Nica Time!!

Opnieuw naar Schiphol, beetje belachelijk voelde dat wel, nooit eerder was ik in zo’n korte tijd zo vaak naar dat ‘vluchtoord’ gekeerd. Het voelde een beetje als toen ik ooit zo druk aan het klussen was na het kopen van mijn huisje en dus vaste klant werd bij de Gamma. Dan leer je ook iedereen kennen. “ He Angela! Ja daar was ik weer, zeg nieuwe vraag maar kun jij mij zeggen waar ik die schroefdoppen kan vinden? Martijn zei gangpad 32 maar ik zie het niet”

Ditmaal geen Angela die mij aan schroeven kon helpen maar een Antoinette van de KLM, een vliegmaatschappij waar ik toch zeker tevreden over ben. Heerlijk en gemakkelijk die Hollandse glorie in het blauw en de veelal Amsterdamse gezelligheid op naaldhakken die het tenminste toegeven wanneer hun bh inmiddels doorweekt is van het zweet. “ Oh sorry schat, ik zweet me gewoon ook de pleuris!” Een paar dagen voor mijn vertrek naar Nicaragua vloog ik ook naar Amsterdam terug vanuit Paramaribo met de KLM. Nooit eerder zag ik denk ik stewardessen zo op leeftijd en nooit eerder was ik 3 uur na het opstijgen boven een oceaan een man aan het reanimeren….

“Verzoek om een dokter” ….. ik tikte Belle en het Beest op pauze ( sorry ik was echt nieuwsgierig naar deze film..) en liep naar een stewardess. “ Dag hallo, ja eh verzoek om een dokter… Ik ben verpleegkundige, heb je daar ook wat aan?”  De weg werd voor me geopend en of ik alsjeblieft even bij die meneer wilde gaan kijken want die zou volgens zijn vrouw een beetje gek ademen en het leek niet zo lekker te gaan… Mijn hoop op een bevalling hoog in de lucht was vergaan bij het zien van borsthaar en ik stapte naar deze beste meneer toe. Het was misschien geen persdrang en lang geleden dat ik een patiënt zonder schaamlippen had…. maar vooruit dan maar!

Hij zat onderuit gezakt bij het raam in een rij van drie stoelen. Zijn vrouw had al plaats gemaakt maar dan nog heb je maar ellendig weinig ruimte. Na stevig toespreken, wat flinke pijnprikkels en het opmerken van een zeer trage zwakke praktische afwezige pols, kreeg ik het zelf toch ook wat benauwd. Geen reactie, dit ging niet goed…. Ik ging op zijn stoel staan om hem vervolgens bij zijn riem omhoog te trekken want hij moest weg hier! Gelukkig werd ik geholpen door Freddy, een Surinaams/Nederlandse IC verpleegkundige op leeftijd. Er ging van alles door mij heen, en gelukkig maar dat het alfabet mij altijd bij gebleven was. Met name de eerste drie letters zijn belangrijk:

A airway! Ja die was open….

B breathing! Eh…. nee!

C circulation! Ja eerder ergens voelbaar in de verte en heel traag!

Conclusie: start reanimeren!

In dat kleine koffie/thee hokje achter die blauwe gordijnen hebben we/ik volgens protocol 20 minuten gereanimeerd en beademend (op de kap). Om beurten en onder begeleiding van een AID die niks voor de beste man kon betekenen omdat er al geen hartactie/geleiding meer was…. En hij later ook erg ziek bleek te zijn. Dat was het dan, even kort een debriefing met z’n allen, een flesje wijn van de KLM en maar weer terug naar mijn stoel in het donker want iedereen sliep… Even kijken, waar waren we gebleven? Ohja… “Belle en het Beest”. Ik drukte op play en keek verder, dit was de meest bizarre vlucht ooit… De beste meneer werd in een lijkenzak in de eerste klas neergelegd, een plek waar deze meneer waarschijnlijk nooit eerder gezeten had. Daar moest hij schijnbaar eerst voor overlijden. Best lullig....

Maar goed! Gelukkig richting Nicaragua met mijn backpack en gelukkig ditmaal geen reanimatie!  Mijn eerste vlucht was naar Panama, een vlucht van bijna 11uur… terug de tijd in en waar ik op het vliegveld uiteindelijk opgekruld op de grond tussen meerdere reizigers mijn ogen even dicht deed. Ik kon niet meer….

Enkele uurtjes later landen ik op Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Niet de mooiste stad maar je moet ergens beginnen! Mijn horloge kon 8 uur terug de tijd in maar alsnog was het 23:00. Ik had geregeld dat het hostel mij op kwam halen en dus stond mijn naam al gauw op een bordje. Ik dook het busje in, op naar mijn bed!

Mijn eerste hostel was heerlijk, vriendelijk en ik had een eigen kamer voor die nacht. Serieus, de hostels in centraal en zuid Amerika zijn echt te gek! Je bent gek als je een hotel regelt. En na 18 uur vliegen ben je daar ook wel even aan toe… De volgende ochtend trof ik Kelly, een oudere vrouw, docent en in Nicaragua om haar studenten te begeleiden bij hun stage terwijl de ontbijttafel al snel voller werd en zo ontmoette ik Sarah. Een meid van 32 jaar uit Zwitserland die mijn reismaatje werd gedurende haar vakantie van 5 weken. Het was fantastisch!

“ Maar dan ben je altijd maar zo alleen…” Nee, dat is dus altijd nooit het geval en dit was daar opnieuw een mooi voorbeeld van. Sarah had niet echt een plan dus ze besloot met mij mee te gaan naar Leon! Nog geen 12 uur later lagen we samen in 1 bed en plaste we in elkaars aanwezigheid omdat de badkamerdeur niet dicht ging, zo snel kan het gaan!

Het liep gewoon toevallig zo en het was super leuk! Onze vriendschap groeide met de dag mede door een gezamenlijke passie: wijn, slapen! Sarah en ik werden onafscheidelijk en de familie om ons heen groeide. Onze pot kreeg de naam Jimmy, de pincet werd Frits en de handtas van Sarah kreeg de naam Frieda. En samen reisde we van A naar B tot de G van Geweldig!!

Nicaragua, Yep... daar heb ik ook een paar maanden op moeten oefenen. Gelukkig is het bereizen van dit land gemakkelijker dan het uitspreken van de naam! Maar of het je nu lukt of niet, het is een absolute aanrader! Prachtige natuur, vriendelijke mensen, lekker eten, korte reisafstanden welke prima te overbruggen zijn met prachtige kustlijn en hele goede toffe hostels! Ik krijg vaak de vraag hoe ik dit toch durf en doe? Nou echt, het stelt niks voor! Via de Hostelworld app kun je op voorhand een hostel boeken ( ruim aanbod!) en zij kunnen je helpen met tips, tours en vervoer! Soms neem je een shuttle, een taxi of het openbaar vervoer wat een leuk ervaring is wanneer de afstand kort is. Gezellig opgepropt tussen de lokale bevolking met hun nieuwsgierige kinderen, een opa die met zijn rochel de vloer voor de straat aanziet en de vrouw met een vogel in haar zak. En nee dit is niet gevaarlijk, dit zijn ook maar mensen op weg naar huis of naar hun werk. Iedereen was vriendelijk en meelevend in de Chickenbus. Een bus waar men elkaar helpt en waar geen enkele oude opa mijn aanbod op mijn zitplek accepteerde. Sterker nog, hij stapte vervolgens uit met een zware krat op zijn hoofd, samen met de vrouw met 3 kinderen… zonder buggy…

De markten zijn geweldig en prachtig gekleurd door de vele heerlijke vruchten en groenten! Ik heb dagelijkse guacemole gemaakt en omdat je kunt koken in de hostels hebben we verdomd gezond gegeten, heerlijk! En nee je hoeft geen Spaans te kunnen, met enkele woorden kom je al heel ver en er zijn er genoeg om je heen die wel deze taal spreken dus no problema!

De meest populaire plekken zijn Leon, Las Penitas, Granada, Ometeppe, San Juan del Sur en de Corn Islands aan de Caribische kust. Samen met Sarah ging ik al deze prachtige plekken af! Mijn meest favoriete plekken waren Ometeppe omdat we daar met een scooter rond gereden hebben en biertjes dronken bij de zonsondergang op het strand. Het was een beetje een spannende onderneming omdat de laatste kilometers op een ‘weg’ vol kuilen stenen waren, in het donker… En toen we uiteindelijk ook nog bij een kuthut aankwamen besloten we ons vol met bier te gooien en de volgende dag maar even een beter plekje te vinden. Want met backpacken is dit mogelijk, je hebt de volledige vrijheid. Heerlijk!

Granada vond ik super omdat het hostel daar zo leuk was en ik 20 uur Spaanse les gehad heb al zou je dat niet zeggen… En San Juan del Sur omdat we daar op een heerlijke plek zaten en ik die ene zondag tussen de honderden jonge mensen stond te dansen op Sunday Funday!!

Sunday Funday is een wekelijks terugkerend evenement welke zich verassend genoeg elke zondag afspeelt. Het is een soort van hostel kroegentocht te noemen omdat je op deze dag met z’n allen van het ene partyhostel naar de andere gaat. Categorie: je bent jong, zit vol met hormonen en je wilt wat zoals dansen in de zon, springen in een zwembad, dansen in je string en dusdanig zat worden dat je het de volgende dag niet meer kan herinneren. Ik heb die dag de klok bij mezelf terug gedraaid en ben mee gegaan in deze hysterische menigte die mij meer deed denken aan een Amerikaans sweet 16 party. Na een paar drankjes voelde ik hier niks meer van en sprong ik zelfs in het zwembad! Het was geweldig! Oke en wat beschamend toen we met z’n allen ( honderden) langs de lokale bevolking liepen onderweg naar een nieuw hostel…. DJ’s, alcohol en een hoop hitsige mensen dansend rondom het zwembad! Ach… voor die ene dag had ik er niet zoveel moeite mee, dit was mijn jaar!

Na enkele weken Nicaragua door naar Costa Rica, serieus zo simpel is het. Busje regelen ( Tica-bus) die je helpt met de grensovergang en hoppa: Pura Vida land, ik ben er! Als Europeaan kun je je vrijwel volledig vrij bewegen in dit continent. Zolang je maar bewijs hebt dat je weer vertrekt en niet langer dan 3 maanden blijft, de wereld ligt aan onze voeten… In vergelijking met menig Afrikaanse puber, die geen kant op kan…. In Costa Ria stapte we uit bij Liberia en pakte we vanaf daar de bus naar Tamarindo nadat we aan de Taxi-chauffeur bewezen hadden dat deze prima ging ipv niet… Ze proberen je overal een oor aan te naaien maar als je een beetje onderzoek doet lukt dit ze niet!

In de bus nam een meisje met het Down syndroom plaats naast mij. In een prachtige groene jurk en veel make-up, dat vinden ze prachtig. Ik werd warm van binnen bij het idee dat deze mensen in dit land een mooi leven hadden, of in ieder geval dit meisje. Ik legde een tshirt op mijn schouder en luisterde naar mijn muziek met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht, terwijl zij kwijlend met haar hoofd op mijn schouder in slaap viel… Reizen is mooi, mensen zijn mooi en ik was op dat moment heel erg gelukkig…..

In Tamarindo hadden we een geweldig hostel waar ik nog heimwee naar heb. Super sfeer, goede kamer en tof personeel. Veel jonge lui uit Argentinië blijven hangen in hostels om daar te werken achter de bar of als surfinstructeur. Zij leven het leven mensen! Jaloers!

In Tamarindo was het zeer populair om te surfen, en dit leek mij wel wat. Ik heb het altijd al een zeer toffe sport gevonden en zo’n lijf van een surfster, stond mij ook wel aan. Dat krijg je er gratis bij wanneer je een sufplank huurt, toch… ? Aldus de surfinstructeur had ik het gezicht van een surfster en heel eerlijk kon ik hem daar geen ongelijk in geven. Dit kan ik, ik bedoel… hoe moeilijk kon het zijn? Ik ga gewoon een beetje op een plank staan en dan heb ik morgen zo’n lijf, kan ik eindelijk zo’n bikini kopen… en mijn haren blond verven.. 😉 Drie uur later was ik volledig afgemat, had ik 2 liter zee water in mijn systeem en in het totaal 3 seconde op die klote plank gestaan. Overduidelijk geen succes, net als het duiken enkele dagen waar ik een gekneusde rib opliep, haha! Auw!

Maar Tamarindo was ook de plek waar ik in tranen afscheid nam van Sarah maar direct nieuwe hechte prachtige vriendschappen sloot met Juliana en Daniela. Twee jonge maanmeisjes die aan mediteren deden, piercings en tatoeages. Hele andere types dan Sarah, je rolt tijdens het reizen van de ene soort naar de andere. Je past je aan, leert van elkaar en ondertussen. Ik leefde de droom van elke man door nachten door te brengen met zowel een Colombiaans en Braziliaanse....;) en had dan ook de kleinste kont van de kamer. Misschien dat ik daarom dan ook al twee nachten later alleen op de kamer lag, en zij elders in bed en dus niet alleen ;)

Ik nam na ruim een week opnieuw met tranen afscheid van deze maanmeisjes, hun mannen en het hostel personeel. Ik kijk met zoveel plezier, liefde en warmte terug op die tijd in Tamarindo! Een plek waar het hostel mijn huis werd en ik op zaterdag 12 augustus de bus pakte naar de hoofdstad San Jose waar ik de volgende dag alweer stond te koken met nieuwe mensen! 

Na 2 nachten San Jose door naar Panama city wat net zo simpel was als het klinkt en verbleef daar opnieuw 2 nachten voordat ik opgehaald werd voor mijn langgekoesterde droom: Zeilen door de San Blas eilanden…………