Nepal: “ Neighbor, Eating, Peace And Love…”

Nepal: “ Neighbor, Eating, Peace And Love…”

En India: I will Never Do It Again…. Haha! Dat heb ik tot zo verre al geleerd van het personeel in het hotel in Kathmandu waar ik gisteren een glaasje rijstwijn mee gedronken heb. En in alle eerlijkheid, beide kloppen. Ik ben jaren geleden in India geweest en ben daar voor mijn gevoel nog steeds van aan het bijkomen, hoe magisch het ook was, het was vooral intens…. En Nepal, ja… elke letter klopt. Wat is dit een bijzondere plek met vooral, bijzonder lieve mensen….

Hoofdstad: Kathmandu

Aantal inwoners: ca. 27 miljoen

Taal: Nepalees

Tijdzone 4,45 later (winter) / 3,45 later (zomer)

Munteenheid Nepalese roepie (€ 1 = ca. 120 Rps)

Politiek stelsel Federale Republiek (tot 2008 koninkrijk)

Na mijn eerste twee nachten in Kathmandu moest ik afgelopen zondag om 10:00 klaar staan voor vertrek. Ik kwam rillend van de kou mijn bedje uit, man wat is dit afkicken zeg! Na twee maanden van extreme hitte valt deze kou serieus echt koud om mijn dak! Wat een contrast ook met mijn eerste nachten in Malawi waar ik met natte doeken mezelf in de nacht koel probeerde te houden…. En nu zou ik willen dat ik naast een openhaard sliep! Of erin! Of gewoon een leuke vent… maar dan heb ik tot zo verre de keuze uit een local die tot mijn kin komt of een veganistische backpacker met een passie voor haar, een afgunst voor shampoo… en een jute regenboogbroek waar je nog de grootste incontinentieluier in kunt verstoppen…. Zucht… goed, dan toch maar weer een extra muts kopen…

Een kopje koffie deed gelukkig wonderen na een toch wat slapeloze nacht. Ik heb toch wat last van het tijdsverschil denk ik ( hier is het 5 uur later) en ik ging ook pas laat slapen omdat ik ontdekte via youtube Expeditie Robbinson terug te kunnen kijken… Oh wat was dit heerlijk zeg! Go Bertie! En wat is het toch ideaal om een laptopje mee te hebben J

Mijn yoghurt met fruit en muesli smaakte goed en na betaald te hebben ging ik naar het hoofdkantoor waar ik mij braaf melden. Ik stapte samen met Sameer de taxi in en een klein uurtje later stapte ik uit bij het gastgezin waar ik ging verblijven. Ik heb straks echt een paar maanden nodig om alles wat ik hier mee maak nog eens goed de revue te laten passeren..

Met open armen werd ik ontvangen door deze vriendelijke mensen waarvan alleen de zoon en dochter Engels spraken. En door hun typische knikkende hoofdgebaar lijkt hier alles Nee, terwijl het ja is… Of toch nee? Niet? Oke, hier moet ik nog even op oefenen!

Ik werd gelijk naar mijn kamer begeleid waar ik de komende weken, doordeweeks, zou verblijven. Of althans dat was de bedoeling… maar na 1 nacht was ik er eigenlijk al klaar mee. De kou in deze winter zonder verwarming is serieus gewoon niet te doen. Als een poolbeer met een identiteitscrisis stapte ik het bed in. Gewapend met 3 lagen kleding, een muts, capuchon, sokken, beenwarmers en sjaal stapte ik het bed in waarvan het matras letterlijk plankhard was… Of ik ben gewoon nog meer afgevallen…. ;) En het was dat mijn handschoenen een vriesvak verderop lagen, tussen de pizza’s… anders had ik die ook nog aangetrokken. De nacht was lang, mijn voeten werden maar niet warm en mijn nieren wisten ondanks mijn zeer geringe intake toch nog twee heerlijke plasjes te produceren die ik buiten boven een gat mocht lozen… Oke heftig, en even schakelen. Niet dat ik deze primitieve omstandigheden niet aan kan, maar ik kreeg ook een beetje het gevoel dat die kliniek mij niet heel veel ging bieden… En mijn gevoel klopte…

De volgende ochtend stapte ik met mijn stijven lijf het bed uit, mijn muts zat scheef… mijn tenen waren nog steeds koud.. phoe… dit was een zware nacht. Toch maar even om een extra dekentje vragen… je weet wel, zo´n zwaar bebloemde dikke deken die je normaal probeert te vermijden door er een laken tussen te stoppen. Zo´n laken waarvan je weet dat die nooit gewassen wordt omdat dit te veel werk is… en dan dus maar laat luchten… 10 jaar lang… Nou ik vrat dat ding bijna op zo koud dat het was!

En net toen ik eigenlijk al besloten had om mijn tas in te pakken stond er iemand in mijn deuropening met een kopje thee…. Verdomme wat lief… Oke, zucht…. Nog even dan… Mijn ontbijt bestond uit rijst, groente en verse melk. Dit laatste mag je overigens letterlijk nemen want iedereen in dit dorp had wel ergens in de tuin een koe staan. Het was daar een soort van Nepalese Little House on the prairie waar iedereen in een pyjama met winterjas rond liep en met sokken in hun slippers. Center Parks, maar dan de winter editie.. ;) De omgeving was schitterend…. Echt.. Zodra de zon weer op kwam en ik mezelf op het balkon opwarmde zag ik weer hoe mooi het daar eigenlijk was. De bergen, de frisse lucht, zuurstof ipv uitlaatgassen, het platteland en het uitzicht wat net een levend schilderij was. Je keek je ogen uit, je zag van alles. Vrouwen die de was deden, kinderen die speelde met steentjes, een koe die uitgelaten werd, verkopers in hun kraampjes, opa´s die oud maar wijs op de stoeprand zaten, een bus die voorbij kwam, wapperende was aan een lijntje, een blaffende hond…. Oke ik schiet door, je snapt het wel. Voordat ik straks ook nog over sjirpende krekels begin! Ik kon daar nog wel een uur zitten en kijken naar alles wat daar in die straat gebeurde, maar ik moest naar de kliniek!

En daar zat ik dan, op een bankje in de zon mezelf op te warmen en wat bruine huidcellen in leven te houden, te wachten op de dokter…. Die maar niet kwam. Mijn vermoedens werden werkelijkheid en ik begon steeds meer de drang te krijgen daar al weg te gaan. Na anderhalf uur kwam er een meisje aanlopen, ze kon Engels en vertelde mij dat ze dacht zwanger te zijn. Oke, dat klonk goed! Ze besloot de volgende dag naar het ziekenhuis iets verderop te gaan voor een zwangerschapstest waar ik direct op anticipeerde. We hadden een deal, ik mocht mee en niet veel later zat ik ook al aan de thee met haar moeder in hun kleine huisje.

Ze hadden een prachtig uitzicht op de vele gifgroene rijstvelden, er liepen wat kippen rond en zelfs de hond zag er goed uit. Hun huisje had 4 kamertjes en was gemaakt van hout (spaanplaat) en ijzeren golfplaten, de vloer was van klei en stof. Enkele peertjes aan het plafond zorgde voor licht in de duisternis. De bedden zagen er goed uit maar echt Jan de Bouvrie kun je het natuurlijk niet noemen… Ze woonde daar met haar man, schoonouders en zoontje Arab van 4 jaar. Bij navraag is de geboorteplanning/anticonceptie een goed bespreekbaar onderwerp en beschikbaar voor vele vrouwen. Zodoende bestaan de gezinnen vandaag de dag dan ook uit veelal 2 kinderen. Netjes. En als meisje is het de traditie om bij de ouders van je man in te wonen. Haar schoonmoeder was 45 jaar en uitgehuwelijkt toen ze 11 was. Gelukkig kwamen de kinderen pas 10 jaar later en leek het huwelijk goed te zijn. Een prachtige vrouw overigens, met mooie donkere lange haren zoals elke vrouw hier heeft ongeacht haar leeftijd. En waarom ook niet? In Nederland lijkt het kapsel met de jaren korter te worden, wanneer zie je nu een vrouw van 60 met een paardenstaart? Terwijl het zoveel vrouwelijkheid uitstraalt. Misschien dat onze armen het vele borstelen niet meer aan kunnen zodra we ouder worden, terwijl deze vrouwen door het harde werk het nog van onze mannen winnen… ;)

Na dit kopje thee was de dokter nog steeds in geen velden te bekennen en besloot ik terug naar mijn vrieskist te gaan om een plan B te bedenken. Ik surfte als een malloot het internet af en vond enkele deurtjes naar een groot Vrouwenziekenhuis in Kathmandu met een gemiddelde van 100 bevallingen/dag. Waarom was ik hier niet eerder op gekomen?! Meerdere Nederlandse organisaties hadden daar lijntje lopen dus ik ben iedereen maar gaan mailen… op goed geluk. “Noodoproep vanuit Nepal!”, en met succes! Al snel had ik twee mailtjes terug van onder andere “HetandereReizen” en “VrouwvoorVrouw” en begon het balletje te rollen. Yes! Er braken wat ijspegels van mijn gezicht en er verscheen een grote glimlach, dit zou fantastisch zijn!

De rest van de dag ben ik aan de wandel geweest in het dorp, afwachtend op mailtjes. Wat een lieve mensen, en hardwerkend ook. Zo sjouwen de vrouwen hier met een driehoekige rieten mand achter op hun rug rond met bakstenen. Die mand blijft hangen door een hoofdband die langs hun voorhoofd loopt… Daar hangt al het gewicht aan. En ik heb daar geen SPA gezien…. Wel een ‘beautysalon!’ waar ik mijn bovenlip even met een touwtje heb laten ‘harsen’ voor 9 eurocent… Even wat lichamelijke verzorging ter compensatie van mijn lelijke outfit en het feit al ruim 24 uur geen douche gezien te hebben! Wat ik ook niet van plan was… douchen in de buitenlucht met ijswater is not my cup of tea! En ook niet nodig aangezien mijn zweetklieren vakantie hadden opgenomen. Zoiets als wanneer je door een sneeuwstorm een dagje thuis mag blijven van je baas… ;)

De vrouwen wassen hun haren en de was echter wel in ijswater uit de vele waterbronnen/kranen buiten. Er zijn enkele naaiateliers en ze zijn druk met hooi. De mannen werken met hout of aan hun motor of ze zitten in de lokale bar thee te drinken en tv te kijken. Iedereen is vriendelijk en zowel de mannen als vrouwen gaan liefdevol met hun kinderen om wat heel aandoenlijk is om te zien. Een mooie hechte gemeenschap! Ik werd overal uitgenodigd en had de meest leuke en interessante gesprekken over hun cultuur, religie en leefomstandigheden. Super leuk! Zo’n 3 uur en 6 mierenzoete kopjes thee later kwam ik weer terug bij mijn gastgezin, ik kreeg een extra deken voor de nacht die gelukkig mede daardoor iets warmer was.

Dinsdag, de volgende dag, ging ik met het zwangere meisje en haar zoontje op weg naar het ziekenhuis. Echt, een hele leuke dag! We gingen met de bus die met de halte voller werd maar er stond Nepalese muziek op en ik was helemaal in mijn nopjes! Als enige toerist tussen de locals, ik keek wederom mijn ogen uit die zelfs een beetje vochtig werden omdat ik mij zo blij voelde! Wat is Nepal schitterend, en wat zijn de mensen lief!

We moesten twee keer overstappen en kwamen een klein uurtje later aan bij het Nepal Medical College Hospital. Vrij groot, het zag er oke uit en de rij was gelukkig niet zo lang. Er volgde een intakegesprek en een urine check. Ik besloot haar ziekenhuisrekening te betalen, trakteerde op lunch, kocht bananen, de buskaartjes en een klein kadootje voor het zoontje. Aan het einde van de dag had ik zo’n 7 euro uitgegeven…

Eenmaal terug regelde Deepikha (dochter van het gezin) een taxi, pakte ik mijn spullen, zei gedag en reed ik om 16:30 terug naar Kathmandu. Naar mijn hotel, met warme douche en zacht matras. Ik dook de straat op, at een heerlijke curry, kocht een klein flesje rode wijn en dook later met mijn laptop en Expeditie Robbinson mijn bedje in… Damn, wat voelde dat goed!!! En ik had het schijnbaar ook nodig want voor de eerste keer werd ik tot drie keer toe op straat benaderd met de vraag of ik wiet wilde… ?!? Helder, 2 nachten in de vrieskou zonder douche maken dat je er schijnbaar uit ziet als een junkie! Hahaha!

Dus ik ben weer terug in Kathmandu, een chaotische maar bruisende stad die ik met de dag beter leer kennen. De straten vullen zich met brommertjes, auto’s, veel getoeter, toeristen, de geur van wierrook, honderden hotels en restaurants en 356 miljoen winkels met sieraden, gekleurde mutsen, sokken, truien en Nort Face jassen.

Inmiddels heb ik alles kunnen regelen met Het Andere Reizen en mag ik maandag beginnen in het Paropakar Maternity Hospital! Op de site ziet het ziekenhuis er best mooi uit maar toen ik er gisteren kennis ging maken kreeg ik wel wat anders op mijn netvlies. Wat ik ook uit de brochure op kon maken heeft ook dit ziekenhuis te lijden gehad onder de aardbeving in 2015…

http://prasutigriha.org.np/aboutus.php

Ik maakte kennis met de grote baas die verstopt zat achter een bureau met stapels aan klappers en mappen, leverde mijn documenten in die ik de avond ervoor uitgeprint had ( diploma’s etc..), bleef vrolijk lachen en was wederom in mijn nopjes. Dit gaat denk ik heel gaaf worden!

Samen met Fenna, een Nederlands meisje van 20 jaar oud die hier ook is als vrijwilligster op een school ben ik vervolgens gaan lunchen. Ik ga haar vanaf vandaag vergezellen in het gastgezin waar zij al enkele dagen is. Mijn kamer ziet er prima uit, de wc is binnen…. Het water is warm en het gastgezin zoals altijd weer even vriendelijk!

Ondertussen ligt mijn paspoort bij de chinezen ambassade voor mijn visum-aanvraag (duimen!!), zijn mijn bruine huidcellen in de minderheid aan het worden, voel ik me fantastisch, maak ik nieuwe vrienden, heb ik een mooie boekenwinkel gevonden, went de kou, smaakt de curry heerlijk en wisselen de massages zich af van heerlijk tot een beetje ongemakkelijk… Misschien dat het wegwerp-onderbroekje een code is voor “blijf buiten de grenzen” en moet ik deze de volgende keer dan toch maar aantrekken… ;)  

Dit weekend ga ik mij vooral weer even verdiepen in alle theorie die ik meegenomen heb op verloskunde gebied en ga ik mij vooral voorbereiden op mijn werk in de Nepalese BaarFabriek!

Tot snel, ik verwacht dat de verhalen er alleen maar leuker op gaan worden!

KUS!!!

En nogmaals bedankt voor de reacties, heerlijk om te lezen!