Ik ben er!!!

Jawel, daar ben ik dan met mijn eerste verhaal! Het kostte even wat schrijftijd maar vooral wat geregeld met internet… Wat overigens nogal een uitdaging is gezien de vele elektriciteit storingen… Yes I´m living on the edge… back to basic zullen we maar zeggen…. Haha!

Vrijdag was dan de grote dag, laatste spullen ingepakt, nog even langs mijn vader en oma uiteraard een laatste dikke knuffel geven! Soms denk ik wel eens, wat doe ik het arme mensje toch allemaal aan…. 91 jaar oud en weer in de stress omdat haar kleindochter er weer eens vandoor is. Anderzijds is dat misschien ook wel juist het geheime recept.

Moeders en Ralph brachten mij super lief weg, al was de spanning bij mijn moeder ook wel behoorlijk voelbaar, ook zij heeft het getroffen zullen we maar zeggen… Maar goed, ook op Schiphol een paar laatste tranen en daar ging ik dan, de poortjes door. Vreemd genoeg ben ik totaal niet nerveus geweest die dag, ik ging dit gewoon doen en had er al het vertrouwen in.

Mijn eerste vlucht was naar Frankfurt, eitje. Daarna door naar Addis Abeba, Ethiopië waar ik mijn ogen uitgekeken heb op dat primitieve vliegveldje met zoveel verschillende soorten mensen en waar ik een priester uit Malawi ontmoeten. Kijk, dat vind ik dus zo leuk aan dit! We hadden hele interessante gesprekken over religie, politiek, cultuur en zijn geboorteland. En omdat hij vanwege zijn ´beroep´ niet mag trouwen was ik veilig. Al ben ik niet teleurgesteld, nog vlak voordat we daadwerkelijk de Malawiaanse bodem raakte was daar mijn eerste huwelijksaanzoek. De eerste van een reeks die hoogstwaarschijnlijk nog komen gaan! Leer mij Afrikanen kennen….Haha!

Zijn naam was Daniel en zat naast mij gedurende de laatste vlucht. Hij was zakenman, handelde in telefoons en begon mijn brakke hoofd en wallen welke ondergedompeld waren in de mascara, steeds meer aantrekkelijk te vinden bij elke slok rode wijn die hij nam van zijn in het totaal… 3 flesjes. Wij moesten maar eens trouwen vond hij! Haha, nou ik gaf aan het wel even prima te vinden zo alleen want een man kan nu eenmaal je hart breken ..Onzin! Zei Daniel, niet elke man was zo! Die sterk bij zijn punt bleef omdat hij witte vrouwen nu eenmaal het meest aantrekkelijk vond! Naast zijn passie voor wijn.. Zijn vrienden vonden het samen met mij ook allemaal uitermate vermakelijk en lachte we er stevig op los! En net na de landing toen Daniel mij opnieuw op het hart drukte dat hij een goede man was ging zijn telefoon… met op de display……Sweetheart… Haha…

Om 14.30 kwam ik dan eindelijk na bijna 24 uur aan op de plaats van bestemming, Blantyre Malawi! Het zeer gemengde gezelschap van Afrikanen, Indiërs, Europeanen, mijn priester en aangeschoten Daniel stapte samen met mij uit bij dit piepkleine vliegveldje waar tot grote opluchting mijn te zware tas verscheen. Dat vond ik nog het meest spannende moment! Goed, door de paspoortcontrole, even wat euro´s omwisselen, mijn zooi op een karretje laden…. En weer naar een ander karretje verplaatsten omdat er achteraf maar 2 wieletjes functioneerde, ik lig dan echt dubbel, en naar buiten! Hallo Malawi! En hallo hitte! Pfffff…..En 26 mensen die iets van je willen. Nee hoofd koel houden, wat grapjes maken en wachten op mijn vervoer. Ik ben gelukkig wel wat gewend want anders kan ik mij indenken dat je daar niet zo lekker staat.

Na 10 minuten kwam daar mijn taxi aangereden en stapte ik bij een vrolijke man in die mij naar het guesthouse bracht! Een mooi huis omgeven door een prachtige tuin met mango bomen en andere fruitsoorten. De kamer was goed, de douche ook en na een klein rustmoment ben ik aan tafel gaan zitten met deze laptop die al snel de aandacht trok van Viktor, een vriend van Edward die hier werkt. Het duurde niet lang voor het tweede huwelijksaanzoek daar was die ik samen met de vele muggen om mij heen van mij afsloeg. Al moet ik toegeven dat ik nergens zulke goede afgetrainde lijven zie dan in Afrika… Maar eigenlijk is het ook gewoon triest, deze jongens willen gewoon graag een beter leven wat ik ze dan ook weer niet kwalijk kan nemen. Want onderweg naar het guesthouse werd het mij alweer snel duidelijk hoeveel mensen er in deze wereld in de armoede leven. Dat straatbeeld in Afrika is altijd levendig maar intens. Kinderen die pal naast de weg met hun kleine lijfjes in de viezigheid spelen, gehandicapten meer dood dan levend, met of zonder ledematen in de berm, vrouwen met emmers met water op hun hoofd wat er prachtig uit ziet voor een buitenstaander, maar natuurlijk in werkelijkheid heel treurig is. Zie ze hier maar eens uit te leggen dat wij onze drollen wegspoelen met drinkwater… en het liefst nog samen met wc papier waar bodylotion in verwerkt is… Het relativeren was weer begonnen!

De volgende ochtend stond ik vroeg op voor het ontbijt van 07±30. Ik werd wederom niet teleurgesteld, het was net als het avond eten echt lekker! Nog een beetje kletsen met Edward en Lotti, beide personeel, hun kippen bewonderd en om 9uur kwam de jeep aangereden met Sheila en haar man Everson. Een gillend vrouwtje vloog mij om de nek! Voor de mensen die niet weten wie Sheila, zij en haar man werken beide in het Trinity hospital en vangen al jaren studenten van de verpleegkundige opleiding in Nijmegen. Sheila is verloskundige en Everson is arts. En vorig jaar was de opleiding zo vriendelijk hun een keer naar Nederland te halen voor een paar leerzame dagen in onder andere het Radboud ziekenhuis. Mij werd toen gevraagd of ik Sheila 2 dagen mee op sleeptouw wilde nemen tijdens twee diensten. Het mens heeft toen haar ogen uitgekeken en door mijn stage ooit in Tanzania, begreep ik dat maar al te goed. Soms tot het beschamende toe…

Samen zijn we vanuit het Guesthouse naar het winkelcentrum gegaan waar de kerstballen al te koop waren en waar ik wat ongemakkelijk kon pinnen met een rij nieuwsgierige afrikanen achter mij, 3x 40 biljetten eruit vissen is nogal indrukwekkend. En zie dat maar even tactisch weg te werken… Ik ging van cup C naar dubbel D! Vervolgens een sim kaart bemachtigd en boodschappen gedaan! Even de basis spullen zoals wasmiddel en pasta bij Shoprite waar ik voor 50 euro aan boodschappen deed. Dit uiteraard inclusief de vis van Sheila.. haha.. Hun dochter Hope sloot zich ook nog even aan, een lieve jonge vrouw van 22 die economie studeert in Blantyre. Verder is er nog een zoon Promise, en hoe kon het ook anders…. Een dochtertje Faith… En dit meisje zit op een katholieke school waar de ouders niet mogen komen, er mag zelfs niet gebeld worden. Sheila en Everson hadden haar al 3 maanden niet gezien of gesproken. Stiekem gooide ze later wat snoepgoed over het hek in de hoop niet betrapt te worden. Ik was verbaasd en verbolgen, je kind niet mogen zien gedurende al die maanden dat ze opgesloten zit in een katholieke school?! Dat mocht niet van de nonnen… en waarschijnlijk ook niet van de mannelijke priesters… Ik hoorde als enige in de auto de alarmbellen al gaan…

Die middag sprak ik her en der al met wat nieuwsgierige locals gesproken ik voortdurend hetzelfde repertoire aan vragen kreeg, hun lijstje is altijd eenvoudig en voorspelbaar:  

Heb je kinderen, antwoord: nee

Ben je getrouwd, antwoord: nee

Ben je christen, antwoord: nee

`Ik ben echt even in de war!´ Zei een man bij de garage waar Everson een band wisselde. Elke Nederlandse vrouw die ik tref is net als jij, 30 plus, ongehuwd, geen kinderen of religie. Wat is dat toch! Ook hij gaf dezelfde verbaasde blik en openvallende mond die ik aldoor kreeg,  tot het punt dat ik er zelf bijna depressief van werd! Mijn uitleg, vrouwen in Nederland zijn zo zelfstandig dat ze geen man nodig hebben om hun te voorzien van praktische zaken zoals een huis, geld, auto waardoor je uiteindelijk op zoek gaat naar een persoonlijkheid, niks praktisch maar enkel op gevoel berust. Nu was hij nog meer in de war.. haha!

Maar goed, door naar een verlovingsfeest! Maar natuurlijk! En ik mocht mee! Ik, en mijn zeer charmante, inmiddels flink bezweette outfit en opgeblazen rode kop mochten plaats nemen in een lemen hut tussen allemaal opgedirkte afrikanen, EN Amerikanen! Jawel, het bruidspaar bestond uit een blanke amerikaanse man en een lokale Afrikaanse vrouw! Verassing! Beide waren docent op de ABC, African Bible College, en maakte samen een prachtig paar! Ik heb mezelf netjes voorgesteld en mijn excuses aangeboden voor mijn wat niet al te charmante verschijning. Ik maakte daar met mezelf de belofte dit land niet te verlaten zonder een mooie Afrikaanse jurk!

Na dit stevige programma was het om 16:00 dan toch echt tijd om naar het ziekenhuis in Muona te vertrekken, een rit van 60km… waar we door de conditie van de weg 3 uur over gingen doen. Off we go! Het was een ´gun jezelf een hernia weg´ waarin ik stof happend met een beetje geluk wat cellulitis kwijt raakte maar vooral mijn ogen uitkeek… 

De weg ging dwars door Afrikaanse dorpjes, we passeerde veel vrouwen die in de berm met hun kindjes stapeltjes mango´s aan het verkopen waren, bomen waar mannen onder ruste, vee die de weg overstak, fietsers met kippen en takken aan hun bagage dragers gebonden hadden… De omgeving werd groener en de zon zakte tot het niveau dat die prachtig rood-oranje kleurde. En daar pinkt ik in stilte even een traantje weg… ik was even heel trots op mezelf… Ik had het voor elkaar gekregen, na al dat geregel, gereis… zat ik met lieve mensen in een auto naar een prachtige zonsondergang te kijken en hoorde ik buiten vrouwen zingen.

Na 3 onstuimige uurtjes kwam we aan in Munoa waar gelukkig de elektriciteit terug was. Ik werd bij mijn huisje afgezet en begon alles uit de auto te laden.  mijn eerste indruk was gelijk goed! Eenvoud siert de mens! Ik had de keuzen uit 3 slaapkamers, er is een douche-toilet, keuken en woonkamer. En Martine het lijkt allemaal heel erg op ons huisje in Tanzania!

Mijn huisje bevind zich tussen de vele huisjes van ziekenhuispersoneel en we zitten op 3 minuten lopen van het ziekenhuis af. Althans in Nederlands ritme… door de extreme hitte ben ik genoodzaakt iets langzamer te moeten lopen. Iets verder de heuvel op is de kerk met uiteraard het mooiste gebouw ernaast waar de nonnen wonen. Die hebben het namelijk zoals vanouds weer eens keurig voor elkaar! Het is al met al een lieve vriendelijke betrokken gemeenschap en

Wat alleen wel een beetje lastig is, is het feit dat we sinds gisteren maar enkele uren per dag stroom hebben ( en dit is meestal in de nacht…) en…. Geen stromend water… Maar geen paniek! Er zijn meerdere waterpompen waar we water kunnen halen, echt bronwater! Spa Bronwater…. nu jij weer! Dus geen gebrek aan drinkwater. Vandaag met een hulpje van Sheila (en ze heeft er veel) naar de waterput geweest. Het arme kind liep met 40 liter op haar hoofd terug naar mijn huisje… ik had mijn nek gebroken maar stond in plaats daarvan aan 40 schreeuwende kinderen voor mijn deur ballonnen uit de delen. Ja ik ben ontdekt, de BN’er van het dorp is gespot!

Goed maar lastig is het wel… Gelukkig doet de douche het nog wel omdat de geiser nog even vol zit maar zonder elektriciteit geen koelkast… of licht. Of ventilator.. pfff de nachten kom ik door met natte doeken om wat af te koelen. Anders is het niet te doen joh! Mijn batterijen laad ik in de middag op in het ziekenhuis wanneer ze de generator aanzetten en in de avond zit ik met kaarsen. Morgen maar eens even wat meer zaklampen kopen op de markt! En koken heb ik vanavond leren te doen op een kolen barbecue. Ik wed dat jullie nu allemaal roerend in je cappuccino je afvragen wat ik hier in vredesnaam leuk aan vind??!! Nou daar vertel ik meer over in het volgende verhaal!

Dan kom ik met smeuïge verhalen uit het ziekenhuis!! En verder eet ik goed en voel ik mij op de hitte na…goed!!! Oh en de fotos verwerk ik ff via facebook. Anders eet het misschien teveel data weg!

Dikke kus van mij!!!