" De Vagina Focus!"

Lieve mensen! Sorry dat jullie aldoor zo lang moeten wachten op mijn bruisende verhalen uit het kontschuddende Paramaribooooo maar ik ben zo druk en de weken vliegen voorbij! Nog maar twee weken en ik ga er alweer vandoor…. Dan zit het hoofdstuk Suriname er ook alweer op….IDIOOT! Het goede nieuws: mijn ticket naar Nicaragua is geboekt! Op 5 juli vlieg ik dit heerlijke land tegemoet om af te zakken naar Costa Rica en Chili…. De kers op de taart van mijn jaar weg! Maar eerst nog een update uit het land met het gefrituurde laagje! Het kaliumgehalte van mijn patienten hier is niet voor niks zo laag en het glucosegehalte te hoog want men is dol op kip en Fernandes! En wat minder op water, groente en fruit…..

Dus voor onder andere de moeder van Jessica die mij op de voet volgt, ga er maar lekker voor zitten hoor, kopje koffie, gevulde koek en lezen maarrrrrrrr!

SALSA…..Elke donderdagavond in Havana en elke vrijdagavond in ’t Vat! De meest populaire agendapunten hier in Paramaribo waar je als nieuwkomer al snel van op de hoogte wordt gebracht. Want salsa is een waar begrip hier, een leefstijl, een verslaving, een sociaal evenement waar je populariteit afhangt van je moves en niet zozeer je uiterlijk. De samenhorigheid heeft in tegenstelling tot het middelbare schoolplein alle vooroordelen weggeveegd.  Voor sommige een tweede kans in het leven nu ze eindelijk geaccepteerd worden. Het brengt mensen samen, alle kleuren en geuren. En ik houd er van!

SALSA…..Een mengelmoes van mensen krioelend in elkaars armen, zonder of met afstand… draaiend om elkaars as op een dansvloer in verschillende stijlen en waar elke kledingstijl getolereerd wordt. Net als het gehalte aan transpireren….Het wassen van je handjes is prioriteit 1 bij thuiskomst.

De leggings en rokjes met verschillende printjes wisselen elkaar af, samen met het formaat! Het tempo ligt soms hoog en soms sensueeeeeeel laag….Dikke draaiende billen worden (soms letterlijk) op handen gedragen en bewonderd door de grote menigte die loerend in een gedimd licht om de dansvloer heen staat. Een menigte van dansers in afwachting op een uitnodiging, of zich verschuilen achter een paal om dit te voorkomen. Ik noem ze: de Muurbloempjes. Jong en oud samen, in goede en slechte moves op heerlijke muziek. De beginneling naast de professional. Blank of gekleurd, toerist met local, religieus of atheïst, het maakt allemaal geen zak uit! Tja, eigenlijk is zo’n salsavloer hoe je de wereld wilt zien want de sfeer…. Is altijd goed!

Ik kijk mijn ogen uit, en ben veelal verbaasd over het talent wat echt compleet los staat van de verschijning. Neem nou bijvoorbeeld Frits, geen idee wat zijn echte naam is maar zo hebben we hem voor het gemak maar even genoemd. De oude man die er altijd is in het bijna altijd rode t-shirt en waarvan we niet weten of het nu een Koreaan, Javaan of Chinees is. Wat we wel weten is dat hij klein is, op leeftijd en dat hij een vies grijs vlassnorretje heeft. Maar die Frits beste mensen ( een man die je eerder in een loempiakraam verwacht dan op de salsavloer…. ) die kan dansen! Briljant! En omdat veel vrouwen dit weten, krijgt Frits ondanks zijn vieze mannetjes uitstraling nooit een nee als antwoord wanneer hij iemand te dans vraagt, en dus ook niet van mij! Haha! Inmiddels heb ik mijn strepen al een beetje verdiend op de dansvloer en wordt ik gelukkig ook steeds meer gevraagd. Er is namelijk niks zo frustrerend dan de hele avond stil staan naast een dansvloer….Veelal zie je dezelfde gezichten elke week weer terug komen, de Salsa kliek! En met de week gaat het beter en sta ik steeds meer op die vloer. En ik hou er van!

De donderdag in Havana is het leukst, mooi gebouw, meeste sfeer EN….. Nederlandse stagiaires. Niet dat het mij hier om gaat maar ik had even een bruggetje nodig naar deze jonge club van mensen die zich naast hun stage in een ziekenhuis of school zich kostelijk vermaken in Paramaribo. Je vind ze terug in alle bekende hippe restaurantjes, zwembaden en zo dus ook op de dansvloer, maar dan wel pas nadat de DJ rond 01:00 zijn muziek veranderd in minder salsa waardige beats en wat meer dansbare muziek. Een zeer grappige verschuiving van de avond want ineens druipen bijna alle Surinamers van de dansvloer om plaats te maken voor vele Nederlandse studenten die de boel compleet lijken over te nemen. De alcohol heeft op zijn beurt de stagiaires overgenomen wat de Surinaamse man dan weer goed uitkomt.

Die dansvloer is soms net de jungle, je ziet ze observeren, een keuze maken en vervolgens de dansvloer op glijden met hun heupen naar voren gedrukt op zoek naar een kontje en hun ogen strak op een blonde coupe gericht…. Hun prooi. Er wordt geschuurd, gekust, gezak-zak-zak-zak-zak maar lekker naar de grond en laat je gaan…. LOS!!! De soepele heupen worden vervangen door armen die de lucht in gaan wat ik altijd zo grappig vind om te zien want wij Nederlanders dansen graag met onze armen terwijl de Surinamers/midden-zuid-Amerikanen/Afrikanen zich vooral op de heupen centreert. Zoek je in zo’n menigte je vrienden, kijk dan altijd even naar de plek waar de meeste armen de lucht in gaan! Haha!

Hoe dan ook salsa staat momenteel centraal in mijn leven hier in Paramaribo omdat het leuk is, en ik even kan ontspannen en ontsnappen uit het drukke en hectische ziekenhuisleven….

Want……. Elke dag, behalve het weekend, gaat om 6 uur de wekker na een nacht slapen onder mijn klamboe die voortdurend in beweging is door mijn ventilator. Ik sla de waterkoker aan, dood wat muggen klappend in mijn handjes, bind mijn haren in een knot, duik in mijn witte uniform, trek mijn gympen aan, slurp mijn koffie op, eet mijn yoghurt met havermout en kaneel en ga om 06:40 de deur uit. Ik loop langs de ziekenhuis kapel en ziekenhuiskeuken om mijn lege Tupperware bakjes in te leveren die ik om 13:00 gevuld op mag halen, en loop naar de Verloskunde verpleegafdeling. Naar de verpleegpost die zich in het midden van de afdeling bevind. Een lange gang met 4 zes-persoonszalen en 4 twee-persoonskamers, witte muren en blauwe deuren.

De overdracht is mondeling wat betekend dat ik met pen en papier luister naar de belangrijkste details van de veelal 32 patiënten… Ik heb al met enige regelmaat en met grote bewondering en verbazing naar mijn vol gekalkte papiertje zitten kijken, 32 patiënten…. Uitgeschreven op een papiertje waar ik destijds na ruim een week eindelijk wat logica in bedacht heb.

Na de overdracht volgt de indeling en worden de bijbels uitgedeeld! Alles voor een gezegende dag…. Dit is 1 van de weinige theater momenten in mijn leven waarbij ik mij wat op de achtergrond bevind.. en soms zelfs playback.. ;)  “ Dank u, oh heer ik wil u danken, dank u dat ik u danken mag” Allemaal nieuw voor mij maar zo bekend voor de collega’s om mij heen. Ze zingen in volle borst in hun witte jurkje met kniekousen terwijl de secretaresses plaats genomen hebben voor het curven van de controle lijsten en het invullen van de laatst lab uitslagen in het artsendossier. Hier de lijst genoemd. Mijn collega rechts van mij die gisteren nog een korte coupe had heeft nu ineens lange vlechten, die collega links van mij heeft dit net andersom. Een nieuwsgierige patiënt komt erbij zitten in de gang met haar baby op de arm, terwijl de andere met een dikke toeter er wat weeën in probeert te wandelen. Twee liedjes inclusief een gebed en we kunnen er weer tegen aan!

De deuren staan allemaal open in een land waar altijd een goed windje aanwezig is, enerzijds heerlijk, anderzijds lastig wanneer je met je 16 papieren dossiers aan een tafeltje zit en deze probeert te voorzien van een beknopte verpleegkundige rapportage. Je leest het goed, 16 dossiers…. Ik heb het leven al uit mijn eerste pen gezogen…. Alle patientenkamers monden uit op een groot balkon met uitzicht op mijn Zusterflat en de hoofdingang aan een drukke straat. Een straat waar veelal auto’s voorbij komen met knoertharde schudden met je billen muziek. “ Ik wil geen *** van rosbief…”  Een mooi contrast naast onze heilige teksten… Haha!

Na twee weken leerde ik na de Bijbelse hoge noot als een idioot snel langs al mijn patiënten te lopen om kennis te maken of te vragen hoe hun nacht was. Gelukkig begin ik de langliggers nu te leren kennen wat het iets gemakkelijker maakt, maar er is alsnog haast bij geboden omdat de arts al snel plaats neemt voor de papieren visite.

“ Ja dokter, Nee dokter, is goed dokter, 125/80 dokter…” En alles in de U-vorm. Dit is misschien nog wel het grootste verschil aangezien ik uit een setting kom waar ik de dokter bij de voornaam noem , veelal geen U gebruik en ik mij vrij genoeg voel om vragen te stellen of vraagtekens bij een beleid te zetten. Deze vraagtekens laat ik wegens de veelal hiërarchische voelbare sfeer hier in Paramaribo maar even achterwegen….Ik heb nog even te gaan…  ;) Op de verloskamers wordt de patiënt juist Schatje of poppetje genoemd wat heel leuk klinkt en daar zijn met name verloskundige aan het werk samen met de Nederlandse net afgestuurde artsen die hier wat ervaring op komen doen. Er zijn 5 prive verloskamers ( verademing na Afrika en Nepal) met airco (verademing na Afrika en Nepal) CTG apparaten en schone lakens (verademing na Afrika en Nepal). Men heeft hier per jaar dubbel zoveel bevallingen in vergelijking met het Radboud ziekenhuis en een baby van 4 kilo is zeldzaam. Allemaal dotjes!

Bij de visite op de afdeling doe ik wel suggesties en vragen stel ik al helemaal want ik ben hier ook om te leren. Waarom heeft bijvoorbeeld de patiënt hier zo vaak een laag Hb of kaliumgehalte? Opnieuw speelt dan ook een dieet mee want zo eten de vrouwen uit het binnenland (Marrons)  klei  genaamd Pemba die niet gunstig zou zijn voor je ijzergehalte. Niet bepaald een KLEInigheidje!

Maar goed vragen stellen werd mij niet altijd in dank afgenomen. Helaas heerste er in de eerste twee maanden nog altijd een bedrukte sfeer waar ik mezelf op de achtergrond verplaatst had om de lieve vrede te bewaren, niet bepaald lekker binnen komen zeg maar…. Gelukkig is het nu sinds 3 weken beter geworden maar ik heb mijn rug behoorlijk recht moeten houden. Ik wilde mij niet zomaar uit het veld laten slaan en juist 100% voor de patiënt te gaan die ik eigenlijk nauwelijks zie omdat ik hier meer een secretaresse ben dan verpleegkundige. Beetje jammer want de zorg aan bed is juist zo leuk en mijn patiënten zijn leuk en gezellig!

Oftewel het is hier niet altijd even gemakkelijk (zacht uitgedrukt) en dit beamen ook de Nederlandse co-assistenten die net als mij dus ook stoom afblazen in het zwembad van hotel Torarica. Opnieuw zo’n stagiaire spot maar wel een goddelijke! Mooi zwembad, lekker eten en drinken, een DJ op zondag en veel sportlessen om wat frustraties weg te zweten. Zoals mijn collega Dre in het Radboud al zei die hier vroeger opgeleid is en 4 jaar in de Zusterflat heeft gewoond waar ik mij nu bevind: “ Surinamers nemen niet snel iets aan van een ‘ Bakra’” De Blanke…. Al moet ik zeggen dat de samenwerking mbt het opzetten van een OHC nu wel echt vorm begint te krijgen. Heel leuk! Ik ben druk met protocollen uitwerken en meedenken hoe deze obstetric high care in te bouwen op hun afdeling. Een uitdaging, maar wel een hele leuke!

Gelukkig is de sfeer buiten het ziekenhuis compleet anders, want zo maken  de taxi chauffeurs nog altijd elk ritje een feestje of interessant. Af en toe met de muziek van Marco Borsato op de achtergrond! Ik heb dat altijd leuk gevonden, kletsen met een taxichauffeur want deze mensen hebben genoeg mensen kennis opgedaan en zitten veelal net als mij vol met leuk verhalen! Of charmante praatjes… want nogmaals de Surinamer laat er geen gras over groeien en staat altijd openlijk open voor een extra buitenvrouwtje naast hun binnenvrouwtje! Misschien dat mijn gedachte daarom direct bij iets anders was toen er een man in mijn deuropening van mijn zusterkamer stond met de mededeling te komen “spuiten”…. Een wat gênante eerste gedachte toen mijn ogen afgleden naar het logo van de ongediertebestrijding….

En net als je denkt een goede taxichauffeur getroffen te hebben met de juiste waarden en normen volgt de zin: “ Ja maar zolang ze er niet achter komt heb ik respect voor haar…”  Niet de beste opmerking die je kunt maken in mijn aanwezigheid... Veel mannen hier zien de blanke vrouw ook als een mooie vangst, tot ergernis van de Surinaamse vrouw die dit juist weer als een bedreiging ziet. Een reële bedreiging als je naar de grote club blonde jonge stagiaires kijkt die meer kennis opdoen van het menselijk lichaam in de club dan op in het ziekenhuis. Onder invloed van alcohol en gecharmeerd van de aandacht van menig stagiaire jager kan ik je zeggen dat hier veel, heel veel gebeurt! Leuke tip: kijk op 2Doc de documentaire Soso Lobi. Hier krijg je in 45 minuten een mooie indruk van de wereld van de Nederlandse studenten in Paramaribo! Gelukkig hoorde ik deze week wel in de taxi de kreet: " Het 11e gebod is: ga nooit naar binnen zonder condoom!"

Wat ik jammer vind is dat er nog altijd een zichtbare verdeling is in de witte Nederlanders en de Surinamers, deze twee groepen lijken elkaar nog niet het gevonden te hebben. Op de danslvoer is het net water en olie, en dan heb ik het met name over de studenten/stagiaires want eigenlijk nooit zie je zo’n groep Hollandse meiden met een Surinaamse student lopen. Anderzijds zie je het ook nooit mengen op de dansvloer, vrouwen onderling dan en dan vooral in de bekende stagiaire clubs Tequila en Loco. Maar ja wanneer een Surinaamse vrouw jou niet echt mag, straalt ze dit ook wel uit! Niet echt de basis voor een gezellig praatje! Haha! Nee geef mij dan maar liever salsa, want daar smelt wel alles samen! En ligt de leeftijd ook wel wat hoger…

Marlies en ik hebben overigens wel een student uit onze Zusterflat meegenomen naar Torarica voor een dagje zwemmen! We trakteerde en ze lag dan ook als een Princes in het water! Toen we later vroegen waarom ze twee verschillende broeken mee had genomen gaf ze aan dat ze dacht niet binnen te komen in zo’n chique hotel met een kort spijkerbroekje. En dit is in veel gevallen waar, al kan ik mij nog goed herinneren in Kampala (Uganda) in mijn slechtste kloffie, in het mooiste hotel binnen te komen. Dat hoefde een Afrikaan niet te proberen en blijkt wel weer dat een blanke huid vaak al genoeg is. Dat is dan je entree kaartje, de juiste dresscode. Je hoort mij op dat moment niet klagen maar walgelijk is het natuurlijk wel.

Qua mannen betreft is het lastig, of nou ja lastig, ik hoef maar in mijn vingers te knippen bij wijze van…. Maar dat wil je nu ook weer niet. In alle eerlijkheid is er weinig diepgang te vinden in de mannen die ik hier tref. Spreekwoordelijk dan…. Het is allemaal wat oppervlakkig en nu pas merk ik echt op hoe sterk Nederlanders in hun communicatie zijn. En hoe belangrijk ik dat ook vind. Surinamers laten niet snel hun echte gevoel zien, ze zijn heel gezellig maar zijn het niet gewend om wat meer serieuze gesprekken aan te gaan. Maar dat zal ook wel verschillen per kring, begrijpelijk dat ik in Havana een andere groep tref dan wanneer ik een bank binnen loop. Al merk ik deze geslotenheid ook bij de patiënten. Toevallig zat ik deze week even bij een patiënt die mij vertelde heel veel angst te hebben omdat ze eerder een kindje verloren was in haar zwangerschap. Mijn collega’s zijn vooral bezig met rapportages en minder met de mens in het bed. Anderzijds leek deze patiënt wel een uitzondering, vele houden zich koest en op de achtergrond terwijl er genoeg speelt of zichtbaar is in hun ogen.

Oftewel terug naar de afdeling! Na visite te hebben gelopen moet je alle opdrachten verwerken zoals we dat 10 jaar geleden deden. Labbriefjes maken, stickers erop, in een bakje leggen, resultaten later uitgeprint bij het lab uit het postvakje halen, cardexstickers schrijven, medisch afsprakenblad aanvullen, rapportageformulieren aanvullen wanneer deze op zijn in het dossier…. En nu ga ik iets zeggen waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou zeggen maar…. “ Ik mis Epic…” Waar zo’n jaartje wel niet goed voor is …;)

Gelukkig is er altijd na of voor mijn diensten tijd voor ontspanning! Ontspanning met spierpijn want mijn week is inmiddels behoorlijk gevuld met sportlessen en salsa! Buik billen benen, Zumba, Pilates, Kizomba, Salsa en de Power Work out! Veelal bij Torarica waar ik samen met Marlies onze 35 jarige killerbody’s tot hoog niveau til, en over een ‘hoger niveau’ gesproken….

Het was dinsdag en mijn yogales was aan het eind van de pier. Enthousiast liep ik met mijn matje naar het overdekte rondje waar ik mijn handdoekje op de houten vlonders neer legde tussen een groepje Surinaamse mensen op leeftijd. Prima, voelde ik mij tenminste weer eens de jongste na al die dagen tussen de strak getrokken stagiaires waar ik soms getuigen ben van de overgang van kraakbeen naar ware botten…

De yoga docent had een spijkerbroek aan waarvan er twee knopen los zaten, vermoedelijk om er toch nog wat Zen rek in te krijgen want nooit eerder zag ik een yogadocent in een spijkerbroek. Maar nooit eerder had ik dan ook een yogales gevolgd in Suriname! Het hoorde hier misschien wel!

We begonnen met een reeks oefeningen welke zich vele, vele maalde herhaalde tot grote irritatie van een deelnemer. Ik was het met hem eens, maar gingen we hier nu serieus onze Zen-bui verstoren door een discussie? Eh… ja, dat was precies wat er gebeurde! De Maangroet werd de grond in getrapt nog voordat hij zichtbaar was en toen we even later dit ongemakkelijke moment voorbij waren en we op de grond lagen te ontspannen werd het er nog wat interessanter op…. Ten eerste vertelde onze yogadocent ons zo vaak in en uit te ademen, dat het leek alsof hij dacht dat we niet op de hoogte waren van dit fenomeen dat je in leven hield en wat ik bijna vergat te doen als hij het 1 minuut lang niet gezegd had. Jeetje vent, hoe denk je anders dat ik 35 jaar geworden ben?! Maar toen we daar op de grond de laatste minuten van de les met onze ogen dicht lagen vroeg deze docent ons stapje voor stapje te focussen op een lichaamsdeel… Je kent het wel…. “ Sluit je ogen, laat al je aandacht afreizen naar je rechtervoet…. En adem in… en uit(eraard)….Je rechterknie, rechter heup, linkervoet…..linker knie, linker heup…. En focus je nu… op je geslachtsdeel…. “ Sorry mijn wat?! Mijn ogen sprongen open, mijn gezichtsuitdrukking schoot in de verdediging terwijl mijn lach opborrelde… Vroeg hij mij nu echt mezelf op mijn vagina te focussen?! Ik gaf het op, stond op en liep weg… het was wel mooi geweest! Op mijn vagina focussen HAHA! Deze hele les was te bizar voor woorden, al begreep ik wel ineens waarom zijn broeksknopen open stonden…

Maar naast sporten en mij focussen op mijn vagina ben ik ook al het binnenland in geweest, prachtig! Aan de Suriname rivier, in een hutje, barbecue, kampvuurtje en vallen sterren. En vorig weekend zijn we zeeschildpadden gaan bewonderen die in de avond eieren aan het leggen waren. Deze leatherbacks waren zo’n 2 meter lang! Een waar Jurassic Park gevoel!

En terwijl ik dit nu uittyp hoor ik het kerkkoor zingen op het ziekenhuisterrein, het is zondag, de zon schijnt, mijn ventilator blaast in mijn nek en mijn dikke sokken voorkomen dat de muggen in mijn voeten prikken. Straks maar weer even zwemmen bij Torarica voordat morgenvroeg om 06:00 de wekker weer gaat, en vrijdag weer gezellig wat eten met jawel…. Moeders en Ralph!!! Zij zijn zaterdag aangekomen in Paramaribo en ik stond ze op te wachten in hun hotel. Superleuk!!! Ze zitten nu in de jungle en vrijdag neem ik ze na terugkomst mee naar het Vat en ondertussen begint mijn week weer met werken, salsa, Kizomba, Zumba, Be in Shape, Power workout en heel veel werk achter mijn laptopje zodat ik voor vertrek mijn aanbevelingen netjes kan presenteren.

Maar No Spang! Geen stress…. Komt wel goed schatje…

Dikke kus van mij!!!!! Een gelukkig reismeisje!