontwaakte op de eerste dag van 2017. Geen slechte start dachten we zo!

De laatste dagen hebben we doorgebracht voor de tent en op het strand. Heerlijk, boekje lezen, wijntje drinken, om beurten naar de wc om onze onrustige darmen te legen…. Vakantie…;) Nee zonder gein, we hadden het hier nog wel een week vol kunnen houden!

Woensdag 4 januari zijn we vroeg in de ochtend weer terug gereisd naar Maputo. Nog 1 heerlijk nachtje in een lux hotel voor mij, nog twee voor tanja. Ik vertrek morgen op 5 januari naar Nepal, Tanja de 6e terug naar Nederland. Hier scheiden onze wegen weer na 3 weken samen door Afrika te hebben gereisd. En we kijken beide terug op een prachtige, heerlijke tijd waarin we wederom mooie nieuwe herinneringen hebben mogen maken voor het leven!

Mozambique is echt een aanrader, de parel van Afrika. Vriendelijke mensen, prachtige kustlijn, heerlijk eten en goede feestjes. Alles is goed te bereizen en mede dankzij booking.com en hostelworld is accommodatie zo geregeld. Vluchten boek je online en transport is in hostels zo geregeld. En, het is betaalbaar. Echt, het stelt niks voor! Doen dus!

En nu ga ik door naar een volgend hoofdstuk, in een compleet andere wereld.

Als ik terug blik op de afgelopen twee maanden word ik warm van binnen. Wauw, wat heb ik ongelofelijk veel moois mee mogen maken en tot zo verre in goede gezondheid. Natuurlijk was het overlijden van mijn vader heel intens en dat gevoel zal ik nog lang mee dragen, maar als ik daar overheen kijk was het fantastisch. Op 3 november vloog ik naar Malawi, 17 december naar Johannesburg, 23 december naar Mozambique en 5 januari naar Nepal. De tijd gaat gewoon ook te snel, ik wil Afrika nog helemaal niet achter mij laten. Het is zo mooi hier en er valt nog zoveel meer te zien!

In Nepal verblijf ik eerste twee nachten in een hotel in Kathmandu en wordt ik door een arts opgehaald van het vliegveld. Na twee dagen gaan we door naar de kliniek (45 min verderop) waar ik mijn verpleegkundige mouwen op mag stropen. Ik heb nog geen idee wat ik precies moet verwachten maar het wordt vast leuk!

Dus het volgende verhaal zal van hele andere aard zijn! Dus ik zou zeggen… tot snel!!!

En ik oefen alvast met….Namaste!! ;)

Foto’s

3 Reacties

  1. Joyce:
    5 januari 2017
    Stiekem is Afrika gewoon jouw land lieverd Mooi verhaal weer! Fijn dat je samen met Tanja deze 3 weken hebt mogen beleven!
    Ook voor Nepal geldt: vier het leven! Maar dat is iets wat jij heel goed kan!
    Veel plezier en succes bij je nieuwe uitdaging! Liefs van ons
  2. Nancy van Raaij:
    6 januari 2017
    Wat geniet ik toch iedere keer weer van jouw mooie verhalen, zo mooi verwoord ook. Wat ben je toch een stoer wijf! Wat een avontuur zeg! En wat verdrietig om te lezen dat je vader is overleden, gecondoleerd, het zal zeker niet makkelijk zijn, maar weet zeker dat hij zo ontzettend trots op je is dat je dit doet en meemaakt. Maak er een mooie tijd van in Nepal, ik kijk weer uit naar je verhaal.

    Liefs Nance, en natuurlijk ook een knuffel van m'n mannetjes Loek & Daan
  3. Evelien:
    12 januari 2017
    Blijf genieten van je verhalen chicka :) En moet zeggen, door je enthousiasme begint Afrika me steeds gaver & mooier te lijken!
    Betreft je pap, je bent een topper hoe je met de hele situatie omgaat! Maar dat heb ik je al vaker gezegd ;) Het was in ieder geval een mooie dienst, en met die Ipad was het net of dat je er toch bij was! Ik hoop dat je nog veel van die momentjes gaat beleven tijdens je reis waarbij het voelt alsof ie vlakbij je is (L)