"Neverland...."

Neverland, ken je het nog? Het land van Peter Pan met watervallen en jungle hoog in de wolken waar alles mag, niemand nooit oud wordt en waar avonturen beleefd worden. Misschien een beetje een gekke vergelijking maar zo kan ik de wereld waarin ik het afgelopen jaar in geleefd heb het beste beschrijven. Alleen dan zonder piraten, indianen, zeemeerminnen/mannen en de glitterpoeder van Tinkelbell, of nou ja… in een andere hoedanigheid dan. De piraten waren vervangen door de macho mannen, de Indianen door de hippies met clownsbroeken, de zeemeerminnen/mannen door de jonge soms nog naïeve  backpackers of duikinstructeur en de glitterpoeder van Tinkelbell was eerder vloeibaar met alcohol erin. Ik heb gelukkig altijd meer iets met alcohol gehad dan met poeder… 😉

Hoe dan ook een prachtige wereld waarin ik elke dag zoveel verrijkende momenten had. Oke, dat surfen en duiken was niet zo’n succes, maar mijn danslessen in Colombia, de vele mooie busritjes, gezellige hosteldagen, stranddagen, feestjes, onwerkelijke natuur in Chile, streetArt, markten, vluchten en fantastische gesprekken met mede reisgenoten waren van goud. Mijn ogen tranen op terwijl ik dit schrijf…

En straks vlieg ik die wolk uit, weg van die wereld waar ik zo lekker in mijn vel zat en mij zo gelukkig voelde om weer te landen op Nederlandse bodem. Ik vermoed nog vaak naar boven te kijken, naar dat Wolkje met Neverland, een wereld die mij veel gegeven heeft en waar ik altijd terug naar toe zou verlangen. Dat verdomde biologische klokje…. 

Maar eerst even terug….

Ik kijk uit op een turquoise zee.... slurp de alcohol uit mijn glas met een rietje na het laatste stukje van mijn bitterbal te hebben doorgeslikt. Het is warm en ik besef me hoe blij ik ben dat ik vannacht airco heb terwijl ik het laatste beetje zonnecrème met factor 50 uit mijn tube druk... Ik heb zand tussen mijn tenen, mijn buurvrouw op het bedje naast mij 6 vetrollen made by de Burgerking, en mijn zonnebril maakt dat ik het artikel over gefrustreerde huisvrouwen in de Linda kan lezen, “ Na de het koken heb ik nog maar nauwelijks tijd voor mezelf”.

Ik lig op een strandbedje op Aruba en ik bedenk me hoe ongelofelijk dit in contrast staat met hoe ik dit jaar ooit begon. In Malawi, met amper elektriciteit... 40 graden in de schaduw, wenkbrauwen die de liters zweet maar moeizaam konden verdragen, stoffig zand en vreselijk veel armoede om mij heen. Mannen zonder schoenen of een onderbroek wat ik door de gaten van hun broek heen kan zien, hardwerkende vrouwen met rauwe handen en een versleten rug  die nooit tijd hebben voor zichzelf of bijvoorbeeld de smaak van een goede witte wijn zullen waarderen. Simpelweg omdat ze nooit in hun leven een wijnglas in hun hand zullen hebben, zelfs niet een leeg glas. Dat voorrecht hebben ze niet. En hun kinderen die de hele dag spelen met een houten stokje in dat kleine versleten rode t-shirtje, net als gisteren, de dag daarvoor, ja eigenlijk al zo lang als dat ik ze ken…

En nu ben ik op de Nederlandse Antillen, omsingeld door prosecco slurpende decadente vakantiegangers, verscholen achter menu kaarten waar het kale stokbroodje al €6 kost...kijken en bekeken worden, huurauto’s, paraderen voor de etalages van de Gucci winkels en kinderen die bijna geen genoegen meer nemen met het schepje en een emmertje. Er enorm van balen dat die iPad nog niet waterdicht is... En ik merk dat ik er niet zo goed meer tegen kan. Dat Ibiza-gedrag. Ik heb zin om met een zichtbare vlek in mijn bikini rond te gaan lopen of de discussie met de serveerster aan te gaan over de prijs van het bedje. Want het is maar een bedje… waarom 10 euro? Maar ik doe het niet, want ik besef mij ook heel goed dat ik hier nu niet perse een leuker mens op word en die serveerster kan er ook niks aan doen. Dit is de andere wereld. Ik doe dus maar mee, deels, mijn lijf ligt op het strand aan te bakken maar mijn hoofd zit heel ergens anders….

Ik heb een week op de stranden van Curaçao gelegen, vrienden opgezocht, gedanst, vreselijk gelachen en goed gegeten. Omringd door Nederlanders en hun fluoriserende zwemgoed want dat steekt zo lekker af. En daarna voor enkele dagen naar Aruba gevlogen waar ik Marlies weer zag, de verpleegkundige uit Suriname waar ik 3 maanden mee opgetrokken heb en die nu werkzaam is op Aruba. Wat was het geweldig leuk om haar weer te zien! We deden boodschapjes bij de Jumbo en kon ik, als ik dat had gewild, een kroket uit de muur trekken. Ik moet zeggen dat ik er wel weer lekker in kwam zo, tussen de Hollanders! “ Henk! Ga effe op je rug liggen joh, anders wordt je nooit swert!” Het feit dat ik factor 50 gebruikte werd bijna als een misdaad gezien, “ Maar dan wordt je toch nooit bruin?!” Grappig om te zien hoe wereldwijd de dagelijkse prioriteiten anders zijn…. Er is nogal een verschil met de kippen voeren of de hele dag plat in de zon liggen om het thuisfront trots te maken. En ook ik voelde de druk alweer toenemen. Want niet dat ik niet van een kleurtje hou, maar ik ben mij wel meer bewust geworden van de schade die deze vitamine D teweeg kan brengen. Maar goed, ik kan onmogelijk thuis komen na een jaar reizen zonder een kleurtje, dat is simpelweg onaanvaardbaar. Want zoals altijd zal veelal de eerste opmerking van mensen zijn, (en ik spreek uit ervaring) : “ Nou zeg, ik had je eigenlijk wel bruiner verwacht!” of “ Meid wat ben je lekker bruin geworden!” Gevolgd door: “ Maar vertel, hoe was het?!” Laten we eerlijk wezen, het klopt? Dus vooruit, dan ga ik wel weer even op het strand liggen, maar dan alleen speciaal voor jullie… 😉

Nog maar een dag en ik ben thuis. Ik ben eerst nog een paar dagen in het heerlijke Malaga met Tanja geweest en dan zal dan op zaterdag 28 oktober, precies een jaar na mijn laatste dienst in het Radboud, thuis komen. En dit jaar begon duidelijk anders dan dat het eindigt, en het is nog maar moeilijk te beseffen dat ik nu precies een jaar geleden nog in de startblokken stond van al die avonturen die ik nu inmiddels heb beleefd. Het onderstaande stukje tekst heb ik zo vaak opgenoemd maar nog steeds hoor ik mezelf met grote verbazing aan. Heb ik dit echt allemaal gedaan?

Well…. Eh… hello, I’m Cecile, from Holland and I’m traveling since November last year. After many years of waiting until the day that my balls were big enough that they even had hair growing on them, I decided to quit my job, rent my house and to take off for one year. I made a 30+ travel-bucketlist and because I’m an obstetric nurse I made a combination of traveling and working voluntarily in different hospitals. I love my job, and I love traveling, so perfect!

I started in Malawi where I worked for one month and a half, and where I ended up living with the African Sisters in a convent. Quite an experience and quite a hard time as well. Barely any electricity or water and more than 40 degrees…After that I flew to Johannesburg were I met up with one of my best friends from Holland. Together we traveled to Krugerpark and into Mozambique for Christmas an newyears on the beach. I can definitely recommend Mozambique, it’s great! After that my friend traveled back to Holland and I went to Nepal, Kathmandu. There I worked in the biggest women-hospital for one month and lived with a Nepalese family and every day I took the local transportation to get to the hospital. You can also call it morning exercise…

After that two friends/colleagues came to Nepal and together we traveled true the stunning mountains of Nepal. It was great! When they went home I flew to Beijing on time to get my Mongolian visa, I obtained for the Chinese and Russian visa in Kathmandu and then took the transmongolian express true China, Mongolia and Russia.

After that, back home for a moment to get my visa for Suriname and went there for 3 months working in a hospital as well. After those 3 months a put away my uniform and went to Nicaragua, traveled my way into Costa Rica, Panama, sailed to Colombia true the San Blas Islands, did Salsa in Bogota and then traveled to Chile to meet another friend from Holland. Together we traveled in Chile for one month. Really cool. After Chile, back to Colombia to fly into the Dutch Antilles for some vacation time, sunshine and friends! I will end my year in Spain with a friend before I fly back home…

In hostels is dit namelijk het onderwerp waar je mee begint. Iedereen is benieuwd naar elkaars verhaal en er heerst altijd een lichtelijke concurrentie. Ik zal er niet om liegen dat ik vaak won… 😉 Al is het soms vermoeiend, iedere keer opnieuw dit verhaal op sommen. Ik zeg wel eens dat het mij zo’n goed idee lijkt om een persoonlijk reis-T-shirt te maken. Op de voorkant wat persoonlijke informatie, wie je bent, waar je vandaan komt, wat je doet en dan op de achterkant je reisroute aftoppend met hoe het staat met je stoelgang zo vlak boven je kont want dat is nu eenmaal een veel bespreekbaar onderwerp. Dan weet je gelijk alles! En kun je het gaan hebben, over het eh… weer bijvoorbeeld! Haha!

Het waren in het totaal:

17 landen, 29 vluchten, 82 bedden, 94 diensten als verpleegkundige en ontelbare nieuwe herinneringen, avonturen en vriendschappen! Het zijn alle opofferingen meer dan waard geweest! Ik heb gereisd, gewerkt, geleerd, genoten! Ik ben gegroeid, gezond gebleven.... en ben bovenal intens gelukkig geweest! Waar ik overigens bewijs voor denk te hebben want in Suriname heb ik destijds (maanden geleden) mijn behoorlijke grijze lokken weg geverfd… en die zijn tot op heden maar in minimale vorm terug gekomen! Het kan niet anders dan ik mij dus goed heb gevoeld, want van stress… krijg je grijze haren!

Maar goed, naar huis gaan vind ik dus best wel spannend dus ik verwacht binnenkort wel weer grijze lokken te hebben. Zeker omdat ik de winter in ga en nu een nieuwe baan heb bij TMI, een detacheringsbureau voor verpleegkundige, omdat het Radboud op dit moment voor mij geen vacature heeft. Even slikken, maar ik grijp deze nieuwe uitdaging met beide handen aan! Alles in het leven gebeurt om een reden dus het kan mij alleen wat moois brengen. Ik begin in Zwolle voor enkele weken en wacht vervolgens braaf op mijn nieuwe opdracht. Ach, als ik in Afrika, Nepal en Suriname kan werken…. Dan moet dit mij ook nog wel lukken! En de belastingdienst moet weer zien dat mevrouw Urlings weer salaris krijgt. Wat met TMI overigens ook vanaf de Antillen kan…he, wat naar…. 😉

Hoe dan ook, terug naar huis. Ergens heel fijn! Mijn huisje, familie, vrienden, fiets en vooral een kledingkast. Dat heb ik gek genoeg nog het meeste gemist dit jaar. Want leven uit een tas is best rommelig… en kleding maakt de mens. Of in mijn geval: een halve man!

Het zal even schakelen zijn en ik verwacht dan ook dat ik nog wel even mijn plee-papier in de prullenbak gooi en mijn toilettas mee naar de slaapkamer neem. Maar waar ik denk ik het meeste aan moet wennen is de stilte straks om mij heen. Ik heb een jaarlang in voornamelijk dorms geslapen (stapelbeddenkamer) of een nonnenklooster en was voortdurend onder de mensen. En straks wordt ik weer alleen wakker. Geen starende chinees meer in het bed naast me die mij als romantisch gebaar een mok van de KFC overhandigd, een sexend stelletje boven mij in het stapelbed, kletsende meiden uit de UK zonder sociaal besef/moraal, stinkende sokken van een Duitser, snurkende Braziliaanse vrouwen of transpiratiegeur van een meid uit Finland. Maar ook  geen Colombiaan meer uit de brand helpen met zijn stropdansendilemma, het mediterende meisje uit Argentinie niet proberen te storen in haar ‘Maanland’ of met een strak gezicht een gesprek proberen te voeren met een zweverige volwassen Venezolaanse in een konijnenpyama waarvan de oortjes uitsteken in mijn richting vanuit tepelhoogte… Dit was oprecht een opgaven.

In de koelkast zal alleen mijn eten liggen, ik hoef niks meer te markeren. Het bestek is schoon, de vaatwasser aanwezig net als een fatsoenlijke pan. De douche is altijd warm en beschikbaar, de haren in het putje alleen van mij en geen enkele vlek in het dekbedovertrek zal ondefinieerbaar zijn. Mijn strings kunnen drogen aan een waslijn ipv mijn stapelbed-trappetje en mijn handdoek zal na twee dagen de was in gaan ipv na een week…of twee….drie? Je zou kunnen stellen dat ik er op vooruit ga…. Maar heel eerlijk? Ik vind het geen zak aan…

Want ik ga weer terug naar de wereld waar wij maar al te graag op onze eigen eilandjes leven. Deurtje dicht, hooguit een keertje zwaaien, tv aan. Welvaart. Toen ik dus op Curaçao aankwam heb ik ook weer heel erg moeten wennen aan de decadente vibe. Want wanneer je zoveel armoede gezien hebt, slaat het nergens op dat de wijn 12 dollar per glas is. En wanneer je kinderen dood hebt zien gaan omdat de juiste medicatie er niet was sta je toch echt wel gek te kijken wanneer op Aruba er een bus vol dansende dronken volwassen mensen voorbij komt rijden, allen met een schuddende sambabal in hun hand.  Begrijp mij niet verkeerd, ik gun iedereen zijn pleziertje maar serieus? Vanuit een bus gillend met je samba-bal de menigte tegemoet zwaaien met 20km/uur is zoiets als op 70 jarige leeftijd met een Ome Willem petje inclusief propellertje rond fietsen met luidde fietsbel. Of een bijdragen leveren in de Josti-band. Dat ziet er ook ongeveer zo uit. Het staat gewoon ook allemaal niet in verhouding met elkaar, de verschillen zijn zo groot dat niet relativeren onmogelijk is. De wereld zit zo vreselijk krom in elkaar.

Maar goed! Even wat minder zwaar geklets, het moet wel leuk blijven! Omdat het onmogelijk is nu nog op te sommen wat ik in de afgelopen maanden allemaal gezien en gedaan heb, wilde ik deze blog besteden aan het onderwerp: Het leven van een backpacker. 

Want vele van jullie zullen zich vaak afgevraagd hebben hoe ik dit toch allemaal doe? En dan zit ze weer in Costa rica! Hoe betaald ze dit allemaal? Waar slaapt ze dan? Of zoals mijn oma zou vragen: en waar eet je dan? Dat arme mensje denkt nog altijd dat de KLM mij ergens in een rijstveld dropt zonder beschaving om mij heen, laat staan een taxi!

Ik vergeet nooit meer dat ik haar belde vanaf Bangkok Airport destijds na twee maanden Azië met tanja. “Maar kind”, zei oma, “Nu vraag ik mij dit aldoor nog af... vertel nu eens... hebben ze daar nu ook... frietjes?” Ja oma, die hebben ze hier ook antwoordde ik met een Mc Donald en KFC op mijn netvlies. Al moet je soms wel even zoeken... ;)

Maar het is echt zo, overal is alles verkrijgbaar. Er zijn vaak grote supermarkten waar je alles kan kopen, van handdoek tot pasta en tandpasta. Op straat kun je overal eten kopen en er zijn veelal geweldige markten waar de kleuren en geuren vanaf spatten! In Nepal heb ik mijn trui en tas op straat kunnen laten maken, en in Bogota viel ik bijna letterlijk op mijn knieën toen ik voor de grootste H&M van mijn leven stond. Ik stopte letterlijk even met ademen…. In je hostels kun je altijd, printen, scannen en koken en met mijn valuta-app kon ik ter plaatste omrekenen wat ik nu eigenlijk uitgaf. Dat had ik echt nodig want ik heb zoveel verschillend geld in handen gehad! Oh en ja, je kunt overal pinnen en met een creditcard is al helemaal alles mogelijk! In vele landen kon ik water uit de kraan drinken en in San Jose ben ik 1x naar de dokter geweest om mijn gekneusde rib te laten bevestigen. Neverland heeft simpelweg alles!

En wat ik niet meer nodig had, gaf ik weg. Ik heb in het hele jaar heel wat mensen op straat blij gemaakt met kleding die ik niet meer nodig had, toiletartikelen, poncho’s, touw. Tassen leverde ik af want zo moet dit. In Suriname heb ik bijv een gezin levend onder een bananenboom blij gemaakt met mijn emmer, schoonmaakartikelen, kleding, oorbelletjes en resterend eten. In Colombia heb ik mijn warmste trui en laatste handdoek aan de man die een palmboom als huis beschouwde gegeven. Inclusief een brood en chorizo uit de supermarkt voor hem en een heleboel zakjes dierenvoer voor zijn verzameling katten en honden. “ Felix, oeh dat smaakt”. En dat vind ik normaal, want we gooien al zoveel weg. Waarom niet aan het einde van je vakantie waar dan ook even kritisch door je koffer heen gaan en mensen op straat hier blij mee maken?

Dit vind ik een mooi bruggetje naar het eerste onderwerp: De backpack. Die grote tas op je rug die in mijn geval veelal zo'n 18 kilo is en die mij samen met mijn kleinere rugzak van 6 kilo tot een tas-sandwich maakt. Bags on legs! Nee, geen glimmende roze koffer op wieltjes met cijferslot, maar een stevig zak waar wonderbaarlijk veel in kan. Je leeft uit deze tas waar elke kledingstuk inmiddels voorzien is van kreukels en vlekken omdat een wasje draaien nu eenmaal niet dagelijks gebeurt. Sterker nog, je strings was je samen met je haren mee waar na bijna een jaar toch ook wel iets over te zeggen valt...  En soms puilt die uit met exact hetzelfde erin als gisteren.... frustrerend. De truc is om al je kleren op te rollen zodat het beter past, en reizen met je handen vrij is nu eenmaal veel fijner! Met je TijgerprintTrolley kun je nu eenmaal moeilijker achter een taxi aan rennen, een riviertje oversteken, in een metrostation stappen of op een boot. Nee het is rollen en proppen en dat strijkijzer maar even voor lief nemen! Iets wat deze manier van reizen tegelijkertijd ook weer zo aantrekkelijk maakt.

Het maakt ook allemaal niks uit hoe je eruit ziet. Ik had soms dagen hetzelfde aan, ging naar bed met hetgeen wat ik de hele dag aan had gehad of stond er juist mee op. Dat is vooral gemakkelijk wanneer je wekker om 4:30 gaat en je in een dorm met meerdere mensen slaapt. Dan wil je niemand storen. In dat opzicht was het inderdaad een Neverland, want daar liep ook iedereen in zijn pyama rond! Haha! Daarbij is je kledingselectie niet heel uitgebreid waardoor ik de foto's waarop ik mijn spijkerblouse draag al niet meer op twee handen kan tellen... Ja hoor, daar is die weer!!! Weet je, ik dacht.. laat ik vandaag eens die spijkerblouse aan doen. Vind je dat wat? 

Maar weet je, het boeit ook niet want vrijwel niemand loopt er hier hip bij. Sokken in je slippers is de mode en ik liep maanden in een sport bh. Ideaal want je kunt er heerlijk in zweten en mee naar bed gaan zodat je de volgende ochtend niet moeilijk in de hoek van je gemengde kamer onzichtbaar je bh aan hoeft te trekken. Geen soppende push up vullingen van de hitte, je ziet er gelijk een stuk sportiever uit al ben je het niet EN…. Je kunt er van alles in kwijt. Sleutels, geld, pinpas en je telefoon! En dan nog is er ruimte voor je tieten! Sterker nog, ik heb wel eens zonder bh gelopen… op zich niks mis mee, het ergste is het besef dat dit mogelijk is. Dat een bh in mijn geval dus niet eens zo noodzakelijk is… Wellicht To Much Information, maar he, ik ga voor TMI werken dus ik moet mij er wel een beetje naar gedragen  😉

Maar mensen echt, het is echt niet moeilijk of eng. De huidige techniek heeft dit reizen zo gemakkelijk gemaakt. Echt, een kind doet de was! En waar mensen wonen zijn voorzieningen en een helpende hand. Veelal nog meer dan in eigen land! En wifi heeft het ook allemaal erg gemakkelijk gemaakt, tijden zijn duidelijk veranderd…

Ik herinner me nog goed hoe mijn ouders vroeger druk waren in die vakantiebrochures. Van die complete magazines met foto's van vrolijke gezinnen in het zwembad waar we er dan minimaal 6 van hadden liggen, nog los van de prijslijsten waar je bijna scheel werd van de kleine cijfertjes. Een waar gepuzzel! Gewapend met stift ging mijn vader hier dan doorheen, of omcirkelde de namen van de hostels welke het dichtst bij de zee lagen, een absolute pre van mijn moeder. En toch had dat ook iets, die voorpret, de spanning, het gepuzzel.

En zodra de winnaar bekend was werd er vervolgens bij het reisbureau contant betaald en kregen we de reisdocumenten die uiterst heilig in de onderste la gewaarborgd werden. Want kwijtraken was uit den boze! Zonder dat uitgeprinte ticket met kartelrand waar je uit op kon maken dat de printer toe was aan nieuwe inkt, kwam je nu eenmaal dat vliegtuig niet in! En we moesten vooral niet vergeten geld te wisselen naar de lokale valuta die je dan in zo'n mapje met plastic hoesje meekreeg en die dan samen met de andere documenten strak onder de oksel van mijn moeder in haar handtas zat terwijl mijn vader met opgetrokken sokken al foto's begon te maken op de parkeerplaats van Schiphol. Want DAT alleen al, was heel bijzonder. Foto's die je overigens pas twee weken na de vakantie zag. Dan ging je met een buik vol vlinders naar de Hema met je bonnetjes om je veelal pakken met foto's op te halen. Foto's zonder filter, randje, geen collages of soms zelfs niks want ter plaatste bekijken en deleten zat er nu eenmaal ook niet in. En dan moest het echte werk nog beginnen! Lijm of hoekjes?  Ik denk dat heel wat huwelijken dit als stressmomenten ervaren hebben, het maakte dat je huwelijk al stranden voordat je überhaupt het strand al bereikt had. Maar he, het had iets.

En nu stap je dat vliegtuig in alsof je de bus pakt en regel je al je tickets met je telefoon. Even een vlucht zoeken op internet, online betalen met je creditcard of internetbankieren, en eenmaal bij het inchecken heb je veelal alleen je paspoort nodig. Ik heb het hele jaar geen ticket uitgeprint. Je regelt je hostels online via de hostelworld-app, maakt een printscreen voor de taxichauffeur of besluit te gaan lopen met je MapsMe app. Een navigatie app die offline werkt en je route bepaald. Nooit eerder kon ik vanuit een nachtbus zien waar we nu precies reden. “Caroline, trek je schoenen aan we zijn er over 6 minuten....”

Geen wonder dat al die jonge mensen tegenwoordig niet veel meer op vakantie gaan naar Salou of Turkije zoals ik dat vroeger deed. Nee joh, nu reist het af naar landen waar ik vroeger nog nooit van gehoord had. Peru? Nicarargua? Waar ligt dat? De wereld is zo veranderd, kleiner geworden en meer bereikbaar. En mocht je dochter of zoon op het punt staan dit te gaan doen, neem dan van mij aan: het kan gemakkelijk. Echt, maak je geen zorgen. Waarom zou je je in Amsterdam wel kunnen redden en niet in Colombia? Ik denk zelfs dat het openbaar vervoer in Nederland voor een toerist nog wel eens moeilijker is dan voor ons in andere landen. Moedig het juist aan want het is zoveel beter de mensen en de wereld zelf te leren kennen dan via de televisie. Daar wordt toch 80% van de tijd gelogen, de media is de ene propaganda stunt na de andere aan het voeren, en we trappen er met zijn allen in. Open je ogen, ga het gesprek met elkaar aan en leer van elkaar. Ik heb de meest geweldige hulp uit de meest onverwachte hoeken gehad. De absolute meerderheid van de wereld is goed, menselijk en te vertrouwen. Dus geef je kind dit mee!

Oke nu klink ik echt als een moeder maar heel eerlijk ben ik dit ook veel geweest het afgelopen jaar. Je komt nu eenmaal niet snel iemand tegen van je eigen leeftijd, iedereen zit gemiddeld onder de 28 en op je 22e alleen de wereld rond gaan is dus hip. Dat dit overigens ook nog mogelijk is op je 35e is voor vele een opluchting, ik gaf hoop. Nee het was voor hen fijn om te horen dat je zelfs nog kon reizen…. Als je oud bent.

Overigens de reden dat ik nu thuis kom, mijn baarmoeder begint te jeuken en mijn eierstokken rammelen aan alle kanten. Dus ik ga maar eens kijken of ik hier gehoor aan kan geven. (hoor mij haha!!!!) Maar mocht dit niet lukken dan is de keuze snel gemaakt, dan pak ik opnieuw mijn spullen en ben ik weg….. 😉 Dan ga ik weer doen waar ik goed in bed, en waar ik gelukkig van word. Dan ga ik de wereld weer in, terug naar Neverland… word ik tenminste ook niet meer oud… 😉

Lieve lieve mensen, ik tik deze laatste regels uit vanuit Malaga waar ik samen met Tanja aan de Ranja zit. Nog maar een 1 nachtje en ik ben weer in Nijmegen te vinden. En hoezeer mij dit ook benauwd, en ik nog maanden nodig ga hebben om volledig te bevatten wat ik allemaal in het afgelopen jaar gedaan heb, ga ik mijn best doen er iets van te maken. Dat ben ik mijn moeder, oma, zus, familie en vrienden verschuldigd.

Ik heb het afgelopen jaar geprobeerd er alles uit te halen en goed te zijn voor de mensen om mij heen. Zowel als Zuster Cecile als Cecile Urlings. Ik heb met liefde en zweet mij kapot gewerkt, alle ziekenhuizen verslagen van aanbevelingen overgedragen en zelfs 500 euro gedoneerd aan het ziekenhuis in Malawi wat ze gaan gebruiken voor de bevordering van de diagnosticeren van baarmoederhalskanker. Geld wat deels afkomstig was van de vele envelopjes van het afscheidsfeestje vorig jaar in cafe Maxim. Bedankt dus allen die toen een bijdragen hebben gedaan! Aankomende zondag alweer een jaar geleden….

Als reiziger heb ik geprobeerd de wereld zoveel mogelijk op te snuiven, te leren en te verbeteren. Ja het heeft mij allemaal veel geld gekost maar:

“Travelling is the only thing you buy, that makes you richer..”

Ik hoop dat ik jullie heb mogen inspireren want de wereld is zo mooi! Heb je ooit tips of adviezen nodig over de landen:

Malawi, Zuid-Afrika, Mozambique, Nepal, China, Mongolie, Rusland, Suriname, Nicaragua, Costa Rica, Panama, San Blas eilanden, Colombia, Chile, Curacao, Aruba of Malaga… En adem…, dan hoor ik het graag! Want het is niet eng, het is GEWELDIG!!!!

Ik wil jullie heel erg bedanken voor de lieve berichtjes, de steun, de lieve woorden en kracht die jullie mij gegeven hebben op reis! Ik ben trots op mezelf dat ik in het leven zoveel mooie mensen om mij heen heb kunnen verzamelen, dat maakt mij een rijk en gelukkig mens. En straks een stukje armer want ik heb heel wat borrels met vele van jullie te drinken! Haha!

Oke voordat ik ga huilen, want dit doet allemaal zoveel met me….. Bedankt en tot in Nijmegen. Ik kijk terug, op het jaar van mijn leven!!!!!!!!!!

Dikke dikke kus, cecile!!!!