“ Jesus did not say: sip the wine, but DRINK the wine!”

Hallo allemaal!

Ten eerste allemaal heel erg bedankt voor de leuke reacties! Het lukt mij niet ze allemaal te beantwoorden maar ik lees ze met groot plezier!

En alweer een week verder in het prachtige over verhitte Malawi! Al zijn we inmiddels een paar milde dagen verder met wolken, stevige zeer welkome wind en een flinke stortbui waar ik uiteraard weer als enige in stond. Ik had beloofd te dansen in de regen en ik ben een vrouw van het woord… ;) Vooral de tuinman met een spleet tussen zijn tanden welke net zo groot was als het gat waar zijn gulp had moeten zitten, vond dit uitermate vermakelijk! Ik heb er sindsdien een nieuwe grote vriend bij!

Het gaat harstikke goed met me! Ik voel mij steeds meer thuis in het nonnenklooster waar ik mij steeds vrijer kan bewegen, en ook buiten het klooster voel ik mij prima op mijn gemak. Ik loop naar de markt, of ik pak een fiets taxi ( dan spring je achterop!) en koop wat ik nodig heb. Ik zwaai vriendelijk naar de auto´s volgeladen met schreeuwende testosteronbommen en de mensen op straat glimlachen vriendelijk, ik voel geen nare spanning en als ik een klein dansje maak lig iedereen in een scheur. Het klopt wat ze zeggen, Malawi is gemoedelijk en de bevolking vriendelijk! Ik eet verse mango´s uit de boom, drink het water uit de waterput (waterpomp) en doe mijn wasjes zelf bij de wasplaats hier bij het huis . Ik leef in een soort van ”My little house on the prairie” waar ik inmiddels les heb gekregen van een werkster hier met de kracht van een gefrustreerde huisvrouw. Je wilt geen handje drukken met deze dame…. En ik geniet enorm van het Afrikaanse campinggevoel in de binnenplaats. Vooral in de avond, dan zit ik heerlijk in mijn kloffie op een stoel bij te komen van de dag terwijl ik waak over een barbecue met een pan of maiskolven. Als de elektriciteit weg is in de avond wordt er buiten gekookt en ruikt het hier altijd een beetje naar kampvuur…. De zonsondergang is mooi, in de nacht de volle maan nog mooier. De sfeer is gemoedelijk. Wat ben ik toch een bofkont dat ik dit allemaal zo mag ervaren en deze mensen steeds beter mag leren kennen. We hebben het gezellig samen en lachen heel wat af. En ik probeer zoveel mogelijk 1 op 1 momenten te krijgen met de dames om ze nog wat beter te leren kennen. Sister Catherina kampt inmiddels mijn haren al…. ;)

Want nonnen en hun bestaan roepen veel vragen op, voor mij zijn ze mysterieus en ik merk dat ze mijn open vragen soms wat direct vinden maar ook juist fijn. Ik doorbreek de ditjes en datjes gesprekken met nieuwe onderwerpen en creëer zodoende de ruimte voor hun om het eens over iets anders te hebben. Ik kreeg wel al het compliment zo lekker gemakkelijk te zijn, ik pas mij snel aan, eet met alles mee ( behalve de viseieren en geitenlever) en kan gemakkelijk met ieder overweg. Ze zijn blij met me! En ik met mijn nonnen! We hebben er inmiddels eentje bij, Sister Grace die deze week terug is van 9 maanden Duitsland. Nu is het “Zuster” Cecile en de 7 nonnnen, wat wel heel erg op het sprookje begint te lijken. Zeker aangezien ik nog steeds de witste ben hier… ;)

Nog even snel terug naar het gelopen weekend, dus het weekend voor week 2 toen ik samen met Everson en zijn dochter Hope en nichtje Yvonne naar een park geweest om dieren te bewonderen! Een soort mini safari want de hele echte in het Krugerpark moet natuurlijk nog komen! Het was een oververhitte dag maar wel een leuke en na vele uren in een auto te hebben gezeten kwam ik die avond moe en voldaan thuis.

Zondag had ik om 08:00 afgesproken met Fransisco, hij is een verpleegkunde student en mijn internet mannetje van 22 jaar die mij aldoor helpt met het opwaarderen van mijn bundel van mijn telefoon. Ik blijf het maar een verwarrend systeem vinden…. Diezelfde middag spraken we opnieuw af omdat ik nieuwsgierig was naar de verblijfplaats van alle verpleegkunde studenten. Het was bloedheet die middag toen we na een wandeling over zand, zand en zand tussen droge bomen en versleten stenen huisjes het hostel binnen liepen van de mannen, welke gescheiden is van de vrouwen. Althans dat denkt men. Ik liep een ware “MenCave” in…. En in no time had ik meer dan 30 jonge ontblote Afrikaanse bovenlijven op mijn netvlies. “ Oh… well… hello….everybody…” De temperatuur leek enkel op te stijgen…

De studenten slapen met twee man op een kamer in een gebouw met een open binnenplaats waardoor het wat meer weg had van een gevangenis. De studie duurt 4 jaar, de eerste 2 jaar bestaat uit algemene kennis en het 3e jaar komt daar verloskunde bij. Allen werken gedurende hun studie in verschillende ziekenhuizen in Malawi. Fransisco komt bijvoorbeeld uit Lilongwe, de hoofdstad, wat zichtbaar was aan zijn stoere stadse outfit. Hij leek wel een Amerikaanse rapper wat best verfrissend was na al die vele T-shirts met gaten erin waar merendeels van de locals in lopen.  Hij gaf mij een rondleiding en we vervolgde onze weg naar buiten waar ik een condoom op de grond zag liggen. Ik maak iedere keer de grap dat ze het over 9 maanden niet druk gaan hebben want wie wilt er nu een naakt warm lijf tegen zich aan geplakt hebben bij deze temperaturen…. Maar op deze manier zal de drukte hoe dan ook uitblijven! Goed bezig mannen!

Het was een leuk weekend waarin ik echt even bij kon komen, en van kamer verhuisde. Omdat de ouders van Sister Christesta ( Big Mamma) kwamen werd mij gevraagd of ik van het gastenverblijf beneden naar boven wilde verhuizen. Haar vader was ziek en kon geen trappen lopen, begrijpelijk dus ik pakte mijn spullen. Nu verblijf ik daadwerkelijk op een nonnenkamertje tussen de nonnen in een lange gang met deuren aan beide kanten. We delen de badkamer ( 1 wc, 2 douches en 3 kakkerlakken) en omdat ik nu een balkon heb ben ik er eigenlijk zelfs op vooruit gegaan. Behalve dan dat Sister Catherine hoorbaar snurkt, ach heb ik in ieder geval iets om naar te luisteren als ik weer eens niet in slaap kan komen van de hitte…

Maar samen met de ouders van Christesta was daar ook het kleine mannetje Gifted ( dat soort namen zijn echt populair hier, Desire heb ik ook al voorbij horen komen…). Drie jaartjes oud en geadopteerd door de Nonnen toen zijn moeder overleden was na zijn geboorte en zijn vader met hem hier voor de deur had gestaan. Hij had het twee weken geprobeerd maar de arme man, die weinig steun kreeg van zijn familie, faalde. Hij was niet in staat om voor zijn zoontje te zorgen die inmiddels bijna uitgedroogd was door de diarree, en zodoende verloor hij behalve zijn vrouw nu ook al zijn zoontje. Tranen sprongen mij in de ogen toen ik dit verhaal hoorde en het al voor mij zag. De beste man heb ik inmiddels 1 keer ontmoet toen ik hem hier zaterdag nederig op zijn knieën op de grond verliefd naar zijn zoontje zag kijken die hij heel af en toe kan zien als hij de reis kan maken.

Maar deze kleine man zag ik mij wel zijn nieuwe moeder en speelmaatje en zodoende waren wij de afgelopen dagen onafscheidelijk van elkaar! Zodra hij mij zag kwam hij met een enorme grote glimlach op zijn gezicht op mij afgerend. Dikke knuffels en kusjes! Mijn rechterheup werd zijn nieuwe stoel en mijn rechterarm groeide in kracht met de dag! Dikke schik hadden we samen, en ik had eindelijk een man onderaan het balkon voor mij staan die mijn naam riep…. ;) “ Ceciliaaaaaaa!!!”

Inmiddels zijn ze weer terug naar huis. De vader van Christesta, waar ik zeer interessante gesprekken mee gevoerd heb in de avonden buiten, was opgeknapt en wilde weer graag naar huis. Toen ik aan Sister Catherina vroeg wat er met de kleine man gaat gebeuren zodra deze twee mensen straks door de ouderdom niet meer voor hem kunnen zorgen, vertelde mij dat hij dan naar een weeshuis gebracht zou worden. Oei…. Ik ben bang dat het zijn nu zo vrolijke geest compleet zal breken.

De nonnen hebben meer voor weeskinderen gedaan, iets verderop zit een kostschool voor meisjes die geen ouders meer hebben. Sister Christesta geeft sommige hiervan les in haar kamer en laatst ben ik er even bij gaan zitten. De meiden reageerde allen heel verlegen op mij en Sister Christesta stelde hen allen aan mij voor, ieder met een eigen hartverscheurend verhaal. Ik had de tranen in mijn ogen staan, die mooie snoetjes gun je alles.

Maandag

Het weekend was voorbij en ik besloot een andere aanpak te nemen! Ten eerste besloot ik een boterham mee te nemen zodat ik niet om 12:00 terug naar het klooster hoefde want dat vreet onbewust nog meer energie. Ongeveer 10 minuten berg opwaarts lopen in 44 graden hakt er best aardig in! De lunchpauze wordt hier uitermate serieus genomen ( 1 van de weinige regels) en duurt 2 uur. Dan is er praktisch niemand meer in het ziekenhuis. Ik blijf dus maar ga nu ook iets eerder naar huis zodat ik wat meer tijd over heb voordat het donker wordt, ik kom gewoon niet toe aan het lezen van een goed boek bij deze elektriciteit problemen!

En ik nam mezelf voor om na elke ochtendoverdracht eerst langs de kinderafdeling te gaan om de dag te starten met een dansje! Inmiddels heb ik daar twee jongetjes leren kennen die ik wat probeer te vermaken terwijl ze wachten op herstel van een breuk. Veel kinderen komen hier binnen met botbreuken doordat ze uit de boom vallen bij het verzamelen van mango´s waardoor ze een paar weken in tractie moeten hangen. Old style… met een steen bungelend aan het voeteneinde gebonden…  Wanneer de breuk hersteld is, moeten ze behandeld worden voor de infecties die de pinnen met zich meegebracht hebben…. En omdat ze dus zelf niet kunnen dansen, treed ik voor hun op. Elke ochtend weer sta ik als een idioot te huppelen voor hun neus met nieuwsgierige ouders bij het raam. Lekker lachen is het beste medicijn! Na mijn dansje probeer ik hun wat woorden bij te brengen want vele kunnen niet lezen of schrijven. Vorige week heb ik al een alfabet van karton gemaakt en 1 tot en met 10, en zo laat ik ze woorden spellen terwijl ze op hun versleten matrasjes in de hitte liggen te plakken. Ik kies voornamelijk woorden van de tekeningen op de muur zodat ik het ook kan aanwijzen. Bijvoorbeeld lion, monkey, zebra, bird etc… En ik heb inmiddels ook een memory spel voor ze gemaakt. Eenvoud siert de mens en je moet wel, als je hele dure spullen koopt zijn ze de volgende dag weg…

Dezelfde dag deed ik officieel mijn eerste bevalling! ( dus in week 2) Terwijl Fransisco beweerde dat deze patiënte de 10cm nog niet bereikt had ( 4e kind en 1 uur geleden 8cm en zichtbaar persdrang, hij ging pas over 3 uur beoordelen) hoorde ik het kind al decelereren (vertraging van de hartslag) bij een contractie en trok ik mijn handschoenen maar alvast aan. Hoppa! Een gezond meisje werd geboren!  Vervolgens stond ik een vrouw bij die aan het bevallen was van haar tweede kind. Het mens had het zwaar en jammerde er zowaar op los.  Oh en dat was de eerste die pufte, al leek het meer op hyperventileren en had ik gehoopt dat ze haar tanden had gepoetst….Ik werkte samen met Lucian, een lange verpleegkundige met de stem van Micheal Jackson en vroeg hem wat deze vrouw mij de hele tijd aan het vertellen was. Zelf dacht ik iets in de trend van  “ Help me toch, ik heb zo´n pijn!” maar dit bleek “ Ik ben bang dat de tweede vrouw van mijn man komt om mij weer in elkaar te slaan, ze slaat mij altijd en ik vrees voor mijn leven!” Oke, eh… Nou zeg haar maar dat als dit mens op komt dagen dat ik deze vrouw eigenhandig aan haar kroesharen weer naar buiten trek. De stem van Lucian werd nog een toontje hoger gevolgd door een verlegen lachje… Hij greep nog net niet naar zijn kruis om vervolgens Moonwalkend de verloskamer te verlaten. Niet veel later werd er een mannetje geboren, gezond maar zonder anus…. Oeps. Met z´n vieren stonden we met mijn Iphone lamp naar de billen van dit kind te kijken. Nee, geen anus. Tja, en die heb je toch wel nodig. Zelfs in Afrika. En nu? Een arts zou geïnformeerd worden en dan zou het kind naar een ander ziekenhuis worden gebracht. Oke, dus er wordt wel actie op ondernomen? Nou fijn, met een gerust hart liep ik het ziekenhuis uit. Het was inmiddels 17:00 en ik kon wel een douche gebruiken en ik moest mijn uniformen nog wassen.

Dinsdag:

Ik had een goede nacht gehad! Het was namelijk behoorlijke winderig geweest en die enorme spin van de avond ervoor was dood gegaan nadat ik in ieder geval al 1 been geamputeerd had! Ik dacht er nog 7 te gaan te hebben maar dit deed hem de das al om, mooi! Dat geeft rust! Sinds mijn verhuizing zit ik om 06:00 in de ochtend een kopje koffie te drinken op het balkon, nog net voordat de haan begint te kraaien of een geit weer ergens persdrang krijgt. Even wakker worden met een aangename temperatuur terwijl ik de werkers binnen zie komen in de binnenplaats. Ze beginnen met het verzamelen van de mango´s op de grond. Douchen, ontbijten met de dames en weer op mijn klompjes over het zandpad naar het ziekenhuis. Ik passeer een waterput en lijk de koningin wel met al dat gezwaai al begint mijn populariteit wel wat af te nemen. Ze raken aan mij gewend en dat vind ik eigenlijk wel fijn! VIP zijn is zo vermoeiend…. ;)

Bij de overdracht wordt na het ochtendgebed ( ik val hier van het ene gebed in het andere) niks vermeld over het kindje van gisteren zonder anus. Wel is er een kindje van 2 gekomen die kokend water over zich heen heeft gehad. Zijn linkeroog zou hij bij deze al verloren zijn en wanneer ik het arme kind later huilend van de pijn als een mummie van het verband in de armen van zijn moeder zie liggen breekt mijn hart. Dit kind heeft pijn, heel veel pijn. En zijn moeder heeft er een dagtaak aan de vliegen van hem weg te slaan…

Maar goed, geen anus te bekennen tijdens de overdracht en ik besluit hier toch even op in te gaan. “ Any more comments on this morning report?” Eh ja ik had eigenlijk nog een vraag. Vele ogen richten zich op mij, ik had de kudde wakker gekregen en geef aan benieuwd te zijn hoe het met het kindje is afgelopen zonder anus. Alle artsen kijken mij wat vreemd aan, niemand schijnt iets te weten van deze casus die duidelijk nooit echt vermeld bleek te zijn. Dezelfde middag is het kind nog over gegaan naar een ander ziekenhuis 100km hier vandaan waar ze het mannetje konden helpen, en die ellendige 2e vrouw haar in ieder geval niet kon vinden. Twee vliegen in 1 klap…. ;)

Niet veel later kwam mijn Iphone lamp weer van pas toen we op zoek gingen naar de urethra (plasgaatje) van een meisje van 2 dagen oud. Ze zou aldus haar moeder nog niet geplast hebben. Maar ja, hoe goed is dat hier ook te monitoren tussen al die doeken zonder luier en bij een alles verdampende temperatuur? Het is niet alsof het gele streepje in het  doek blauw wordt…. Voor zoverre op het oog te beoordelen zagen we wel een plasgaatje dus besloot ik het kind wat water te geven met het dopjes van mijn waterflesje en knipte ik de bodem los om voeding van moeder op te vangen. Jawel! Ik ben gaan handkolven! Al mijn collega´s vallen nu van hun stoel maar ik doe dit steeds vaker! De voeding was goed op gang en zodoende heb ik er aardig wat in weten te cuppen. Niet dat ik twijfelde aan de zuigtechniek van dit kind maar nu wisten we zeker dat er wat in ging. Vervolgens maakte ik van de vierkante gazen een baby bosjesman luiertje en gaven we de moeder instructies. Inmiddels heeft het meisje geplast en maken zowel moeder als dochter het goed!

Helaas was dit niet het geval bij het mannetje die de dag ervoor geboren was in goede conditie maar veel bloed had verloren toen bleek dat zijn navelklem los was geschoten. Ik had hier al vaag ik iets van mee gekregen tijdens het ochtend rapport en die middag viel mijn oog op dit kind die er niet goed uit zag. Versnelde ademhaling, zweterig, niet alert en met lippen nog witter dan die van mij. Hij had een neusbrilletje met zuurstof en zijn moeder zat er maar verloren bij op de grond. Geen boe of bah… Geen vraag, geen: waar is de dokter!? Maar weer even gehoorzaam zoals altijd. IK vroeg een arts wat het Hb van dit kind was en vooral het plan van aanpak. Een Hb werd vervolgens gedaan, 8.6 ( wat laag is voor een baby), er werd wat glucose gegeven en daar bleef het bij… Verdomme dit is zo irritant! Zelf vonden ze ook wel dat dit kind misschien wel een bloedtransfusie nodig had, maar er was geen bloed voorradig. Inmiddels liet de saturatiemeter een zuurstofgehalte van 76% zien… Er was niks meer te doen voor dit kind, er is hier geen couveuse afdeling. Dit prachtige mannetje overleed in de avond.

Woensdag zag ik dan mijn eerste  keizersnede a la Malawi! Een 5e zwangerschap, het kind wilde maar niet geboren worden en de aanstaande moeder had er, soppend op haar zwarte plastic vuilniszak…. begrijpelijk behoorlijk de balen van! De dag daarvoor hadden we zo´n zelfde situatie alleen kreeg deze patiënt al persdrang bij het woord OK en was daar ineens een hoofd toen ze op handen en knieën zat. Gelijk heb je meid! Maar deze keer wilde dit dreigement niet lukken. Bij het officiële groene licht kwam ik direct in beweging, infuus, CAD, hop hop! Als je dan van bovenaf zou kijken zou ik het enige poppetje zijn dat met snelheid in beweging komt. De rest hangt er dan een beetje bij.  Ik blijf de snelste hier in Muona, hitte of niet, deze beentjes zijn haar huidige snelheid nog niet verloren! Haha!

Goed naar de OK dus, even wachten op de anesthesioloog ( daar zijn er maar 3 van en eentje was naar Blantyre), de patiënte vriendelijk verzoeken zelf van het bed af te stappen en de brancard op te klimmen en hoppa door op stroeve wieltjes via buiten naar the Theatre !!!( de OK). Bij dat woord krijg ik altijd de behoefte mijn lippen te stiften en het stof van mijn naaldhakken te vegen, maar deze werden ditmaal ingeruild voor schattige plastic schoentjes, maat 36…

We reden de OK binnen waar zojuist ook dr. Joel ( een arts) was gearriveerd en die met zijn telefoon de ruimte al snel vulde met een luide beat van Rhianna, alsof we gezellig met zijn allen een kamer gingen verven! Ik had mij net als de rest omgekleed in een outfit die mijn vrouwelijke curve nog meer de vernieling in hielp, en de patiënt werd op het OK bed gelegd. Ik keek weer met verbazing om mij heen, in de grove lijnen is het inderdaad een operatie kamer, de setting was hetzelfde alleen de hygiënische omstandigheden met de mentaliteit zijn van een andere planeet. Maar ja, daar kan je ze ook niet echt kwalijk nemen, ze roeien met de riemen die ze hebben!

De patiënt werd voorzien van een spinaal (ruggenprik) nadat er eenmalig handmatig een bloeddruk was gedaan die gedurende de eerste 20 min ook niet herhaald werd, de operatie ging van start. Voor zoverre ik hier inmiddels kijk op heb verliep dit best netjes, alleen hing er geen doek voor de patiënt ( hoe gentle wil je het hebben?!) vielen de zweetdruppels van dr. Joel de patiënt in, waren de gazen vervangen door steriele vaatdoekjes en werd het kind op middeleeuwse wijze bij de voetjes uitgeslingerd. De tik op de kont ontbrak nog net! “Welcome to Africa! I also just arrived… ;)”

Ik deed de opvang en stond niet veel later met een prachtig meisje in mijn armen het laatste stukje te aanschouwen. Inmiddels was de patiënt voorzien van enkel een satuaratie meter en keek ze mij maar schaapachtig aan toen ik vol trots haar baby showde, die aan het hoofd te zien duidelijk verkeerd ingeparkeerd was…. De moeder zei niks, ik denk dat ze inmiddels wel wat meer aan haar hoofd had nu ze een 5e mond te voeden had… na weer een keizersnede…  Dr Joel was de buik inmiddels aan het sluiten en ik zette maar weer een stap naar achter terwijl rapper Drake zijn intrede had gemaakt in de OK, “ We started from the bottem, now we´re here…” Nou Drake… dacht ik in mezelf, nu niet overdrijven he? We zijn er nog niet…. ;)

Donderdag was een rustige dag! Er waren geen bevallingen aan de gang dus ben ik op de kraamkant gaan helpen waar twee dames lagen die de dag ervoor een keizersnede hadden gehad. Ze liggen plat op hun rug, vrijwel stil met een kind aan de tiet naar het plafond te staren. Ik doe de controles, controleer de wond en besluit ze naar de badkamer te helpen want ik hoor stromend water! Eerst maar even vragen wanneer ze hun laatste pijnmedicatie gehad hebben…. Patiënten krijgen hier pethedine IM, 100mg a 8 uur toegediend. Ze krijgen geen diclofenac of paracetamol. Morfine hebben ze niet en als ik vraag of pethedine niet in de moedermelk terecht komt hebben ze hier geen antwoord op. Niet dat het heel veel uitmaakt want ik kom er al snel achter dat deze medicatie niet bepaald veel toegediend wordt, en het vergeten af te vinken in de cardex gaat er bij mij na 3 keer ook niet meer in. Omdat ik het zelf ook niet helemaal meer zeker wist vroeg ik het aan 1 van mijn collega´s die gespecialiseerd is in borstvoeding , handig zo´n Whatsapp noodlijntje… Patiënten krijgen de medicatie wanneer ze aangeven pijn te hebben. Ja, en dan hebben we het hier nu niet bepaald over een spraakzame groep… Hier valt dus nog wat winst in te behalen! Wederom een aantekening in mijn notitieboekje want Kim liet mij al weten dat het wel degelijk in de moedermelk terug te vinden is.

Zo´n 10 minuten later hebben we beide dames van een shotje pethedine voorzien en iets later neem ik ze (goed alert!) om de beurt mee naar de badkamer. Geen douchestoel te bekennen en beide gaan met hun gezicht tegen de muur aan staan terwijl ze zich vast houden en de twee haken aan de muur. Het deed mij even denken aan de film “ Twelf years a Slave…” maar die gedachte zet ik snel om in zeep! Een klein stukje groene zeep en een stukje doek was alles dat ik nodig had om de wasstraat in te zetten. Dit was zo fijn om te doen! De zeepbellen vlogen door de lucht en zingend liet ik ze naar roosjes ruiken. En precies zoals ik dat in Nederland ook altijd zeg: “ Je begint hier als een oud wijf, maar eindigt altijd weer in een jong fris fruitig bloempje!”

De dag stond verder vooral in het teken van goede culturele gesprekken en het opruimen van de verloskamers. De medicatie ligt hier echt volledig door elkaar, een grote puinhoop. En ook al weet ik dat het geen zin heeft, kon ik het toch niet laten. De zorghulp zonder tanden hielp mij mee en iets later ging ik naar de verpleegkundige opleiding ( naast het ziekenhuis) om mij voor te stellen aan een klas van meer dan 100 studenten. Dit had ik afgesproken met een leraar die ik eerder die middag buiten trof toen ik heel even in het zonnetje water aan het drinken was. “ Why are you sitting in the sun?” Oh ja nou ja… omdat ik bruin wil worden! Bruin?! Ja, en slank…. Daar zijn wij Europeanen dol op! De omgekeerde wereld, want hier is dik en licht van kleur juist in de mode. Iets waar onze Sister Christesta zich dusdanig sterk aanhoudt dat het mens niet verder dan een paar meter kan lopen, bediend moet worden bij het eten ( ze kan zelf niet te lang bij de opschep tafel staan), met de auto naar het werk ( ziekenhuis) gebracht moet worden en onderbroeken heeft die je doen denken aan dat weekend op Texel in je tent. Dat haar hart het straks begeeft, daar lijkt niemand bij stil te staan.

Eenmaal voor de klas keken vele ogen mij aan, de klas was volgepropt met jongens en meiden die er best hip uit zagen! Yoehoe! Ik ben Cecile uit Holland en ik wil binnenkort even mezelf komen introduceren zodat we elkaar wat beter kunnen leren kennen. Iedereen was super enthousiast en volgende week zal dit ergens plaats gaan vinden. Dan hadden ze mooi nog even de tijd om over vragen na te denken, want aan mij mag je ALLES vragen!

Eenmaal terug in Maternity (verloskunde) heb ik de hele middag met the boys ( verpleegkundige in opleiding waaronder Fransisco) gekletst over religie en relaties. Dragen vrouwen in Holland ook hun baby achterop de rug? En hebben zij ook allemaal een rok aan? En dat ik niet gelovig ben blijft voor vele een raadsel. Hier bestaat het niet om niet religieus te zijn, er is geen andere optie, het niet zijn daar heeft men nooit bij stil gestaan. Maar wanneer ik hun vervolgens met een knipoog complimenteer met de aanname dat ze allen nog steeds maagd zijn omdat ik geen trouwringen zie, wordt er hartelijk gelachen met rode wangen…. ;) Juist ja.

Want seks en alcohol liggen toch wat gevoelig bij religie, althans dat dacht ik. De ochtend ervoor, toen ik naar beneden liep, zakte ik bijna door mijn knieën van vreugde toen ik tot mijn grote verbazing ineens een doos met rode wijnflessen zag staan. Mijn hart maakte een sprongetje! Wijn in het klooster?!?! Bij het avond eten tikte ik deze euforie toch even aan, waar was deze wijn voor bedoeld? Nou, voor de mis op zaterdag. Maar als ik wilde mocht ik wel een wijntje! Wat, echt?! Ja! En ze deden nog mee ook! Hahahahaha! Enkele minuten later proostte ik samen met de dames op Malawi, de wijn was de goorste die ik ooit geproefd heb ( het was ook geen wijn te noemen) maar de hele setting was om te gieren zo leuk! De sfeer zat er goed in, iedereen was vrolijk en zelfs de oudste non stond te dansen. De avond werd afgesloten met een prachtige gezegde van Sister Christesta: “ Jesus did not say: sip the wine, but DRINK the wine!” Briljant!

Vrijdag besloot ik toch even te informeren naar het jongetje met de brandwonden, hij zag er vreselijk uit en het kind lag of te slapen of hij was aan het huilen. Ik ben 1 keer bij de verzorging van zijn wonden geweest ( vervangen van het verband) en stond een beetje knullig met mijn zinloze opgeblazen handschoen met een gezichtje erop mijn tranen weg te slikken tussen het gekrijs door…. De helft van zijn gezicht is blank geworden, zijn linkerarm is compleet ontveld. Bij navraag bleek dat hij 1x per dag 25mg diclofenac IM kreeg. Sorry? Ja, 1 keer voor de verzorging van zijn wonden. Ik wist niet wat ik hoorde en vroeg of ze dit zelf ook niet een beetje weinig vonden? En ik vroeg ook, zonder al te onbeleefd over te komen, of dit kind hier wel op de goede plek was. Want eerder was het kindje zonder anus nog naar Blantrye gegaan, een meer gespecialiseerd en gratis ziekenhuis in een regio waar de temperaturen lager liggen. Ze legde mij uit dat ze dit gedaan zouden hebben wanneer hij voor 30% verbrand zou zijn, dit was het protocol. Oke, op welk percentage is hij dan berekend? Nou, 29%.... Nu werd ik een beetje boos, ik kon mijn oren niet geloven, en belande opnieuw in een lastige situatie. Ik heb geen verstand van brandwonden maar je hebt hier geen extra hersencellen nodig om te begrijpen dat dit de meest pijnlijke en vernietigende wonden zijn die verdomd veel aandacht nodig hebben. En dit kind zat meer met zijn moeder ergens onder een boom dan dat hij in zijn bedje lag. Kom op nou!! Ik kreeg ze gelukkig zo ver dat ze er opnieuw even over na gingen denken en zaterdag hoorde ik dat er paracetamol gestart was (zucht) en dat hij die dag naar Blantyre gebracht had kunnen worden maar zijn ouders waren hier financieel niet op voorbereid. Omdat dit geen extra vertraging kon gebruiken besloot ik de ouders te helpen, dit was een uitzonderlijke situatie. Ik gaf ze een klein bedrag (voor hun een groot bedrag) en gisteren is de kleine man naar Blantyre gegaan met de ambulance. Ik hoop het allerbeste voor hem want hij heeft nog een lange weg te gaan.

En toen was het alweer weekend! Yoehoe! Ik was zaterdag uitgenodigd om bij mr Williams te eten maar besloot daarvoor toch nog even mee te gaan naar de mis. Dit stond inmiddels voor mij gelijk aan wijn en ik wil mijn best doen om de nonnen te leren kennen en interesse te tonen in wat voor hun belangrijk is. Dus daar gingen we dan, door naar de andere helft van het gebouw waar nog een tweede groep nonnen woont. We namen in alle stilte plaats in een ruimte die mij deed denken aan de wachtkamer van de dokter en wachtte op de priester die niet veel later door de achterdeur aan kwam zetten. Ik had hem 1 keer eerder gezien toen hij de vader van Christesta kwam opzoeken in de ochtend voor een gebed. Het was net de ochtend dat ik besloot dat het niet zo erg was als mijn bh een beetje doorscheen, tieten zijn hier enkel functioneel en worden te pas en te onpas eruit geslingerd. Verdomme….had ik weer… “ Goodmorning…” Het was een slanke kale man met de stem van een jogaleraar en het uiterlijk van een visagist. Aan zijn sleutelbos hing een bierflesopener. De mis begon. Ja en dan is het toch lastig om met de nuchterheid die ik bezit hier niet met een schuin hoofd naar te kijken. In mijn hoofd kwamen de zinnen voor dit verhaal al tot leven maar ik heb besloten uit respect voor de mensen die mij hier zo liefdevol ontvangen het hier maar bij te laten…. En ik verblijf in een klooster dus moet het ook niet op mij af roepen he?… ;)

Het etentje zaterdag bij mr Williams was super gezellig! Goede gesprekken, biertjes en friet! We werden bediend door zijn oom die hij in dienst had. Elke welvarende afrikaan heeft namelijk een huishoudelijke hulp. Ik vond het toch wat bijzonder, vooral toen de beste man nederig knielde voor zijn jonge neef. Zondag ben ik mee geweest naar de kerk. En enorm groot, wit en al zeg ik het zelf, hip gebouw! Opnieuw de enige blanke tussen zo´n 300 Afrikanen, het was een hele belevenis. Vooral het koor maakte een grote indruk op mij, ze zongen echt geweldig onder begeleiding van een zeer vals keyboard. Op dat soort momenten ben ik altijd maar blij dat ik er alleen zit, als ik er eentje van jullie bij had gehad dan had ik mijn lach niet meer in kunnen houden! Omdat de dienst in de lokale taal was kreeg ik er niet zoveel van mee. En deed ik maar mee en vooral na! Ik klapte mee en danste wat applaus opleverde waarvan ik later pas begreep dat dit voor mij was, haha! Ik had schijnbaar meer mensen aangespoord tot dansen want als de Mzungu danste kon de rest toch niet achterblijven! Ik trof later een man op de markt die wilde weten hoelang ik hier al was, want hoe kon ik nu al dansen als een Afrikaan? Het was een zakenman, en toen ik vroeg waar hij zaken in deed zei hij: eieren…. Heerlijk toch?! Haha!

Maar dus ook door de knieën want niet knielen maar blijven staan te midden van 300 mensen als Mzungu is simpelweg geen optie. Ik viel al genoeg op. En terwijl mijn knieën pijn deden keek ik om mij heen naar de vele schilderijen aan de muur waar Jezus op afgebeeld stond. Een witte man. Ik vroeg mij af hoe dit hier moeten voelen… Tot 2 keer toe kon je geld doneren aan de kerk waar ik met een dubbel gevoel toch ook maar aan mee deed, er wordt ook eten gegeven. Ik zie kippen, rijst en een kratje fanta voorbij komen. Wanneer ik aan Sister Catherina vraag waarom er aan arme mensen geld gevraagd wordt geeft zij aan dat dit de cultuur is van de kerk. Ik vind dit toch wat zuur en kan alleen maar hopen dat dit niet de kip is die ik vanavond op mijn bordje krijg.

Het leven is anders hier, als ik ze toch allemaal een keer mee zou kunnen nemen naar onze wereld denk ik veelal. Maar ik vrees dat het leven er hier niet gemakkelijker op zal worden. Het leven is hard hier. Ik heb bewondering voor deze mensen, ook de mensen in het ziekenhuis. Ondanks de vele verschillen in veelal mentaliteit en zorg staan hun hier wel te werken onder moeilijke omstandigheden, in 45graden…. En ik heb lol met ze! Terwijl wij in de ochtend even snel langs de supermarkt gaan om daarna weer door te kunnen zappen naar ons favoriete programma, staan ze hier om 05:00 de koeien uit te laten, kippen te voeren en handwasjes te doen. Want als je het zelf niet doet, heb je niks. Er is hier tot zo verre nog geen Thuisbezorgd.nl voor een emmertje water…

Tot de volgende keer!!! Bedankt nogmaals voor de lieve reacties! Fijn dat jullie mijn verhalen zo waarderen. Volgende week heb ik weer een nieuw verhaal!

Liefs van mij!