“ Dollydot Dora en DE testikels…"

Daar was ik weer met nieuwe verhalen uit het stomende Afrika! En het gaat goed!

Ik zit steeds lekkerder in mijn vel hier, die overigens nog steeds niet heel erg bruin is want zonnebaden bij 44 graden is gewoon echt geen optie, net als in mijn bikini verschijnen in een nonnenklooster... Al zou topless over de markt lopen een idee zijn, tieten zijn hier nl erg in de mode. Maar ik settel steeds beter en begin nu echt mijn draai in het ziekenhuis te krijgen, wat ergens jammer is want over 2,5 week ben ik alweer weg… Ik kom nu ook echt tot het punt dat ik de mensen, die ik steeds beter leer kennen en mijn vrienden worden, ook echt ga missen. De praatjes, goede gesprekken, het lachen, de vriendelijk zwaaiende patiënt, die lieve kindersnoetjes en de dansjes met de dames van de poets en de kinderen onderweg naar het ziekenhuis.  Ik integreer. Ik zie de gaten in de douchedeur niet meer, mijn bed ligt steeds beter, ik schrik niet meer zo van een kakkerlak bij de wc of een verdwaalde geit in het ziekenhuis en zelfs drinken uit een urinebokaal begint gewoon te worden…

Daarbij heeft de vriendelijke verstandelijk gehandicapte van het dorp een oogje op me (het zal weer eens niet zo zijn…), kan ik eten met een spin op de muur zo groot als mijn hand, blijkt onze 7e non een keukenprinses te zijn (Zelfs pizza!) en hebben we vooruitgang in de elektriciteit! Sinds begin vorige week lijkt het beter te gaan en dat is zo heerlijk! Een keer afwassen zonder zaklamp op je kop is echt een verbetering te noemen. Het scheelt een hoop beesten in je gezicht… En elektriciteit betekend ook stromend water! Oftewel een douche! Wie het kleine niet eert….

Desondanks dat had ik vorige week maandag een mindere dag…. Ik denk dat ik toch een beetje te veel hooi op de vork had genomen en een ventilator die in de nacht ineens aanslaat omdat de elektriciteit terug is terwijl jij net het kookpunt bereikt hebt, werkt ook niet echt mee. Dan ga je van standje oven naar standje koelkast. Ik stond op met hoofdpijn, nekpijn en misselijkheid… Yep, die ken ik. Dreigende migraine… Al dacht men hier in het klooster gelijk aan malaria. Nou dames, wees gerust, dat is het laatste waar ik aan dacht! Ook al merkte ik dat ik die opmerking niet helemaal los kon laten, het zou toch niet? Van de nonnen moest ik thuis blijven maar dat is voor mij nooit echt een optie. Dus schouders eronder en naar het werk!

Misschien dat het aan mijn gezicht af te lezen was dat ik wel wat steun kon gebruiken toen mij tijdens de overdracht tussen zo´n 50 werknemers werd gevraagd het gebed in te luiden… “ Oh boy….” Waren letterlijk mijn eerste twee woorden… Nou ja, het heeft ook 3 letters dus het kon er mee door, vond ik zelf. Weer die kin naar mijn borst (misschien kwam die nekpijn daar wel vandaan) en net voordat ik wilde starten kwam Sheila gelukkig to the resque die aangaf dat het ook in mijn eigen taal mocht. Beter! “ Nou allemaal, hartstikke bedankt dat ik hier mag zijn, laten we er een mooie dag van maken en doen waar we voor gekomen zijn!” Iedereen was tevreden, mijn hartslag zakte weer tot een normaal waarde ( dit was echt even gênant) en de dag was begonnen!

Op de verloskamers lag een vrouw druk te baren. Zweetdruppels op haar voorhoofd en neus, gekleurde doek om haar middel, borsten ontbloot, de bekende geur, 4e kind en 7cm sinds ergens midden in de nacht. De gordijnen hingen scheef om haar heen en zoals altijd …was ze alleen. Partner of familie mag er niet bij zijn. Men zegt dit te willen verbeteren maar ik heb er nog maar weinig van gemerkt.

Het kind lag schijnbaar verkeerd ingeparkeerd en had het niet zo leuk meer in de buik werd ons verteld. Op dit soort momenten is het best een uitdaging voor mij, ik ben een CTG gewend en de doptone geeft wel een hartslag weer maar ik zie geen patroon. Ik hoorde wel verlate deceleraties, maar wat gebeurt er nu precies daarbinnen? Hoe groot is de foetale nood? En deze vrouwen zijn zo goed als stil, dus aan hun kan ik ook maar lastig aflezen hoe het gaat. Drukgevoel? Zakt de contractie af? Wat voel je? Hoe voel je je?! Het ontbreek mij vaak aan veel informatie. Daarbij snak ik soms echt naar een van onze eigen verloskundige/artsass, eentje waar ik zaken mee kan doen en bij wie ik gelijk weet waar we aan toe zijn. Maar goed, even schakelen en aanpassen want zo werkt het hier niet. Hier bepaal ik het termijn aan de hand van een meetlint en zit ik met een klokje en met mijn hand op de buik de contracties te monitoren. Minder dan 20 sec is mild, 20 tot 40 sec medium, 40 tot 60 sec sterk. De mate van indaling wordt uitwendig om de zoveel uur met de handen beoordeeld waar ik nog een beetje op moet oefenen. Net als luisteren met die toeter nu de batterij van de doptone leeg is…dat is echt lastig joh!

Goed, en nu? Vraag ik aan Bonvish, de gekwalificeerde verpleegkundige te midden van een groepje mannelijke verpleegkundige in opleiding die er vooral een beetje bij hangen. En dit mag je letterlijk nemen…Ik kan heel goed met ze hoor, we lachen en kletsen heel wat af en aan het einde van de dag kunnen zij beter inwendig beoordelen dan ik… maar op dit soort momenten kan ik ze wel wat aan doen. Ze bezitten absoluut veel kennis, doen meer dan wij in Nederland maar dit uit zich moeizaam in de praktijk. Hop hop mannen, situatie verdenking foetale nood, kom eens in beweging! Dr Joel kwam erbij die eerst even zijn appje af moest schrijven voordat hij zijn handschoenen aantrok en omdat dat er (heel verstandig) altijd twee zijn, is dat niet zomaar gedaan. Ik noemde hem overigens Roos die dag, hij had een UMCN uniform jasje aan waar achterop de rug in het rood Roos was afgedrukt.

Om 09:45 werd het besluit genomen dat we naar de OK gingen, om 10:10 hadden we haar op de brancard, om 10:20 hadden we de brancard daadwerkelijk door de deur heen gekregen, om 10:25 stond dr Joel/Roos in zijn boxershort in de gang zich om te kleden, 10:40 lag de patient op de OK tafel, om 10:50 stond dr Joel/Roos ruzie te maken over de voorraad desinfectans met een OK medewerker, om 10:55 was dit nog steeds het geval… En om 11:04 hadden we een baby! Eentje die gelukkig huilde! Navelstrenggassen worden niet afgenomen ( de vraag is ook wat de meerwaarde ervan zou zijn in deze setting), de Rhesus factor/bloedgroep wordt niet bepaald.

Feitje;

Per nacht betalen mensen hier 25 eurocent, dit is exclusief medicatie of operatie. Bij ontslag moet men de rekening betalen, wanneer dit niet lukt worden ze geregistreerd en moeten ze later de rekening betalen. Dit gebeurt natuurlijk vaak niet meer, en daar is dan een speciaal potje voor welke gespekt wordt door donaties.

Bevalling, ongecompliceerd; 6,21 euro

Sectio; 37,50 euro

CAD; 1,30 euro

IV; 0,68 euro

AB; variërend tussen de 0,68 euro en 18,63 euro

Pethedine IM; 0,87, Diclofenac IM 0,56, diclofenac oraal 0,04cent net als de paracetamol. Simone Willems, bedankt voor je bericht! Zoals je ziet kan het goedkoper! ;)

Een flesje water kost hier 43 eurocent, een lolly 6 eurocent. Ee retourtje met de fiets taxi naar de markt kost 0,25 eurcocent, 1 kilo bloem kost 75 eurocent, een biertje ook. Nu ik dit opschrijf vraag ik mij waarom ik in vredesnaam niet meer bier drink…

Ik ben er bij gebleven met dit mooie mannetje totdat de OK klaar was, en omdat er hier geen verkoeverkamer is konden we direct door naar de afdeling. Anders wordt het kind buiten aan de familie gegeven. Opnieuw weer het gehannes met die brancard maar met wat teamwork lag de kersverse moeder iets later op haar gore doek in een bed bij te komen. Kind aan de tiet, eind goed al goed! Bij mij drupte het zweet uit elke denkbare porie en begon de eerder onderdrukte hoofdpijn weer terug te komen. Het was mooi geweest voor vandaag, ik was kapot en besloot het om 12:30 voor gezien te houden. Die middag ben ik na mijn douche op bed gaan liggen, even niks. Later die middag maakte Sister Grace een heerlijke tosti uit de oven voor me. De lieve schatten waren echt bezorgd, ik wenste hun een goede nacht en ging om 19:00 slapen…

Dinsdag voelde ik mij beter en moest ik vroeg op! Want om 06:00 ging ik met Frank ( een vriend van Sheila en chauffeur) naar Blantyre om onder andere mijn visum te verlengen. Deze was namelijk maar 30 dagen geldig, en ik zit er net iets langer! Blantyre is de stad waar ik ook op aangevlogen ben, het ligt 60km van Muona af maar je doet er 3uur over…. Dit komt omdat een tijd geleden de weg opgebroken is door flinke regenbuien en er nu een andere route genomen moet worden. Eentje deels over een goede weg, en de andere helft is hobbel de bobbel. Zand, stenen, dorpjes en een hoop kleine kindjes die met open mond de auto inkijken welke net op tijd dicht is om er “Mzungu!” uit te persen. Frank, die vrolijk mee zwaaide en voor dit retourtje 6 euro vroeg, had het gevoel met de koningin op stap te zijn. Hij was mijn driver, ik zijn DJ. Met mijn iphone speelde ik vele nummers af en vooral Kingston town van UB40 was zijn grote favoriete. We hadden het gezellig samen en probeerde ik elkaars taal de woorden koe, kip en geit te leren. Toepasselijk want zo´n rit is een ware hindernisbaan met die complete dierentuin op de weg, en je moet oppassen want dood rijden is geen optie. Het is eten!

Na ruim een uur voelde ik mijn blaas al krampen… shit, ik moest plassen. Toch  jammer dat die blaas niet net als zo´n blinde darm een orgaan is dat je kunt missen… Ik lichtte Frank in en hij besloot te stoppen bij de eerst volgende basisschool waar we al snel aankwamen. Ik moest 1 van die huisjes hebben daar bergopwaarts, precies ja, nou dat kan ik! Daar lag niet zozeer de uitdaging in, dat was eerder dat huisje bereiken zonder veel aandacht te trekken van die honderd kinderen… Alsof ik een prop honing was en de kinderen bijen, had ik binnen een mum van tijd vermoedelijk meer dan 50 kinderen voor me staan. Hallo, ja…ik ben een Mzungu en ook die moeten plassen! Ik kon niet anders dan lachen, daar stond ik dan naast een klein stenen huisje te wachten op een sleutel die al snel door de leraar gebracht werd, met een volle blaas omsingeld door vele kinderen. Hahahaha! Ik heb al veel uitermate bijzondere wc momenten gehad in mijn leven, maar deze spant de kroon! Hutje in, door de knietjes ( pas de eerste keer sinds vertrek!) even mikken, sleutel droppen bij de docent onder de boom en onder begeleiding van vele kinderen terug de auto in.

Na zo´n 3 uurtjes kwamen we aan in Blantyre, de grote stad. Het was er een stuk koeler, de mensen hipper, ik was niet meer de enige blanke en het Immigration office was zo gevonden. En dit zijn altijd interessante momenten, want die ambassades doen waar ze zelf zin in hebben. Frank bleef op mij wachten terwijl ik de straat over liep op zoek naar de ingang. Alle ogen weer op mij gericht, niks van aan trekken, gewoon doorlopen. Ik moest me melden bij loket 24, wat gelukkig betekende dat ik de grote rij met wachtende mensen voorbij mocht gaan. Even een poppetje wakker schudden achter het loket, formulier invullen, naar de interne bank om zo´n 7 euro af te rekenen, terug naar het loket en ik was weer een stempel rijker! Het viel mij alles mee en we konden door naar Shoprite ( vermoedelijk nog steeds hetzelfde Ellen!) voor wat boodschappen. Heerlijk om weer even met een karretje langs vriesvakken te lopen! Al met al een goede dag waar ik ook nog een mooi stuk stof kocht voor een jurkje. Gelukkig was Hope, de dochter van Sheila, hierbij aanwezig want het was een behoorlijk overweldigende markt. Veel mensen, kraampjes, kippen, chaos. Gewoon doorduwen, lachen, grapjes maken en je niet laten kennen, dat is het geheim. Ik rekende af en adviseerde de verkoper vooral nog een extra biertje te nemen, eentje meer of minder zou in dit stadium het verschil toch niet meer uitmaken… ;)

De terugweg ging smooth, raampje open, slippertjes uit en even bijkomen van de geslaagde dag. Halverwege trakteerde ik mezelf en Frank op een biertje, die had hij wel verdiend en een biertje drinken en rijden ging hem zoals vele mannen prima af. Dit is vaak het enige moment dat mannen kunnen multi tasken…. We proosten terwijl de zon al wat onder ging en de auto over de hobbelige zandweg reed, weer langs alle hutjes, mango bomen en kuddes met koeien. Ik voelde me gelukkig.

Woensdag was een interessante dag in meerdere opzichten. Het begon met de ochtend overdracht. “ This night we admitted a boy after a pig eat his testikels” ….. Sorry, wat? Ik dacht even dat ik het verkeerd verstaan had, he eat what?! Yep, zijn ballen. Een varken had de ballen van een jongen van 11 jaar oud opgegeten. Dit moeten we in het Radboud eens proberen… ;) Het varken was boos geworden nadat ze hem weg wilde jagen van zijn pas geboren biggetjes. Ja, dat is natuurlijk vragen om problemen. En toen stond dat jongetje net op de verkeerde plek… Het beest had 1 testikel eraf gebeten en de andere ´hing´ er nog maar net aan. Zijn penis was op een randje na niet afgescheurd en viel nog te redden maar de rest was een verloren ´zaak´. Hij is dezelfde nacht nog naar Blantyre gebracht, toch lullig dat je klokkenspel zo vlak voor de kerst verloren gaat…

Omdat het opnieuw niet druk was op de verloskamers (het is hier duidelijk geen Uganda) had ik ook meer tijd voor andere afdelingen. Er valt hier immers genoeg te zien en te doen! Ik besloot bij de interne huisartsenpost te gaan kijken waar net een meisje van 14 jaar oud werd doorgestuurd naar het lab om haar op malaria testen. Ze was op school flauw gevallen en haar 4 vriendinnetjes hadden haar gebracht. Allen stonden even verlegen en bezorgd naast elkaar op blote voeten in versleten jurkjes naar hun vriendinnetje te kijken die in een versleten rolstoel vervoerd werd.

De malaria test is hier net een zwangerschapstest, druppeltje bloed en bij twee streepjes ben je positief. Zo dus ook dit jonge meisje die de tranen in haar ogen had staan. Ik ging mee naar de kinderafdeling om dit proces te vervolgen en stond niet veel later een infuus in te brengen, ik zat gelukkig gelijk goed want nooit eerder had ik in zo´n jong armpje geprikt. Ze kreeg 1 gram paracetamol en we starten de malaria medicatie welke door het infuus toegediend werd. Op dit moment werd ook de sociale situatie van dit meisje helder, een schrijnend verhaal en dilemma volgde. Ze was alleen met haar vriendinnetjes omdat haar ouders verder in het noorden van Malawi op het platteland werkte om geld te verdienen. Ze woonde nu alleen met haar broertje van 10 die nu dus alleen thuis was. Dilemma want het meisje moest zeker een nachtje blijven en hoe deden we dit met het eten? Geen roomservice in dit ziekenhuis te bekennen, patiënten zijn qua eten en drinken compleet afhankelijk van hun familie die buiten het ziekenhuis of in de gangen verblijven. Ik gaf aan wel voor haar lunch te zorgen totdat haar broertje haar oudere zus had gewaarschuwd en stond er een toch wel een beetje aangeslagen bij. Je hoort deze verhalen maar nu werd het realiteit. Ze was zelf nog zo jong en had met zulke grote verantwoordelijkheden te maken…

Door naar de mannen en vrouwen afdeling, een afdeling die ik mij nog goed kan herinneren uit Tanzania en niet mijn grote favoriete was ivm de vaak vele vieze wonden met pus. De omschrijving van pus word in Nederlandse ziekenhuizen trouwens geel beslag genoemd…. Wie bedenkt in vredesnaam zoiets?! Geel beslag…. Een roombroodje is nooit meer hetzelfde geweest…

Maar goed, zo kan ik mij toen de man nog herinneren die een stuk van zijn oor kwijt was geraakt na een ruzie met zijn bijtgrage vrouw. Vreemd gaan heeft ook een prijs in Afrika. Touche. En tijdens de ochtendoverdracht die woensdag, werd er bijvoorbeeld ook een casus vermeld van een man die op slag dood was na een gevecht met een vriend. Een stevige tik tegen zijn hoofd met een houten stok was alles wat er voor nodig was geweest. Maar goed, ik mocht me niet aanstellen! Ook dit hoort bij het vak, dus op naar de male/female ward! Links de vrouwen, rechts de mannen. Een enkeling maakt gebruik van de douche, het is een rommeltje, het stinkt er en het ligt er bol van de schrijnende verhalen. Tieten naar voren, schouders naar achteren en neus dicht! “Kan ik jullie helpen?”

Binnen no time stond ik samen met een verpleegkundige in opleiding achter een scherm in een kleine onderzoeksruimte de linkerborst van een jong meisje te verzorgen. De oorzaak was niemand echt bekend maar de complete onderkant van deze ´hangtiet´ was ontveld. Auw! Jeetje zeg…. Gelukkig werd de uitdrukking op mijn gezicht afgeschermd door mijn mondkapje en probeerde ik zo goed mogelijk mee te helpen met het ontsmetten en verbinden van deze aangeslagen tiet. Als je mij niet geloofd, er zat een sprinkhaan op het gordijn als getuigen…

We waren net klaar toen ik op de gang ineens een groep mannen een andere man in volle vaart naar binnen zag brengen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet in bedwang houden en 10 minuten later stond ik samen met die studenten een man af te leggen die overleden was aan de gevolgen van een uit de hand gelopen buikgriep… Ze waren te laat naar het ziekenhuis gekomen.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ze het afleggen uitermate netjes deden in die ruimte met bedden met verroeste veren zonder matras, zodat je die kakkerlak net wat beter zag lopen. Ze bonden de twee grote tenen aan elkaar met verband en ook de twee duimen. In een volgend lang stuk verband werd in het midden een gat gemaakt waar ik zijn kin in mocht stoppen om vervolgens de knoop achter zijn hoofd te maken. Op deze manier bleef zijn mond dicht zitten. We wikkelde hem in twee doeken en al zigzaggend met een rolletje verband werd er een mummie van hem gemaakt. Ook dit herkende ik van Tanzania, alleen propte ze daar alle lichaamsholten vol met gaas ( mond, oren, geslachtsdelen) en werd er met een infuussnoer een mummie gemaakt. Ik was dus wel wat gewend al vroeg Caroline, een verpleegkundig student, hoe het met mij ging. Met mij? Oh prima hoor, maar hoe gaat het met jullie? Hoe oud zijn jullie eigenlijk vroeg ik aan de meisjes voor mij die dit met zulke behendigheid deden. Ze waren 17 en 19 jaar oud…

Opnieuw een lastig transfer moment naar een brancard die uit repen plastic gemaakt was, doek erover en bergopwaarts naar het mortuarium. Het regende die dag enorm en ik kon alleen maar hopen dat alle vier de wielentjes eraan bleven zitten. Bovenaan de berg stond een prima huisje met compleet onverwacht een grote koelcel voor 6 lijken! Ook wel nodig in een land waar de temperatuur boven de 40 graden uit kan komen, maar toch! Ik was onder de indruk. Op de tel van 1,2,3 en hoppa de beste man lag op een ijzeren plank in een koele ruimte. Je werd er bijna jaloers van, hij zou in ieder geval een koude nacht hebben…. ;)

Donderdag besloot ik een dagje in de OK mee te kijken waar meerdere operaties plaats vonden. In de gang lagen meerdere mannen strak achter elkaar, rechts tegen de muur, in bed plat op hun rug naar het plafond te staren. Ik kreeg er zowaar een Efteling gevoel bij al was het ditmaal alles behalve een droomvlucht. Ik liep aanvankelijk mee naar OK 1 om de operatie te zien van een hernia bij een man. Iets met zijn prostaat… en eh… een hernia…., zwelling, of zoiets…..Echt geen idee..  Ik kijk al 10 jaar naar vrouwen dus had hier echt de BALLEN verstand van.. Wat ik wel kan zeggen was dat deze man een balzak had zo groot als een galia meloen en ook vlak boven zijn schaamstreek leken twee hevig opgezwollen klieren te zitten. Ik was benieuwd naar deze OK! De beste man, die net zoveel ringen in zijn gezicht had staan als een oude boom in zijn schors, was naakt en werd gevraagd rechtop te zitten waar hij zijn ruggenprik kreeg die geplaatst werd zonder voorverdoving. Ik stond het van een afstandje te bekijken, ik heb respect voor deze oude mensen die zoveel moeten hebben meegemaakt in hun leven. Hun versleten voeten die zoveel stappen moeten hebben gezet zonder schoenen, een lijf die nooit een warm bad gevoelt heeft, handen oud en gerimpeld die hard werk verschaft hebben en een gezicht die je verhalen verteld. En daar lig je dan, onderkoeld te raken door de enige airco die hier te vinden is, in je blootje met een balzak die in omvang groter is dan je been. En met een anesthesioloog die drukker was met de stekkerdozen dan jouw vitale controles… Maar goed, zonder elektriciteit heb je natuurlijk ook geen apparatuur.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door het gehuil van een kindje. Een klein meisje van net 1 jaar oud was met haar bedje OK 2 op gereden en keek paniekerig om haar heen. Omdat ze daar vrijwel alleen was, in haar blootje, in de kou, pakte ik haar op om haar te troosten. De paniek leek alleen maar erger te worden, ik geloof niet dat ze ooit eerder een blanke gezien had! Met man en macht probeerde ik haar te troosten, op dit soort momenten merk ik echt dat ik geen kinderen gewend ben want mijn repertoire aan kinderliedjes komt aldoor maar niet verder dan in de mannenschijn…. Toen ik vroeg waarom de moeder er niet bij mag blijven totdat het kind onder zeil gebracht is was het antwoord: Hygiëne. Een antwoord die niet echt serieus te nemen is in deze setting… Weer een aanbeveling die ik ga maken! Toevallig ben ik op dit onderwerp afgestudeerd samen met Froukje op de HBOV. Het is bewezen hoe belangrijk het is voor kinderen wanneer hun ouders tot dat moment erbij zijn want dit meisje bewees wel weer hoe traumatisch zoiets kan zijn voor zo´n hummeltje. Eenmaal op de OK tafel werd het kind op de kap genomen en zakte het weg. Gedurende de hele behandeling ( schoon maken van een wond) werden er totaal geen controles gedaan. Het enige wat ze had was een infuusje en een kap op haar gezicht. Ik hield mijn hart vast, maar het ging gelukkig allemaal goed. Ik vrees alleen wel dat ze voor de rest van haar leven een blanke zal associëren met een OK, toen ik ze mij de volgende dag zag moest ze weer keihard huilen! Sorry!

Maar goed terug naar de hernia OK waar dr Joel zojuist een testikel in zijn hand had. Het was immers een `Ballen`dag! Als het balletje eenmaal gaat rollen….. ;) Ik zal eens een balletje opgooien! Sorry, haha…. Dit wordt flauw!

“ Cecile, heb je ooit een testikel gezien?” Eh… ja, maar dan alleen van de buitenkant dr Joel… ;) er werd hartelijk gelachen! Daar stond ik dan, met een testikel op mijn netvlies die een formaat kleiner geknipt werd. Ach, het was wel weer even verfrissend na al die labia´s en deze man had in ieder geval in tegenstelling tot dat jongetje, een spinaal….

Vrijdag had ik een afspraak op de school om met een groep een culturele discussie te houden. Althans dat was mijn idee. De directie had er nog even bij bedacht dat ik een les mocht geven over `Sepsis door abortus. Een veelvoorkomend probleem hier omdat men genoodzaakt is op grimmige praktijken terug te vallen aangezien abortus illegaal is. In Nederland wordt dit allemaal netjes uitgevoerd dus zoveel kaas had ik hier niet van gegeten. Maar prima, ik kan les geven en ik had nog een powerpoint over septische shock in mijn laptop staan. Ik besloot snel terug naar het klooster te gaan om me voor te bereiden en zei de mannen van verloskunde gedag. In drie uurtjes tijd had ik het voor mezelf aardig op orde, maar eenmaal voor de klas in een oud gebouw met een flapp over ipv een beamer ( die er wel was maar er was geen elektriciteit) stond ik toch wel even te zweten. Er is namelijk een wezenlijk verschil tussen het hoge niveau aan stof wat ze krijgen op school, in vergelijking met hoe ze over komen in de praktijk. En ondanks dat ik heel goed ben in Engels, is een onderwerp als sepsis en shock geen kattenpis om uit te leggen… Daarbij zien wij het in de praktijk niet heel vaak omdat we gelukkig goed bovenop onze patiënten zitten. Oke, Infection, bloodstream, circulation, vasodilatation, cytokinen, toxinen, leakiness, endotheel,  shock, hypotension, coagulation, DIC, eh… and then you life or you die.

Pfff dit was niet gemakkelijk! Gelukkig wist ik er met wat grappen en spontaniteit nog wat van te maken en sloten we de les alsnog af met een culturele discussie. “ Waarom trouw je niet met een man van hier?” de standaard vraag…. Nou omdat ik mijn levenspartner niet in 3 weken ga leren kennen en omdat ik niet meer aan Afrikanen doe… ;) En dan is het nog steeds niet zo gemakkelijk. Cultuur verschillen, visum, documenten, elkaar lang niet zien. Nope, geen zin in. Het blijft een topic hier. Laatst toen ik terug liep van de markt kwam er een man naast me lopen, opnieuw weer dezelfde vragen: ben je getrouwd? Heb je kinderen? Twee keer nee was het antwoord gevolgd door “ I want you!” Ik schoot in de lach! “ Well, first get some shoes and then we might talk!” Haha!

Maar ik begrijp wel dat ze hun kans wagen. Het is ook wel echt oneerlijk. Als Europeaan kun je maar overal naar toe reizen, terwijl je als Afrikaan tegen zoveel bureaucratie aan loopt… Die zitten niet zo snel in een vliegtuig. En dat is niet eerlijk want ik zou al deze jonge mensen echt een tripje Europa gunnen, het gewoon een keertje meemaken! Waarom mag ik wel alle culturen leren kennen en landen bewonderen en hun niet?

Zaterdag, eindelijk weer een vrije dag! En ik zou uit slapen, dacht ik… maar werd deels van de hitte en door een enorme donderknal wakker om de gebruikelijk tijd, 5:30… Ik heb Tanja al gewaarschuwd voor dit ritme dat ik niet zo kwijt ben… Voor 6 uur had ik al gedoucht, een klein handwasje gedaan en mijn kamer opgeruimd. Ja, ik schrik soms ook wat van mezelf….Kopje koffie op het balkon en weer kijken naar alle werkers die binnen kwamen. Dat waren er deze keer wat meer dan gebruikelijk want het was een speciale dag. Deze week zijn er 650 zakken met maismeel gebracht voor de armste mensen. Hiervan kun je Tsima maken (eten wij ook dagelijks) en is een soort van stevige pap wat lijkt op behanglijm maar dan met voedingstoffen en niet verkrijgbaar bij de Gamma. De nonnen waren de hele week al druk met het op orde krijgen van de lijsten met namen. Mijn voorstel om een groepsApp te starten had ik net op tijd ingeslikt…

Om 08:00 ging de poort open en verschenen er talloze mensen op mijn netvlies die het contrast met mijn zojuist ontvangen 13e maand, niet groter hadden kunnen maken. Slik… Het raakte mij, net als zoveel hier mij raakt. Ik denk dat het komt omdat ik ouder geworden ben dat ik dingen nog meer en beter relativeer. Ik sta zo vaak met tranen in mijn ogen.

Onze Big Mama nam plaats op een kruk achter een bureau en begon vanuit een schriftje namen op te noemen. Om de beurt kwamen de mensen de binnenplaats op om een zak meel en een zak bonen te mogen ontvangen. Arme gerimpelde, verschrompelde lichaampjes… weer die gehavende voeten die mijn voeten het gevoel gaven een lachertje te zijn… Wat beschamend maar volgens opdracht maakte ik de foto´s van mensen die soms voor mij lichtjes door de knieën gingen terwijl dat andersom zou moeten zijn. Ze namen deze zakken op hun hoofd en liepen het terrein weer af. Een vervroegd kerstpakket zeg maar, maar dan zonder een blikje ragout of kerstsnol….

Ik heb later ook zo´n zak op mijn hoofd gehad, die vrouwen lagen in een scheur en vonden het geweldig. En voor mij werd het raadsel alleen nog maar groter, hoe doen ze dit?!?!  

Dezelfde middag moesten we ons klaar maken voor een benefiet actie om geld in te zamelen voor een groep vrouwen die nobele taken verrichten voor de gemeenschap. En dat doen ze hier door een nep verloving in te zetten waarbij je op talloze momenten dansend geld in een mandje kan stoppen. Het was schijnbaar een big event want de nonnen waren hier al dagen opgetogen over! Na wat rust was ik mij aan het omkleden toen ik buiten mijn deur in de gang een hysterisch gegil hoorde. Ik gooide mijn deur open, samen met mijn mond, Non Maria Theresa had een pruik op en Non Dora was zojuist getransformeerd tot een ware Dollydot! What the?!?! Ik wist niet wat ik zag! Het nonnengewaad was omgeruild voor blauwe grote oorbellen, een pruik, lakschoentjes en een jurk die meer weg had van een gekleurd paas ei. Non Dora, de meest stille van allen, was compleet verdwenen! Zelf was ze volledig in haar nopjes, als een meisje die voor het eerst naar een gala feest ging op de middelbare school stond ze te stralen en te giechelen! FAN.TAS.TISCH! Ook big Momma had een gewaad aan zo groot als een twee persoonsdekbedovertrek aan en zag er schitterend uit! Allen stapte we in de auto waardoor we leken op een paradewagen tijdens een carnavals optocht. De inhoud van dit busje kwam totaal niet overeen met het dorp waar we doorheen reden. Alaaf! Met een glimlach van oor tot oor keek ik met groot plezier om mij heen terwijl, Dit had ik NIET aan zien komen! Hahahahahaha!

We arriveerde 5 minuten later bij een stenen schuur waar al vele mensen waren samen gekomen. Je kent het wel, plastic stoeltjes verdeeld in 2 groepen, een gangpad in het midden, een DJ, 6 kippen en een klein podiumpje. Het gebruikelijke… ;) Ik en de TL verlichting waren de enige twee witte gasten, en verder zag het zwart van de mensen die met het kwartier zwarter werden door de ondergaande zon. Door de regen die dag was het gelukkig iets koeler wat na 20 dansjes ook wel aangenaam was! Swingend doneerde ik dansend (tot groot plezier van de menigte) een totaal bedrag van zo´n 5 euro en maakte ik vooral foto´s van Dora die in een obsessieve bijna agressieve Dollydot veranderde. “ Cecile, make a picture!”  Ja maar het is te donker… “ Take a Picture” Ja, maar het is te donker!! “ Take a picture, take a picture, TAKE A PICTURE!” Ik dacht even dat haar pruik eraf zou vallen! Hilarisch!

Zondag ben ik de meiden gaan opzoeken in hun studentenhuis, echt super gezellig! Ze slapen met minstens 4 man op een kamer en waren elkaar haren aan het vlechten. Kijk, wat een timing! Ik ben er gezellig bij gaan zitten, tijd voor wat girls talk! Wat een leuke toffe meiden allemaal, ze spreken goed engels en lijken een goede volgende verpleegkundige generatie te zijn. Het voelde allemaal al iets moderner aan, niet ouderwets maar lekker hip! Dit ziekenhuis is voor hun een stage, allen zullen eerder in een groter ziekenhuis in de stad willen werken. We kletste heel wat af, terwijl mijn haren uiteraard gevlochten werd… ;)

Die avond kookte ik voor de Nonnen, buiten op de Chako. Een kleine barbecue met kolen. Zoete aardappel curry met cocosmelk en als toetje mango, rozijntjes, appel, kaneel en cocosmelk. Ik maak vrienden voor het leven hier… ;)

Tot de volgende keer!!!

Kus! En opnieuw bedankt voor de heerlijke reacties! JJ