"Kleine wasjes, grote wasjes!

De groene weilanden raasde aan mij voorbij, grote perfect afgemeten gifgroene stukken land, schone snelwegen met gestructureerd verkeer, fietsers met kinderen achterop en een mand voorop op weg naar school. Mooie woningen, mooie auto’s. Een typische lente ochtend in Nederland. Ik zat in de trein naar Schiphol waar ik die ochtend om 06:28 vanuit Nijmegen ingestapt was en keek uit het raam. Wat is Nederland toch mooi, fris, georganiseerd en welvarend. Wat hebben we het toch achterlijk goed. Oke, ook onze economie schommelt wel eens wat, het weer kan klote zijn, Gekke Geert was bijna aan de macht geweest, je grijpt wel eens mis in de AH, ook wij delen voedselbonnen uit en ja je mag best klagen over het parkeergeld. Dat is ook achterlijk veel geld. Maar onze kinderen kunnen naar school, een ambulance is er binnen enkele minuten, elektriciteit storingen zijn zo zeldzaam dat je ze in een mensenleven wellicht op 1 hand kan tellen, we spoelen onze drollen door met drinkwater, kopen soms een wasbak voor 700 euro alsof het normaal is, mogen demonstreren en parodieën maken tegen en over wie we maar willen en kunnen een half uurtje chillen tijdens het koken want de elektrische oven doet toch al het werk. Ohja, en we hebben de luxe te klagen over onze vetrollen ( eten genoeg) en kunnen als vrouw om 6 uur in de ochtend alleen in het donker over een brug fietsen…we staan er nog niet eens bij stil dat dit wel eens ´gevaarlijk´ kan zijn. We hebben het goed,…Ik keek uit het raam en het kwam weer eens binnen.

Ik was op weg naar Schiphol nadat ik 5 fantastische dagen terug in Nederland had gehad. Bizar om weer even terug te zijn! Nadat ik woensdag in Amsterdam mijn Surinaamse visum had bemachtigd reed ik met mijn moeder terug naar Nijmegen. Ik stapte in de auto alsof ik er gisteren nog in zat, en het voelde alsof ik drie weken geleden was vertrokken. Zo gek! Was ik echt ooit in Malawi begonnen? Mijn lieve omaatje kon zich bijna niet verroeren van geluk toen ik voor de deur stond, Fanny heb ik vrijdag even kunnen knuffelen en die donderdag heb ik in de aanwezigheid van enkele dierbare mensen het as van mijn vader verstrooid. Een beetje een gekke gewaarwording, zo’n zak as wat dan je vader voor moet stellen… Ik kon mijn gevoel er niet helemaal aan linken maar ik heb op deze manier iets af kunnen ronden en het was heel fijn samen!

Maar er waren ook veel samensmeltingen met mijn vriendinnen en gezellige borrels! Heel veel borrels…. Haha! Zooooo leuk! Het was heerlijk om iedereen weer te mogen zien en te knuffelen en wat een compliment dat iedereen mij wilde zien! Ik deed mijn uiterste best om iedereen ook echt even te spreken al was dat nog niet zo gemakkelijk die vrijdag in een overvolle hysterische kroeg. De sfeer zat er in, net als dat frietje oorlog even later in een snackbar! Hallo Nederland!

Met een warm hart en schorre stem stapte ik die nacht mijn bedje in, in het huis van mijn moeder. Mijn eigen woning mag ik pas 1 november weer betreden, zoals afgesproken, maar ik ben wel even bij mezelf op de koffie gegaan! Haha, dat is gek! Sta je daar voor je eigen deur aan te bellen…. “Hallo! Nou doe maar eh… koffie!” Ik was bang dat het heel gek zou voelen maar dat was eigenlijk helemaal niet zo. Ik ben gewoon ontzettend blij dat er zo goed op mijn huisje gepast wordt en dat zij het daar zo enorm naar hun zin hebben!

Mijn backpack had ik leeg gegooid en mijn moeder had er een dagtaak aan om al die kloffies van mij door de wasmachine te draaien. Ondertussen hoorde ik de “ Kleine wasjes, grote wasjes..” al op de achtergrond…. Ik genoot van de schone keuken, de koelkast met in handbereik Hollandse kaas en yoghurt, de schone warme douche en handdoek, zitten op de bank met een Ipad, fietsen naar de stad, senseo koffie… Heerlijk. En natuurlijk had ik ook even gewinkeld, ik liep op die Zara en H&M af alsof het mijn prooi was! Haha! Al moet ik toegeven dat het nu toch met een ander gevoel was. Na 5 maanden reizen door veelal armoedige landen ga je toch met andere ogen naar het “hebben,hebben,hebben”  gedrag kijken waar veel mensen, inclusief mijzelf, zich schuldig aan maken. Na het zien van zoveel armoede, eenvoud en het harde leven welke vele mensen leven is het onmogelijk om landen NIET naast elkaar te leggen. Terwijl wij van de ene winkel naar de andere wandelen in ontspannen houding en gezondheid, 18euro neer leggen voor een pot bodylotion bij de Rituals, een string (lees stukje stof) kopen voor 4 euro, wijntjes en biertjes drinken op het terras want we zijn vrij die dag, en 16 euro betalen om onze auto te parkeren…. Staan de vrouwen in Malawi alweer in het land te werken voor misschien 1 euro per dag, hetzelfde bedrag dat een lepra patiënt op de straten van Nepal bij elkaar bedeld met zijn afgestompte ledematen en lege maag…

Het contrast is gewoon te groot… te belachelijk… te schrijnend….En niet dat dit mij er nu van weerhield om nieuwe Adidasjes te kopen van 100 euro… Ik doe net zo hard mee, maar liep ditmaal wel wat anders door de winkelende mensenmassa in Nijmegen, wat geïrriteerd…. Verbolgen… en hopende dat ik dit gevoel ergens een plekje kan geven. Relativeren is goed en noodzakelijk, maar ik wil geen gefrustreerde activist worden die straks het nut van shampoo niet meer in ziet…. Of in zo’n hippie clownsbroek rond gaat lopen zoals de mannen in Nepal… ;) Want dan kom ik natuurlijk nooit aan een man! Haha!

Terug naar Schiphol! Daar ging ik gewoon alweer… Bij het inchecken veranderde de mensenmassa al snel in een gezellige Surinaamse menigte, strakke leggings, goud en heerlijke printjes! ! Bij de gate stond ik met mijn oortjes in half dansend in de rij. Ik had een lekker nummertje op staan, voelde mij gelukkig en had er zin in! Deel twee, stond voor de deur!

In het vliegtuig zat ik tussen twee gezellige Surinaamse mannen in….. van 50 jaar oud…. Had ik weer, de mooie jongen mannen zaten 3 rijen achter mij maar dat was wellicht maar goed ook, we weten allemaal hoe mijn laatste vliegtuig romance afgelopen is. Dat doen we maar niet meer! Haha! Het waren 8 uurtjes vliegen vertaald naar 4 filmpjes, heerlijk. Ik begon met “ Lion”, een echte aanrader! En eindigde met Bridget Jones getting a baby at the age of 43, zowel inspirerend als toepasselijk ;) De tijd vloog en al snel landen we op Surinaamse bodem, Hellooooo Paramaribooooo!

Met een grote glimlach stapte ik het vliegtuig uit op weg naar de douane waar ik mijn Surinaamse paspoortstempel bemachtigde, ik mocht naar binnen! Het klimaat was vochtig maar warm en er is een heerlijke wind! Er was even wat verwarring met mijn ophaaldienst maar uiteindelijk stapte ik het busje in, op weg naar het Diakonessenhuis waar ik de aankomende drie maanden zal verblijven.

De rit duurde een klein uurtje, een lange asfalt weg met aan beide zijde huisjes, dorpjes, lokale bevolking en heel veel groene bananenbomen. De huisjes waren voornamelijk van hout gemaakt, soort van tuinhuisjes maar dan in een slechtere staat, armoede was zichtbaar en het was dat de reclameborden in het Nederlands waren en de mensen gekleed in (soms te) korte broekjes anders had je mij wijs kunnen maken dat ik zojuist weer in Afrika geland was. Al waren de zwaar katholieke preutse Afrikanen stijl achterover gevallen van deze beduidend minder preutse kledingstijl! En kinderen zullen hier niet schrikken van een blanke vrouw, maar je groeten in het Nederlands! Overal ter wereld bouwen mensen een soortgelijke gemeenschap op met huisjes, garages, winkeltjes en scholen. Veel is hetzelfde, maar het is de cultuur en de mensen/landschappen die het verschil maken, leuk!

Eenmaal bij het Diakonessen werd ik vriendelijk ontvangen door de beveiliging met Surinaams accent en naar mijn kamer begeleid. De sfeer zat er gelijk goed in! Zuster Cecile woont nu in de Zusterflat en is gevoelsmatig weer terug op kamers! Haha! Zo kook ik mijn eitjes momenteel in de waterkoker en doe ik de afwas in de wastafel! Eenvoud siert de mens en terugkijkend op de afgelopen 5 maanden is dit nog best lux te noemen! Er staat een eenpersoonsbed ( mogelijk met voorbedachten rade…) een inbouwkast, bureautje, koelkastje, ventilator en mijn badkamer ( douche en toilet) deel ik met mijn buurmeisje. Een 20 jarige Surinaamse verpleegkunde student die hier samen met vele andere studenten woont. Op een steenworp afstand ligt het ziekenhuis waar je vanaf de voordeur en je balkon op uitkijkt, een groot wit gebouw met blauwe afwerking en het pad er naar toe is overdekt. Opnieuw kwamen er weer wat Afrika herinneringen naar boven, alleen is het ditmaal wat minder warm ( nog steeds warm hoor!) en zeker een stuk schoner. Al draaien ze hier niet om gevoelige zaken als ongedierte heen met hun ‘ rattenvoer’ bakken… ;)

De verpleegkundige dragen hier een wit jurkje met witte pantykousen tot aan de knie en witte sportschoentjes en het tempo was zo op het eerste oog… ontspannen ;)

De volgende dag maakte ik kennis met mijn contactpersonen waar ik al die maanden zo intensief mee gemaild had om alle zaken rond te krijgen. Ik zie mezelf nog vanuit Nepal contact opnemen met de Gemeente Nijmegen voor een verklaring van goed gedrag, en mailen naar het BIG register voor het bewijs dat ik nooit tuchtrechtelijk vervolgd ben als verpleegkundige of geschorst. Een hoop geregel! Al mijn originele diploma’s had ik meegenomen ( na eerder in gescand en toe gemaild te hebben) en toen restte er nog 1 ding te doen…. Het afnemen van mijn MRSA-kweek…

MRSA is de gevreesde resistente ziekenhuisbacterie die voor een patiënt met een weerstand van nul allesvernietigend kan zijn ,en je op kunt lopen in buitenlandse ziekenhuizen maar ook een varkensboer is veelal besmet hiermee. Echter heb je als gezond persoon nooit last van deze bacterie, en is het vooral praktisch gezien ellende om dit beestje bij je te dragen. Want zo moeten alle patiënten die getrouwd zijn met zo’n varkensboer, woonachtig zijn op een AZC of opgenomen zijn geweest in het buitenland altijd gekweekt worden en geïsoleerd verpleegd worden zolang de uitslag nog niet bekend is. Lees: als verpleegkundige zal als halve astronaut deze kamer moeten betreden om besmetting naar andere patiënten te voorkomen, en dat zijn heel wat omkleedsessies per dag…. Is zo’n persoon geen patiënt maar bezoek, dan is er geen vuiltje aan de lucht en mag je deze persoon ook gewoon een hand geven. Volg jij het nog? Weet jij veel hoe vaak je naast een MRSA besmet persoon bij het koffieautomaat hebt gestaan of op de dansvloer zweet/speeksel mee gewisseld hebt. Er zijn veel mensen besmet zonder dit te weten en dat maakt het beleid er omheen voor vele zorgverleners dan ook zeer frustrerend… vooral voor deze recalcitrante Zuster! ;)

Maar goed, de KWEEK! Keel, neus en…. Perineum! Voor de mensen die niet weten wat dit is, ik bedoel niet de Franse Pyreneeën, maar het stukje huid tussen je vagina en anus. Precies, je leest het goed… Ik was nog geen 24 uur in Suriname of ik mocht mijn broek uittrekken! Dat beloofd nog wat… ;) Ook goed om te weten dat het drie verschillende kweekstokken betrof, dus niet 1 stokje voor deze drie plekken, en dan ook niet in de volgorde: perineum, neus…keel…. Haha!

En omdat ik een week moest wachten op mijn uitslag en ik nog niet in de patiëntenzorg mocht, zat er niks anders op dan Paramaribo leren kennen. En dan begin je… Precies! Op de salsa dansvloer! De dag na aankomst had ik al mijn eerste les te pakken in een leuke salsaschool (Danszon) waar ik al snel nieuwe vrienden maakte! Het gehalte aan hoogblonde Nederlandse stagiaires ligt hoog hier, soms denk ik de enige brunette te zijn… maar er waren ook wat 30+ers en ook Surinamers doen aan salsa-les! Supergezellig!

Ik heb een Surinaamse Sim-kaart waarmee ik een taxi regel, het vervoermiddel in Paramaribo, en waarmee ik rustig aan alle leuke plekjes leer kennen. Er zijn veel gezellige restaurantjes, een heerlijk tropisch zwembad en lokale eetgelegenheden bij de waterkant. Roti, gebakken banaan, bami, nasi en kipsaté! Het is duidelijk waar de meeste mensen hier hun lekkere billen vandaan halen… en dat ik vooral salsa moet blijven dansen!

Inmiddels heb ik een leuke buurvrouw, Marlies, oncologie verpleegkundige. Samen doen we samen aan salsa met Ilva en Dieuwertje en kunnen we goed overweg met de verpleegkunde studenten die hier wonen, en waarvan er eentje ons de eerste zaterdag mee op sleeptouw nam! Of nou ja, het was eerder de goede vriend Miguel van Joan de student die ons met zijn auto de ‘andere kant’ van Paramaribo wilde laten leren kennen….. Ook wel de getto genoemd.

In no time zaten Marlies en ik onder een bananenboom voor een kleine houten woning een glaasje water te nuttigen met een goede vriend van Miguel, en zijn gezinnetje. Opnieuw waande ik mijzelf weer even in Afrika, alleen waren het opnieuw de kleren en vooral de gespreksonderwerpen die het verschil maakte….

Want…..Surinamers draaien er niet om heen! Het onderwerp seks lijkt geen drempel te ervaren wat ook wel zichtbaar is aan hun algemene flirtgedrag en sensuele moves op de dansvloer. Termen als “ Ik hou van je kont!” en “ Ik wil geen Hindoestaanse man want die kan mij niet geven wat ik nodig heb!” rollen hier al snel over de tong. Zo is een Tolly een penis, Coco zijn de ballen en een Pola een… je raad het al!! Het vrouwelijke geslachtsorgaan..  

Het is wat dat betreft een zeer open cultuur waar de mannen hun testosteron niet onder stoelen of banken schuiven. Net als hun flirtgedrag! Hetgeen wat nu met name het verschil lijkt te maken in vergelijking met een “ Jeroen” die wij daar, onder de bananenboom, als voorbeeld even in het leven riepen. Want hoe je het ook went of keert, en misschien spreek ik dan met name even voor mezelf, er is nu eenmaal een verschil tussen Jeroen en een Surinamer hier met gouden tand die “He schatje, lekkere kont!” naar je roept. Al zou Jeroen dit ook minder snel doen maar in beide gevallen moet je er hoe dan ook niks van hebben en is het zeker niet vrouwvriendelijk maar omdat het meer in de cultuur zit van een Surinamer zal je dit op straat als minder pervers beschouwen dan wanneer een Nederlander dit naar je roept. Gek eigenlijk….

Hoe dan ook, de toon was gezet! En dat maakte mij nieuwsgierig naar andere onderwerpen zoals: Wat is het verschil in de benadering op de dansvloer naar een Surinaamse dame en die van een hoog blonde stagiaire. Hanteer je dezelfde versiertechniek, of zit er verschil in? Aldus Miquel zat daar wel een verschil in. Zo stapt hij sneller spontaan op een Surinaamse vrouw af, of vraagt haar te dans terwijl hij bij het Nederlandse meisje eerst lang oogcontact probeert te maken voordat hij erop af zou stappen. Ze moet naar hem kijken, wilt hij de move maken. Al weet ik niet of dit de techniek is van elke “Stagiaire-jager”, een term die hier behoorlijk bekend is! Met name in de club ‘Loco’ hangen heel wat Surinaamse jongens rond, op jacht naar een blonde lok! En deze jongen heeft hetzelfde doel als een Afrikaan. Dit proces gaan we nog wel eens een keertje van dichtbij bekijken, of vanaf een barkruk ;) Lachen!

In de slaapkamer zou de Surinaamse vrouw het langer volhouden en begint het veelal al in de taxi naar huis. In tegenstelling tot de Nederlandse vrouw die pas omslaat in gedrag zodra de slaapkamerdeur dicht is. Ook plannen wij Nederlanders alles, was de ervaring, en dus ook de seks!

Wanneer je het van de vrouwenkant bekijkt zit er ook een verschil in de benadering van een Surinaamse man/Jeroen op de dansvloer. Veelal komt een Nederlandse man met zijn biertje in de hand op je af gestapt en luidt zijn versierpoging veelal in met een kreet als: “ Zo, kom je hier vaker?”  Terwijl een Surinamer waarschijnlijk achter je komt dansen en zijn eerste versierpoging aftrapt met een dansje. Een dansje die je dan ook eerder toelaat te gebeuren vanwege zijn ritmische moves in vergelijking met een Jeroen die toch veelal met minder soepele heupen achter je komt staan, mits die heel zat is. Het was hoe dan ook een hilarisch gesprek daar onder de bananenboom met een hoop vooroordelen maar met vrijwel 1 zekerheid: een Surinaamse man, die heb je nooit alleen ;)

Van schunnige taal naar formele taal! Want in het ziekenhuis waar ik vorige week donderdag uiteindelijk begonnen ben ( MRSA was negatief) is het vooral: “ Ja, dokter, nee dokter” en spreken de verpleegkundige elkaar aan met “ Zuster…..” gevolgd door de naam. Zuster Cecile past hier dus helemaal! Maar men spreekt elkaar ook aldoor met U aan, waar ik echt even op moet letten… En wennen… net als dat de patiënt je de hele tijd Zuster noemt…

Ik ben begonnen op de verpleegafdeling waar zowel zwangere als kraamvrouwen liggen. Deze afdeling ligt veelal vol en dan heb je het over een totaal van 32 patiënten, exclusief baby’s. De bezetting bestaat uit twee of drie verpleegkundige, 2 ziekenverzorgende en veel blonde stagiaires. Hoe doe je dit?! Zal menig collega zich in het Radboud afvragen?! Ja, dat is een ander verhaal waar ik graag op in gegaan was maar omdat wij hier dezelfde taal delen en zo’n blog openbaar is…. Houd ik mij ditmaal even in…;)

Maar dat ik de benen onder mijn lijf vandaan ren zal geen geheim zijn! Zo heb ik dan in een dienst 18 patiënten… waar ik alle papieren dossiers van moet schrijven, en terug ben gegaan in de tijd waarin ik als verpleegkundige begonnen was. Lab briefjes uitschrijven, medisch afsprakenblad, onleesbare handschriften, dossier van de arts, dossier van de verpleegkundige en elke collega van mij weet wat ik bedoel met: de rode pen.. ;) Ik werk in een toch wat hiërarchische werksetting en ondertussen help ik met protocollen opstellen en probeer ik mee te denken hoe men hier een OHC op poten kan krijgen, want dat was de vraag! En is de vraag….Ik hoop dat het lukt… want men werkt beduidend anders hier.. Mijn assertieve houding als verpleegkundige wordt mij ook duidelijk niet altijd in dank afgenomen.

Maar goed! Pittig is het wel, maar ik houd mijn rug recht, neus in de wind en niet mijn tieten naar voren maar juist mijn reet naar achteren! Dat werkt beter hier…. ;) En de omgang met de patient is geweldig leuk, heerlijk volk! Daarnaast krijg ik voor al mijn inzet niks betaald maar wel een gratis kamertje in de Zusterflat, 1 warme maaltijd per dag en…. SALSAAAAAA in Paramariboooo!!! Gisteren mijn eerste salsa certificaat gehaald en dus door naar level 2! En dit weekend heb ik een cursus Zouk en Bachata, twee nieuwe salsa stijlen!

Donderdag hebben we Koningsdag gevierd aan de pier van een groot hotel waar we onder begeleiding van de muziek van Marco Borsato in een taxi naar toe reden. Nooit eerder zat ik in het buitenland in een taxi met Marco! Haha! “ Fluister mijn naam…. ( deur open en uitstappen) EN IK KOM ER AAN!!!!” Dat zong ik natuurlijk mee wat niet vreemd klinkt voor de mensen die mij kennen… ;) Eenmaal binnen leek het wel alsof ik op het Faberplein stond, haha! Zoveeeeel Nederlanders! Frikandellen, kroketten, haring, kaas met augurkjes… en de kleur Oranje! Gelukkig ook veel Surinamers, gezelligheid! Paramaribo weet hoe ze een feestje moet maken! Wat zichtbaar was op de straten tijdens de avondvierdaagse. Oke, 10 km is een stuk minder dan de Nijmeegse Vierdaagse, maar wij dansen dan ook niet om de zoveel meter een kontschuddend stukje choreografie af. Respect hoor! En die billen….. Haha! Ooooooooh Heerlijk!!!!

Dus lieve mensen, het duurde even maar bij deze mijn eerste update uit Suriname! Oma, mijn meest trouwe lezer, het gaat goed met mij!!! En ja, ik ben al lekker een beetje bruin geworden… ;) Haha!

Dikke kus!!!