" Zuster" Cecile, en de 6 nonnen....

Daar was ik weer! Na een zachte landing begin ik nu na een week daadwerkelijk wat te aarde en wortels te schieten in de vruchtbare Afrikaanse
grond! Het gaat goed hiero, ik ben pas net een week verder, maar heb nu al zoveel meegemaakt! :) Hier mijn 2e verhaal, voetjes omhoog en pak wat popcorn zou ik
zeggen!

Het eerste weekend heb ik vooral georienteerd en geacclimatiseerd want de hitte is NIET normaal. Hoe te beschrijven? Alsof je te dicht bij het kampvuur staat..
Inmiddels schelen we zo´n 43 graden van elkaar, als jullie nog steeds op 1 graden zitten. Door mijn belabberde internet krijg ik maar weinig mee van de wereld
buiten het kleine dorpje hier. Al is dat niet echt te betreuren met de huidige berichten van onze clown in Amerika.
Hoe dan ook, nooit zal je mij nog een keer horen klagen over een warme dag, en daarom was ik dan ook de enige die maandag in de regen stond toen het na
een hoop trommelgeroffel dan daadwerkelijk een beetje begon te druppen. Die gekke blanke...Ik had serieus de kriebels in mijn buik toen ik die
donkere wolk aan zag komen! Als een kind zo blij! Deze omstandigheden (paar uurtjes elektriciteit per dag en geen stromend water in meer dan 40 graden!) maken echt dat je het kleine weer gaat waarderen. Serieus, probeer´het maar eens een avond zonder elektriciteit te doen! Maar dan ook echt niks he? Geen koffie, geen lamp, niet koken, zelfs geen wifi! Hooguit een kaars of zaklamp! Succes!

Maar goed! Afgelopen maandag ben ik dus begonnen in het Trinity Hospital. Een ziekenhuis in Muona met verschillende afdelingen en welke gefinancieerd wordt door de overheid.In vele opzichten lijkt het enorm op het ziekenhuis in Tanzania waar ik 13 jaar geleden (zeg ik dit echt?) stage gelopen heb. Gelukkig kan ik inmiddels wel wat meer dan alleen gazen vouwen...;) Alleen is de tijd hier in Afrika nog altijd wat stil blijven staan. Hoe is het toch mogelijk dat de wereld zo vreselijk onrechtvaardig in elkaar steekt? Terwijl er in het ene ziekenhuis moeilijk gedaan wordt over een shampoo fles die niet door 2 patienten gebruikt mag worden wegens infectiegevaar (?) hebben elders de vliegen de tijd van hun leven..En dat in een continent welke zo rijk is aan zoveel grondstoffen. Laten we het maar op de politiek in deze wereld houden.
Mijn hart gaat echt uit naar de mensen die hier in die stenen hutjes leven zonder elektriciteit, de armoede is zo intens, ik kan mij nu een klein beetje indenken hoe zwaar je leven dan is. Maar dan echt maar 5% ofzo, wat heb ik nu te zeuren zo achter mijn laptop!

Terug naar het ziekenhuis! Ja veel gebouwen naast elkaar met overdekte paden er tussen. De aanloop naar het ziekenhuis is stoffig, een zandpad met een winkeltje vooraan waar je onder andere snoepjes, wc papier, cola uit een glazen fles en beltegoed kan kopen!
Er is een apotheek, lab, OK, algemene afdelingen, mortuarium, insolatie, poli voor zwangere en voorlichtingscentrum voor de moeders, vaccinatiecentrum,
kinderafdeling en natuurlijk verloskunde.

Die maandag begon zoals altijd de overdracht om 07:30 waar ik keurig na "mijn Walk of Fame" langs allemaal lokals op de grond, met vrolijk noot op mijn roze klompen binnen kwam zetten:
"Goodmorning! My name is Cecilia and I´m from Holland! Were should I sit?" Zoals altijd werd er verlegen en nederig geantwoord en zodoende plofte ik neer op 1 van de vele plastic groene stoelen (gedoneerd door de laatste groep studenten uit Nijmegen!).
Na mij volgde er nog meer personeel waaronder artsen en de hoofdzuster die de overdracht coordineerde. De vrouwen hebben een kapje op hun hoofd en een witte jurk als uniform, de mannen uiteraard....niet, en de artsen die zichzelf belangrijk vinden dragen geen witte jas maar hun eigen kleding. Ze zagen er allen in ieder geval beter uit dan mij met mijn ontplofte rode hoofd en plakkerige haar! Je hebt hier echt meer aan kroeshaar dan een mooie stethoscoop! Alle uniformen zijn voorzien van een onderscheidend kleurtje op de schouder en zodoende kwam ik
erachter dat ik bij de juiste groep was gaan zitten. Namelijk de eerste jaars verpleegkunde studenten die zojuist hun eerste dag begonnen waren. En dat... schept een band!

Omdat Afrikanen behalve met een accent ook nog eens heel zacht praten, is zo´n overdracht zoals altijd... nauwelijk te verstaan. Al helemaal niet waneer er om 08:00
de klok 8 x geslagen wordt of een kind het op een krijsen zet. Vooral dat zachte praten is voor mij het probleem. En nooit lijkt iemand echt te luisteren. Het is
vooral het protocol volgen en that´s it. Ook bij een presentatie blijft de helft met zijn of haar rug naar de persoon in kwestie toe zitten. Wat onaardig vind ik zelf,
maar goed... wie ben ik?!
Van elke afdeling wordt het aantal patienten die opgenomen en ontslagen zijn opgenoemd en worden er casustieken welke extra aandacht nodig hebben doorgesproken.
Iedereen staart dan vooral wat voor zich uit, al bracht de man die van de week door een krokodil in zijn been gebeten was tijdens het vissen in een
rivier een eindje hier vandaan...( deze laatste 4 woorden zijn voor mijn oma) iets wat leven in de brouwerij! Al kan ik de nachtdienst niks kwalijk nemen,
zij werken van 19:00 tot 08:00... Ik heb inmiddels al meer kleur dan dat zij nog over hebben in de ochtend... "Go to bed you! You look like a Muzungu!" En overdag
slapen in deze hitte zonder wijn of pillen... Geen plakkerige uitgedroogde haar op mijn hoofd die er ook maar aan denkt dit een keertje te gaan ervaren!
Gelukkig zijn er wel wat artsen met kritische vragen, althans daar lijkt het op, ik versta er namelijk de helft maar van!

Ook ik mocht aan het einde van de overdracht mijn witte gezicht introduceren en dat deed ik natuurlijk als geen ander!
"Well hello! My name is Cecilia, from Holland, came to volunteer. I´m a qualified nurse mostly trained in Obstetrics, meaning that I havent taken care
of a man in the past 10 years since the never feel the need to push... But I´m willing the help where ever I can!"

Er werd gelachen, ik was meer dan welkom en zodoende begon de dag van orienteren en vooral.... veel handjes schudden! Omdat ik als gast van
Sheila ben gekomen, en daarom aardig wat bureaucratie heb weten te omzeilen is het van grote noodzaak dat alles volgens de regels verloopt. In deze wereld lopen ze nog een beetje achter in, nou ja... alles, maar vooral de hierarchie en belangrijk
gevonden worden is veel voelbaar. Al zegt dit niks over hun gastvrijheid en vriendelijkheid want allen zijn even aardig! Vooral mr Williams die zelfs een beetje Nederlands kan. "Goedemorgen Cecile, hoe gaat het met jou?" Super leuk!

De grote rondleiding begon! En al snel werd het mij wederom duidelijk dat we in een Afrikaans ziekenhuis beland waren...
en dat was niet alleen door de extreme hitte.. Een hartverscheurende huilende en radeloze moeder passeerde ons al snel omdat ze zojuist haar 13 jarige zoon
verloren had aan een infectie. Triest was de jonge jongen die een gebroken been had welke meer aan het infecteren was dan aan het genezen. Ik vrees het ergste voor deze knul die verdomme op school had moeten zitten en een leuke tijd met zijn vriendjes zou moeten hebben. Het enige wat hij nu doet is naar het plafond staren, dag in en uit in en goor bed. En zielig was het kleine jongetje
die naar de OK gereden werd voor een operatie aan zijn oog maar doodsbang was en in grote paniek huilend terug naar zijn vader probeerde te komen. Ach gut.... compleet overstuur hoorde je hem eenmaal op de OK nog steeds. Zijn vader stond wat verloren in de gang met tranen in zijn ogen op zijn lip te bijten. In alle stilte...ze zijn gehoorzaam...
De enige troost die ik kon bieden was een ballon die ik voor de kleine man opblies en alvast aan de vader gaf. Een post OK ballon...

Het ziekenhuis is bezaaid met familieleden op de grond, ze vullen de lucht met een stevige odeur en kleuren de vloer met hun prachtige doeken. Ze kijken mij nieuwsgierig aan zodra ik langs kom, ik groet ze met een lach " Mwauzuka bwanji?!". Sommige liggen er al dagen... Kindjes slapen bij hun moeder op de grond. Ze lijken de "Nee!" fase te hebben overgeslagen.
De rijen zijn lang, het geduld is groot en het tempo van het personeel zoals altijd... even traag.. Gelukkig ben ik dit gewend en kan ik er goed mee om gaan. Dossiers
zijn van papier en aan elkaar geniet, wattenbollen worden met de hand gedraaid, geen airco bij 42 graden, als de generator niet werkt zijn er geen OK´s, in de nacht
werkt men met zaklampen, bedden zijn kapot, verlosbedden (zijn van ons, die oude!) en infuuspalen verroest, de brancard werkt niet mee in de bocht,
alles is vies ondanks een hard werkende poets, er is geen bezoekers wc te vinden, laat staan CRM quotes.. ;) de HIP zou gillend weg rennen
en JCI zou de voordeur nog niet halen...Vermoedelijk niet eens de grens. En de patienten zijn onvoorstelbaar nederig en stil. Ja en Amen.
Tot zo verre heb ik geen enkele barende vrouw horen schreeuwen,  zelfs niet in de actieve fase of bij het geboren worden van het kind. Serieus niks, gewoon complete stilte met druppels zweet op hun hoofd en angst in de ogen. Op de twee dames op vrijdag na dan, maar zij waren 19 en 20 jaar oud... vooruit... En ze zouden elkaar aansteken werd mij verteld...Maar goed daarover later meer! Eerst door naar de apotheek waar ik dinsdag ging helpen en plaats nam naast de grootste non die ik ooit gezien heb. Je vraagt je af hoe deze vrouw aan dit postuur komt in Afrika,
het zal de suiker in de thee wel zijn... We raakte in gesprek en mijn wereld veranderde...

Omdat Zuster Christesta (die mijn inziens alles heeft om een rol in Sisteract te bemachtigen) zelf ooit naar Duitsand en Nederland was geweest, gaf ze aan medelijden met mij als blanke te hebben, wetende waar ik vandaan kwam. En ineens uit het niets, terwijl ik braaf pillen in een zakje deed, was daar de uitnodiging om bij hun in het nonnenklooster als gast te verblijven. Ja je leest het goed, in het nonnenklooster. Want daar werd gebruik gemaakt van de ziekenhuis generator tot in ieder geval 21`00 in de avond of langer en zou ik mij meer prettig voelen dan alleen in dat huisje waar ik inmiddels om 7uur in de ochtend al gestalkt werd door kloppende kindjes aan de deur. De Mzungu was ontdekt! Ze klommen zelfs al in de bomen, om ook maar iets te kunnen zien. Ja populair zijn... heeft een prijs... ;)
Vooral de gezelligheid sprak mij wel aan! Want ja, het was toch best stil alleen in dat hutje in de avond, met mijn kaarsje...belabberd internet en een boek. Kijk
ik kan mij prima aanpassen aan de elektriciteit en water problemen, het is zelfs verdomde leerzaam dit eens te doen als Europeaan, (nu licht hebben in de avond is serieus een luxe geworden) maar de stilte in de avond en het niet kunnen slapen van de hitte maakte dat ik volmondig JA zei!

Na mijn dienst pakte ik al mijn spullen weer in en wachtte ik totdat er om 17:00 een auto aan kwam rijden met een oudere non achter het stuur geplakt! Serieus, als
in de film! Haha! Daar kwam ze hoor, hobbel de bobbel in een enorme witte jeep met haar nonnen kapje op. Het was Maria Theresa! Een gepensioneerde non van 67 jaar!
Ik gaf haar een dikke knuffel en laden mijn spullen in, "Vamos a la klooster!!"
Zo´n 3 minuten later gingen we door een poort waar ik al snel begroet werd door vele kindjes en nog meer nonnen! Het ontbrak hem net aan bloemen die naar mij toe gegooid werden of iemand die huppelend met een mandje onder de arm van een heuvel met madeliefjes aan kwam rennen. Je had me moeten zien! Hilarisch!
Ik reed een serene wereld binnen met een prachtige grote tuin vol met bloemen en fruit, en kreeg een prachtige kamer in een groot klooster welke in de jaren 60
door de Duisters gebouwd is. Wauw! Wat een hoop vriendelijke lieve gezichten en het hele idee vond ik echt zo briljant!

Het was die avond dat Zuster Cecile, officieel, "Zuster" Cecile werd... :)

Ik pakte mijn spullen uit, schonk een glas water in uit een urine bokaal die ze hier als waterkan gebruiken (24 uurs urine sparen zal voor mij nooit meer hetzelfde
zijn! Hahaha!) en nam een douche, of nou ja een Afrikaanse dan.
Met een kleiner bakje schepte ik water uit de ton en zodoende doopte ik mijzelf in de zeep. Wat ik gezien mijn nieuwe huisvestiging wel een gepaste handeling vond.. ..;)
Eenmaal afgedroogd werd het al donker en hoorde ik in de verte de nonnen zingen tijdens hun gebed, een prachtig geluid... Ik lachte in mijzelf,
schoon, veilig, gelukkig... Ik was nog geen week weg en had al zoveel meegemaakt!

Na deze douche vervolgde ik mijn weg door het enorme gebouw welke op christelijke wijze ingericht was. Vele ogen staarde mij aan vanaf de muur. Ik voelde mij net Belle uit Belle en het Beest die voor het eerst op onderzoek uit ging, en kwam al snel bij de woonkamer aan waar ik plaats nam tussen Sister Margaret, Sister Christesta, Sister Dora, Sister Maria Theressa, Sister Catherine en Sister Lucy. Allen varierend tussen de 32 en 67 jaar oud. Samen zaten we voor de televisie met een bord op schoot naar het nieuws en videoclips te kijken. Lees goed: Ik zat met 6 nonnen vanuit een luie stoel videoclips te kijken van hiphop sterren uit Malawi welke omringd waren door dansende vrouwen en een hoop goud om hun nek.
Ik keek om mij heen en kon mijn enorme glimlach niet onderdrukken, dit bedenk je toch niet?! En wat heerlijk om weer tv te kunnen kijken!
Het eten was geweldig! Ik benoemde Lucian de kok, "The King of the kitchen!" En sliep die nacht als een roosje met mijn ventilator.

De afgelopen dagen heb ik geprobeerd zoveel mogelijk te helpen waar ik kan met huishoudelijke taken. Ik heb zelfs al pannenkoeken gemaakt! Ze wisten niet dat je dit ookmet bijv bananen kon doen. En ook al is er huishoudelijke hulp, mijn wasjes doe ik liever zelf. Ik kan toch niet mijn kante strings hier ergens aan een lijntje buiten hebben hangen...;)
Ik ben beleefd en voorzichtig met mijn kleding, woorden en uitspraken al merk ik dat de dames mijn vrolijke enthousiaste aanwezigheid ook wel weten te waarderen. Ze
hangen aan mijn lip zodra ik verhalen vertel, ik krijg sommige aan het dansen tijdens het afwassen, de zelfbedachte liedjes zijn al in de maak en toen ik afgelopenvrijdag naar de discoavond van de studenten ging moest ik ze eerst nog even mijn outfit laten zien. Gillend van plezier kreeg ik goedkeuring voor mijn outfit, ik mocht een biertje van ze drinken en er werd me zelfs nog een geurtje aangeboden voor het geval dat ik met een jongen zou dansen! Haha!
Nee zei ik, ik ben nu een Sister dus ik doe niks. Ze vonden het prachtig! Het zijn soms net pubers in een volwassen lijf! De schatten!
Ik denk een positieve draai aan de sfeer hier in huis te geven, een frisse Hollandse wind! En zij leren mij soms helemaal niks te zeggen, wanneer ze bijv aan het bidden zijn voor het eten. We leren van elkaar..... " I quess the Lord works in mysterieus ways... " ;)

En nog even snel die disco, want wat was dat geweldig om mee te maken! Hier in Muona is er 2x per jaar een disco avond voor de verpleegkunde studenten en de leerlingen van de middelbare school. Ik werd opgehaald door Steve en Peter (2 vpk studenten) die eerst gekeurd werden door Sister Catherina, en samen liepen we in het donker naar het feest gebouw ter grote van een sportzaal op 3 minuten verder op. Natuurlijk betaalde ik de entree voor ons drie en de drankjes en namen we plaats voor het podium, er zou namelijk eerst een show komen!
De DJ zat al klaar op het podium onder de flikkerende TL verlichting omdat de generator wat problemen had, en de muziek stond loei hard. Dat is nl tof.. ;)
Het varieerde van Rhianna tot lokale muziek en de leerlingen waren allemaal enorm opgetogen! Ik was de enige blanke maar keek vermakelijk om mij heen. De eerste act was een jongen die ging rappen, alleen stond de microfoon zachter dan de muziek... wat niemand schijnbaar hinderlijk vond want hij had een enorme fanclub! Aandoenlijk!
Gevolgd door een dansact van twee meisjes wat mij deed herinneren aan de muziekexpressie avonden op mijn oude middelbare school, alleen schudde ik toen wat minder met mijn kont... Twee andere meisjes deden een playback act zonder de tekst te kennen maar ze hadden een coole zonnebril op, en als laatst was daar de Catwalk!
Zien en gezien worden was de trend van de avond, waar ik als Mzungu onbewust al aan mee deed. Met mijn biertje zat ik het hele spektakel te bekijken en ik was in
mijn nopjes! Hoe geweldig dat je het ene moment op je eigen bank zit, er het volgende moment onderdeel en getuigen mag zijn van zo´n avond?!  
Na de show was het tijd om te dansen! En dat heb ik dan ook zeker gedaan! Een danspartner vinden was niet zo moeilijk, moeilijker was eerder er vanaf te komen! Wat ook wel weer zeer lachwekkende momenten met zich mee bracht. Al met al, een leuke avond die ik nooit zal vergeten!

Mijn dag ziet er als volgt uit.

Om 06:25 gaat mijn wekker en ga ik even 5 minuten buiten zitten. Dat is 1 van mijn favoriete momenten van de dag, dan ben ik alleen, is de zon net op en is de temperatuur lekker. Om 07:00 neem ik plaats aan de ontbijttafel in mijn maagdelijk witte uniform... ik pas mij altijd snel aan... ;) En eet ik een boterham met pindakaas.
Om 07:15 loop ik aan en ben ik 10 minuten later bij het ziekenhuis. Mijn weg is langs een school en waterput dus het krioelt al snel van de kinderen om mij heen.
"Mzungu! Mzungu!" (blanke) al hoor ik gelukkig ook al steeds meer "Cecilia!" De klassen hier bestaan soms uit meer dan 100 kinderen, dus wordt er ook vaak les gegeven onder de boom.
Soms heb ik een groepje meisjes achter mij aan lopen en dan gaan we dansend over het zandpad. Ze doen mij na en zodoende ben ik moeder de gans met een vrolijk lachend showballet achter mij aan. " Hoofd, schouder, knie en teen, knie en teen!"
Bij binnenkomst neem ik plaats bij de onverstaanbare overdracht, zet mijn luistergezicht op en vervolg daarna mijn weg naar Maternity.
Verloskunde.

De post is in de midden, de verloskamers zijn rechts waar 2 van onze oude verlosbedden staan! Al hebben ze nu een volledig matras ipv twee delen en zijn ze zo verroest dater geen dwarsbed meer van te maken valt.
In deze eerste week heb ik vooral geprobeerd mijn collega´s te leren kennen, en nog belangrijker, zij mij. Het is van belang om eerst een goede bodem te creeren! De sfeer te proeven en de kat uit de boom te kijken. Hoe wordt er gewerkt?
De verpleegkundige hier worden ook getrained tot verloskundige/midwives, al werk ik nu vooral met jonge jongens die veelal met hun telefoon naast de patient staan
te appen maar desondanks hun documentatie ook wel serieus kunnen nemen. Ik noem ze een " Midmen".  
Hun kennis ligt behoorlijk hoog, hoger dan hun tempo, alleen de ervaring is er nog niet echt. Dus samen komen we een heel eind!
De bevallingen gaan vrijwel net zo als in Uganda, alleen geven deze vrouwen dus vrijwel geen kick. Sheila vertelde mij later dat in sommige dorpen deze vrouwen verteld wordt dat het kindje, of zij zelf, komen te overlijden wanneer je schreeuwt tijdens je bevalling. Nou en dat werkt.
Het enige moment wanneer je ze wel iets hoort is wanneer er na de geboorte nog even lekker gegrabbeld wordt in de grabbelton! Hoppa, er vol in met een stuk gaas of je complete hand om met wat geluk er nog wat stolsels uit te slingeren! Ik word er zelf al naar van!

Wat ik vooral veel gedaan heb is opruimen om het voor mijzelf wat meer overzichtelijk te maken, ik probeer veel kinderen huid op huid te leggen (wat hier niet gebruikelijk is ) en ik voorzie de barende een beetje van frisse lucht. Ik wapper er heel wat op los met een papiertje of stuk karton want baren in 42 graden is NIET normaal!
Coachen is lastig want vele spreken geen engels en puffen? Daar doen ze niet aan.
Allen liggen tijdens hun bevalling op een niet absorberende mat op een plakkerig plastic matras waardoor het een heerlijk zooitje bij elkaar wordt.
Na een bevalling zitten ze helemaal onder de viezigheid, en er is geen mogelijkheden om te douchen doordat er nu geen stromend water is dus vegen we ze droog met hun
doeken. De vrouwen maken daarna zelf een soort van bosjesman onderbroek met een touwtje om hun middel en een opgevouwen lab tussen de benen, pikant! Maar creatief!
De vliezen laten ze hier zo lang mogelijk staan om de kans op HIV transmissie te verkleinen en ze beoordelen elke 4 uur om infectie te voorkomen. Daar kan ik niks tegen
inbrengen al is het soms wel wat lastig. Tussendoor wordt er met een toeter naar de foetale hartslag geluisterd en word er een bloeddruk gedaan en een temperatuur
gemeten. Die lastig is want hoe betrouwbaar is deze onder de arm bij 42 graden...? Ondertussen vliegen de vliegen van de ene vulva naar de andere....
 
Er is een kraamkant en zwangere kant alleen heb ik nog geen zwangere opnames gezien. Er komen met name vrouwen die vaker bevallen zijn, en veelal baby 5-6-7 eruit komen poepen. Om deze reden dus nog geen PE kandidaten getroffen.
Wel heb ik al veel bevallingen gezien, de dames komen vaak binnen wanneer ze al een eindje op weg zijn dus het is vaak zo gepiept! Na de geboorte mogen ze even uitrusten of ze staan zelf al 1 minuut later naast het bed met hun bosjesman string, en gaan dan of naar huis of ze blijven nog even hangen in het ziekenhuis.

Om 10:00 is er theepauze met een gekookte aardappel! Al sla ik deze ronde vaak over, ik blijf liever nog even op Maternity.
Om 12:00 moet ik even terug naar het klooster voor de lunch, wat ik uit beleefdheid maar doe terwijl ik soms liever gewoon wil blijven wanneer er vanalles gebeurt! Zodoende heb ik wel al wat bevallingen gemist... Maar I don´t want to look a gifted horse in the mounth!
Na de lunch weer terug tot een uurtje of 16:30 en dan door naar mijn tweede favoriete moment van de dag. De douche en even bijkomen.. De dagen zijn zwaar door de hitte. Ik heb al om een diploma gevraagd voor wanneer ik deze hitte straks 5 weken overleefd heb. Daar kunnen ze hier hartelijk om lachen! Ja, ik ouwehoer aardig wat af hier!
Om 19:00 gaan we eten, veelal met een zaklamp want de elektriciteit is er pas in de nacht weer, en dan enkele uurtjes... Ook de generator heeft nu problemen. En om 20:00 ga ik dan naar mijn kamer om nog een boekje te lezen. Klinkt goed he?! Haha! Ik heb straks heel wat in te halen met Tanja in Johannesburg, en ik ga los in Mozambique!

Natuurlijk zijn er ook heftige momenten, zoals woensdag toen ik een zwaar ondervoed kind in mijn armen had. Ik ging af op zijn zielige huiltje toen ik waterballonnen aan de rest van de kleine patientjes aan het uitdelen was. Het kind was niet in staat om zijn pap door te slikken, dus een maagsonde lijkt mij? Vroeg ik aan de dienstdoende kinderarts die mij vertelde dit voorgesteld te hebben, maar de moeder (ik denk 18 jaar ofzo) had dit geweigerd. Uh? Wat? En daar wordt het dan bij gelaten? Nou zou je haar dit misschien opnieuw even willen voorstellen? Want dit kind is aan het lijden. Ditmaal stemde ze in, ik denk dat ze uit onwetendheid en angst eerder had geweigerd.
Huilend stond ze naast haar kind toen we de maagsonde plaatste. Ach gut... Direct gestart met bijvoeden, wat niet heel snel ging omdat het enige spuitje wat op de sonde paste, die van 5 ml was.... En de plakkers op zijn wang, niet bleven plakken... Milou je bent zeer welkom hier!!!
Er wordt best wat geweigerd. Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld. Eerste zwangerschap, jong meisje van 19 jaar. Na zo´n 30 min persen en weinig vooruitgang bleken we ook een aanhoudende foetale hartslag van 198 slagen/minuut te hebben ( lang leve de doptone!). Oke jongens, wat gaan we doen? VE? Sectio? De dokter werd erbij gehaald die 10 minuten lateraan kwam lopen. Nog steeds een foetale tachycardie, dit kind moest geboren worden! Het voorstel was een sectio, prima! Laten we gaan! Eh, de ouders en de man van het meisje
weigeren. Wat?! Ze wat?
Oke, dit was nieuw voor me... Dat er niet gerend wordt ben ik wel gewend, maar helemaal niet naar de OK? En nu dan? Terwijl ze nog steeds met de ouders in gesprek waren en de rest er een beetje lacherig bij stond (we verloren tijd) besloot ik het hier niet zo maar bij te laten, en nam het over. Persen! Met succes! Er werd een episiotomie (knip) geplaatst (met scheermesje) en het kind werd geboren, slap. Op de opvang tafel in samenwerking met de anesthesioloog nog gepoogd wat leven in dit kind te blazen maar we waren te laat. Geen ademhaling op eigen kracht en geen benodigheden om hem hier verder mee te helpen. Ja en dan kan je nog maar weinig betekenen, en heel eerlijk gezegd vroeg ik mij ook af of we dit ook nog moesten willen. De schade was te groot, een adequate behandeling niet mogelijk.
Van je ouders moet je het hebben! Ik vernam later dat het meisje hier de schuld van zou krijgen, al is er 1 pluspunt: geen litteken voor haar op deze jonge leeftijd.
Ik hoop maar dat dit de beweegreden was van haar ouders. Maar goed, begrijpen zal ik het hier toch vaak niet doen...
Niet veel later lag het kind grauw van kleur te gaspen. Het laatste stukje.. Wat voor de verloskundige die net terug was van haar pauze niet voldoende reden was om niet opnieuw de ambu ballon erbij te pakken.
"I will bring it back to life..." Nee sorry, kun je misschien wat respect voor dit kind opbrengen en het gewoon met rust laten? Ohja en toen was ze ook nog geirriteerd
dat ik het kindje nog niet gewogen had... Als mijn blik kon doden... Dat zijn lastige momenten, want ik kon haar wel een klap verkopen of vol de discussie aangaan, maar ja.... en dan? Ik kom net kijken, in hun wereld... en hoe ver kun je gaan in de communicatie in deze cultuur, daar ben ik nog niet achter. Dus ik houd me koest.
In Malawi is het niet gebruikelijk om het kind dan bij moeder te leggen, ik heb wel het belang hiervan bij hun op het hart gedrukt maar uiteindelijk hun manier
gerespecteerd. Ik heb nog wat weken voor de boeg en je moet schipperen.

Zo, even een luchtig eind aan dit lange verhaal! Excuus! Haha!
Ik hoop dat het lukt om wat foto´s te uploaden en anders volgen die op facebook!

Dikke kus van Cecile! Alles gaat goed!!! :)
 `
Ohja! En als het gaat sneeuwen bij jullie, gooi dan effe een bal met mijn naam erop deze kant op!!